Królewscy synowie
Józef Ignacy Kraszewski

Władysław Herman, jako brat panującego władcy dorobił się nieślubnego potomka. Gdy starszy brat został wygnany, zrzucając na Władysława obowiązek królowania ten był zmuszony pojąc małżonkę wyższego rodu, a pierwszego syna umieścił w klasztorze. Sam jednak Herman nie był władca wybitnym i z trudem dźwigał brzemię korony. We wszystkim wyręczał go wojewoda Sieciech, który żelazna ręką trzymał królestwo i widział już koronę na swej głowie. Książka podzielona jest wyraźnie na dwie części. W pierwszej ogólnie mówiąc kłócą się wszyscy. Niezadowoleni z Sieciecha możni zabierają Zbigniewa z klasztoru jako pierworodnego i dziedzica króla Władysława i podnoszą bunt przeciw wojewodzie. Sieciech z kolei próbuje poróżnić ojca z dziećmi a także obu chłopców między sobą, a przeciwko bratobójczej walce powstają arcybiskupi. Na początku Zbigniew budzi nieco litości w czytelniku. Na pewno było mu ciężko gdy nagle, przywykłego do wygód dzieciaka umieszczono w mniszej celi, ale w miarę postępu akcji czuje się do niego coraz większą niechęć gdyż okazuje się typem człowieka co chciałby wiele, a nic w tym kierunku nie robi i tylko narzeka. W efekcie okazuje się próżny, płytki, zazdrosny i obrażalski jak panienka, co gorsze w ogóle nie widzi winy w sobie nawet gdy posuwa się do oczywistej zdrady. Za to Bolesław Krzywousty błyszczy na kartach tej powieści. Dzielny, honorowy dzieciak, potem odpowiedzialny i wojowniczy władca. Uwielbiany przez rycerstwo i poddanych, pełen miłosierdzia dla brata i wiecznie przez niego rozczarowywany Druga cześć obejmuje czas po śmierci Władysława Hermana, gdy o władzę walczą jego dwaj synowie. Spora dawka wiedzy historycznej w naprawdę ciekawym ujęciu. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)