Krwawa Orchidea

"Krwawa orchidea" to kontynuacja Szkarłatnej alchemiczki, kończąca tę dylogię. Powróciłam do tej historii z dużą przyjemnością, bo choć ma ona swoje wady, to jednak miło spędziłam z nią czas.

Historia rozpoczyna się niemal dokładnie tam, gdzie zakończyła się w poprzednim tomie. Zilan ma nową misję, zamierza odnaleźć mityczną wyspę Penglai, by uratować zmarłych bliskich. Po drodze oczywiście czeka ją sporo przeciwności, ale też nieoczekiwany sojusz.

Na początku powiem trochę o tym, co najbardziej podobało mi się w tych książkach - system magiczny oparty na kamieniach i minerałach oraz alchemii, która wkracza nawet w rejony nekromancji. Bardzo mi się to wszystko podobało i dostało naprawdę sporo miejsca, co w przypadku młodzieżówek nie zawsze jest tak oczywiste. Autorka też opowiada o relacjach czy przeżyciach głównej bohaterki, ale sporo pisze o systemie magicznym, który wypada naprawdę fascynująco.

Klimat świata będącego alternatywną wersją Chin również mi się podobał. Tutaj zwiedzamy trochę więcej świata, podczas gdy w pierwszym tomie mieliśmy więcej dworskich intryg wokół Cesarzowej.

Sama Fan Zilan niestety bywała irytująca, tak jak w poprzedniej części. Nie zawsze rozumiałam jej zachowanie, a czasem po prostu była wredna czy bez powodu nieuprzejma, wtedy trudno mi było czuć wobec niej sympatię. Pozostałe postaci przepadły mi do gustu i szczerze im kibicowałam- szczególnie Wenshu i Siliemu.

Fabularnie trafiło się troszkę głupotek i nieścisłości logicznych, lecz przyznaję, że jakoś w tym przypadku mi nie przeszkadzały i nie odbierały frajdy z czytania.

Szkarłatna alchemiczka i Krwawa orchidea to ciekawa historia, która wyróżnia się bardzo fajnym systemem magicznym. Zaskoczyła mnie momentami surowością, brutalnością i intrygami. Podobała mi się kreacja świata i sama historia. Najsłabiej wypada postać głównej bohaterki, jednak sama alchemia bardzo mnie zaintrygowała, a historia jest napisana w taki sposób, że przyjemnie się przez nią płynie. Niewiele ostatnio trafiam młodzieżówek, które pozytywnie wspominam, więc ta dylogia się u mnie wyróżniła ??

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony

Po lekturze ,,Szkarłatnej Alchemiczki" wręcz nie mogłam doczekać się kontynuacji historii Fan Zilan, dlatego z niecierpliwością wyczekiwałam premiery ,,Krwawej Orchidei", czyli drugiego tomu dylogii stworzonej przez Kylie Lee Baker. Czy zatem zakończenie losów ukochanej następcy tronu przypadło mi do gustu? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Zawsze, kiedy sięgam po kolejny tom historii, która w jakiś sposób mnie urzekła, mam gdzieś z tyłu głowy taką myśl, że ta poprzednia postawiła poprzeczkę tak wysoko, że będzie ona zwyczajnie nie do przeskoczenia. I nie inaczej było także w tym przypadku. Ale czy ,,Krwawa Orchidea" poradziła sobie z tym zadaniem? Myślę, że tak, ponieważ w drugim tomie jako czytelnicy nadal możemy zagłębiać się w niesamowitej historii, w której nie brakuje azjatyckiego klimatu, a która jest naszpikowana nie tylko kulturą tej części świata, ale również wszelkiego rodzaju tajemnicami i politycznymi rozrywkami, chociaż przedstawionymi nieco inaczej niż w pierwszej odsłonie.

W ,,Krwawej Orchidei" nie tkwimy już za pałacowymi murami, udaremniając liczne intrygi cesarzowej, a przemierzamy wykreowany przez autorkę świat, w poszukiwaniu odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania oraz pomocy w sprowadzeniu bliskich do domu. I chociaż osoby, które nie lubią motywu wędrówki, mogą czuć się nieco oszukane, bo ten tom nie jest tak dynamiczny, jak poprzedni, ale zawiera w sobie tyle przeróżnych wątków, iż myślę, że każdy znajdzie w nim coś dla siebie.

W poprzedniej części narzekałam trochę na wątek romantyczny, ponieważ miałam wrażenie, że został stworzony na siłę, by popchnąć fabułę do przodu i przyznaję, że miałam nosa, bo faktycznie ten wątek był bardzo potrzebny do tego, aby pokazać zupełnie inne oblicze Zilan. To bardziej wzruszające, nieco zagubione, które stanowiło nie tylko kontrast dla tego oblicza, które doskonale poznaliśmy w poprzednim tomie, ale również to potwierdzające, jak wielowymiarowa jest to postać literacka.

Jak doskonale wiecie, nie jestem typem czytelnika, który kocha fantastykę. Raczej lubię od czasu do czasu zagłębić się w lekturze książki z tego gatunku tak w ramach odskoczni od innych publikacji. Jednak z ręką na sercu mogę powiedzieć, że gdyby na rynku wydawniczym było więcej takich książek, jak ta dylogia, zdecydowanie częściej sięgałabym po ten gatunek. Dlatego, jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać tej historii, serdecznie was do tego namawiam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)