Krzyżacy
Henryk Sienkiewicz

Kiedy jest się w wieku gimnazjalnym i widzi się tytuł "Krzyżacy" z nazwiskiem Sienkiewicza, ma się ochotę iść jak najdalej i nie wracać. Najlepsza książka opisująca historię walki pod Grunwaldem dostaje obniżone oceny przez przymus, jaki narzuca szkolnictwo. Z roku na rok coraz większa liczba osób twierdzi, że jest to książka gruba, beznadziejna i ma zbyt wiele obszernych opisów. 
Ja też myślałam, że ta książka nie jest warta uwagi. Jeszcze w pierwszej klasie, kiedy "Krzyżacy" byli moją lekturą, zdołałam przeczytać jedynie jakieś 60 stron i odłożyłam ją w kąt. 
Teraz, w 3 klasie, postanowiłam, że ją przeczytam. Nie pod przymusem oceny z lektury, czy wiedzy do egzaminu (choć to może trochę też przesłużyło się sięgnięciu po książkę), ale z własnej chęci. 
No bo, jak mogę negować książkę, kiedy jej całej nie przeczytałam?
Tak sięgnęłam po dwutomową powieść historyczną i wciągnęłam się w wir wydarzeń, jaki zaserwował nam autor.

Muszę przyznać, że aż radość we mnie wzbiera, że jednak przeczytałam tę powieść. I naprawdę, głupim pomysłem było umieszczenie jej w kanonie lektur dla 1 klasy gimnazjum. Do "Krzyżaków" trzeba dojrzeć. Nie mówię tu, że wszystkie osoby, które wyszły dopiero z podstawówki nie są na nią wystarczająca dojrzałe, jednak fakty mówią same za siebie. Jestem pewna, że gdyby nie przymus do czytania tej książki w gimnazjum, ocena byłaby znacznie wyższa.

Piękne ilustracje, kodeks rycerski, staropolszczyzna z której zaporzyczałam kilka określeń, dzieje historyczne Polski z głównym wątkiem fabularnym Zbyszka z Bogdańca rozdartego między Danutę Jurandównę ze Spychowa, a Jagienkę Zychównę ze Zgorzelic, co wykorystuje jego otoczenie napuszczając go do kolejnych bitew i potyczek.
Obie uratowały go od śmierci - Danuta z rąk kata, Jagienka od ataku niedźwiedzia, ale czy w ramach wdzięczności można proponować komuś miłość?
Pogaństwo księżnej traktowane jako coś złego, jej kompleks, często wspominane i przytaczane.
Dostrzegam analogię do czasów krzyżackich, gdy pod pozorem nawracania narodu polskiego nie miało to nic wspólnego z głoszonymi szczytnymi ideałami.
,, Będzie się książę skarżył królowi polskiemu i wysłańcy ich nie omieszkają krzyczeć na wszystkich dworach na nasze gwałty, na naszą zdradę, na naszą zbrodnię. Ile może być z tego szkody dla Zakonu! "
,, Rany boskie!... A wżdy, jeśli ten wasz Zakon tutaj siedzi, z czyjejże łaski, jeśli nie z łaski przodków moich? Małoż wam jeszcze tych krajów, ziem i miast, które do nas i do naszego kraju niegdyś należały, a które dzisiaj są wasze? Żyje przecie jeszcze dziewka Jurandowa, gdyż nikt nam o jej śmierci nie doniósł, wy zaś już chcecie sieroce wiano zagarnąć i sierocym chlebem wasze krzywdy sobie nagrodzić? "
Po tylu tragicznych zdarzeniach wrócił Zbyszko ze stryjem Maciejem do Jagienki w Bogdańcu.
512 stron zleciało mi migiem i bardzo wkręciłam się w historię z wielką chęcią przeczytałabym ciąg dalszy lośow Zbyszka i Jagienki.
,, Niezmierne szczęście rozjaśniło twarze zwycięzców, bo rozumieli wszyscy, że to był wieczór kładący koniec nędzy i trudom nie tylko dnia tego, ale całych stuleci. "
,, Więc tobie, wielka, święta przeszłośći, i tobie, krwi ofiarna, niech będzie chwała i cześć po wszystkie czasy! "
Książka jest ponadczasowym klasykiem z wiecznie aktualnym przesłaniem.

Gdyby nie rozwlekłe opisy, historię czytałoby się dużo lepiej.