Granice geniuszu: Zaskakująca głupota najwybitniejszych umysłów w historii

„Granice geniuszu” to książka jednocześnie błyskotliwa, lekka i zaskakująco odświeżająca. Każda strona odsłania przed czytelnikiem absurdalne, czasem wręcz groteskowe oblicze ludzi, których zazwyczaj podziwiamy bezkrytycznie. To lektura inteligentnie zabawna, a przy tym nieoczywista i przewrotnie mądra.

Autorka prowadzi swoją opowieść z energią i humorem, dzięki czemu nawet najbardziej poważne nazwiska nagle stają się bliskie i ludzkie. Anegdoty są barwne, niekiedy szokujące, czasami obrzydliwie zabawne, a momentami tak dziwaczne, że trudno oderwać się od czytania. Jest w tym i nuta ironii, i ogromna porcja wiedzy, która przemyka do głowy mimochodem.

To nie jest sucha biografia ani nudna wyliczanka faktów, lecz wciągająca, dynamiczna opowieść o wielkich umysłach, które okazują się pełne przywar, naiwności i ekstrawagancji. Dzięki temu książka jest nie tylko wciągająca, ale też niesamowicie pokrzepiająca, bo skoro największym zdarzały się kompromitujące pomyłki, to nasze własne słabości wydają się nagle mniej dotkliwe.

„Granice geniuszu” to zabawna, oryginalna i pouczająca podróż przez historię, która sprawia, że do postaci znanych z podręczników zaczynamy podchodzić z większą sympatią i uśmiechem. To książka, którą czyta się z przyjemnością, a potem z radością cytuje przy znajomych.

Jest to książka o osobach które każdy z nas zna ale od strony, której nie zna nikt z nas :)
Zapewne słyszeliście o większości znanych osób z tej książki, no bo kto nie słyszał o Pitagorasie, Napoleonie czy Curie Skłodowskiej? Jednak pewnie nie wiecie, że czasem geniusz przeradzał się w formę obsesji (bo raczej nikt o zdrowych zmysłach nie próbowałby sobie wydłubać oka by sprawdzić co się stanie). Okazuje się, że nasi geniusze choć niezwykli w pewnych dziedzinach w innych mieli małe braki, lub byli na tyle ekscentryczni, że znalazło się o nich klika pikantnych smaczków.
Ta książka to niczym plotki z uniwersytetu, po przeczytaniu już zawsze będziecie mieli ciekawą anegdotę którą można rzucić w towarzystwie.
Dowiecie się z niej jakie wymiary mają bramy piekieł, kogo najbardziej śmieszyły dowcipy o tyłkach, jak wyglądał pierwszy programista, co leczono kocim pianinem (osoby wrażliwe na krzywdę kotów, mogą ominąć rozdział o psychiatrii),przed jakimi krwiożerczymi zwierzętami usiekał Napoleon (osoby wrażliwe na krzywdę królików, tym bardziej powinny przeczytać rozdział o Napoleonie),kto nie dokończył połowy swoich dzieł i jak wyglądały matematyczne bitwy, oraz kto przyprowadził na uniwersytet niedźwiedzia w ramach protestu, że nie wolno wprowadzać tam psów.
Jeśli któryś z tych aspektów Cię zaciekawił, to już wiesz, że jest to książka dla Ciebie. To takie fakty z pogranicza naukowej biografii i plotki. Tak w tamtych czasach naukowcy byli celebrytami i nierzadko zachowywali się niczym obecne gwiazdy.
Zaletą tej książki jest to, że nie niszczy autorytetów, ale pokazuje, że nawet geniusze mogli mieć nietrafione pomysły, błędne hipotezy i dziwne skłonności, oraz nietypowych pupilów jak pijane łosie.
Ja przy tej książce bawiłam się wyśmienicie, zdecydowanie polecam każdemu, niezależnie czy uwielbia naukę, pikantne historie o sławnych osobach czy zabawne sytuacje, w tej książce zdecydowanie znajdzie coś dla siebie.

Granice geniuszu

Książka to pewnego rodzaju spis słynnych, znanych na cały świat postaci, które uważane są za mądre wręcz odpowiedzialne za znane nam od dawna wielkie odkrycia. Jednak książka ta niejest jedną z wielu książek które zachwalają wynalazki, bądź niesamowite teorie. To książka, która pokazuje, że nawet ci "wielcy naukowcy", byli tylko ludźmi i jak każdy mieli swoje nie tyle humorki, co charaktery, pełne szaleństwa czy naiwności.

Ta książka to coś zdecydowanie innego. Czytało mi się ją bardzo lekko, bo całość jest przedstawiona w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie, jak by siedział we własnym domu i rozmawiał luźno z przyjacielem. Trochę przez żarty, dowiaduje się o prawdziwej naturze znanych osób i powiem szczerze, że nie tylko było to bardzo ciekawe, ale dało mi takie poczucie, równości? Niewiem jak to dokładnie nazwać, ale fajnie wiedzieć, że nikt nie jest idealny i nawet Ci "wielcy" mieli wady. Muszę jednak powiedzieć, że niektóre historie wydawały mi się mniej ciekawe, jest to jednak ocena bardzo subiektywna, bo poprostu osoby te nie interesowały mnie tak bardzo jak reszta. Książke jednak polecam.