Miłość pod koniec świata
Grzegorz Filip

Nie cierpię niedopowiedzeń i niewyjaśnionych sytuacji. Raczej może ludzi, którzy tacy są. Lubię o wszystkim mówić otwarcie i dlatego denerwowała mnie Anna. Wie, że jej mąż jest za granicą, od dawna nie mają ze sobą bliskich kontaktów, więc po co kontynuować coś, czego nie ma? Dlaczego nie rozliczyć się ze sobą? Dlaczego marnować dalej swoje życie, skoro mamy szansę na coś lepszego? Bohaterka ciągle powtarza „Ja mam męża.” Dobrze, mam męża, ale jestem z nim szczęśliwa, kocham go, jest dla mnie najważniejszą osobą i na odwrót. A w wypadku Anny wcale tak nie jest. Książka mnie zasmuciła. Historia jest bardzo prawdziwa i mogłaby dotknąć każdego z nas. Opowiada o niełatwej miłości dojrzałych ludzi. O pierwszych fascynacjach i rozczarowaniach trochę młodszych. O bólu, jakim jest strata najbliższych i ukochanych osób. O powolnym budzeniu się z letargu i powrotu do świata żywych. O tym, że najbliżsi nie zawsze robią dobrze kryjąc przed nami prawdę. O dylematach, rozterkach, wspomnieniach, stratach, zdradach, rozczarowaniach. Mimo Anny, której charakter do mnie nie przemawia, książkę bardzo przyjemnie się czyta, choć pojawiają się momenty napięcia. Samo zakończenie wstrząśnie czytelnikiem, bo jak się okazuje historia lubi się powtarzać. Dodatkowym atutem jest przepiękna i romantyczna okładka. Spokojnie i z czystym sumieniem polecam każdemu tę powieść. http://reading-mylove.blogspot.com/2016/04/grzegorz-filip-miosc-pod-koniec-swiata.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pamiętacie ten dzień, 21 grudnia 2012 roku, kiedy to miał być zapowiedziany przez Majów koniec świata? Na szczęście przepowiednia nie sprawdziła się, my nadal żyjemy, świat się nie skończył. Jednym słowem Ziemia przetrwała. Powieść Grzegorza Filipa to książka, której akcja toczy się właśnie w okolicach przepowiadanego końca świata. Przechodząc do fabuły: Anna Jamroz to trzydziestokilkuletnia dziennikarka, mieszkająca w Warszawie ze swoim szesnastoletnim synem Erykiem, oraz mężem Darkiem, który z racji pracy polarnika, rzadko bywa w domu, zaniedbując rodzinę. Właśnie Anna sama wychowuje syna. Na początku przeszkadzało jej to. Wraz z synem wyczekiwała męża. Jednak z biegiem czasu przyzwyczaiła się do tego, że jest praktycznie samotną matką, a samotność coraz bardziej dawała jej się we znaki. Kryzys w małżeństwie jest więc nieunikniony. W pracy Anna również nie ma kolorowo. Aby jej nie stracić, wyjeżdża na Zamojszczyznę, do Niezbytowa, by zebrać materiały do artykułu o powiązaniach korupcyjnych miejscowych urzędników i biznesmenów. W hotelowej restauracji Anna poznaje Bernarda - byłego muzyka rockowego, który po tragicznej śmierci żony i syna, próbuje uciec od dawnego życia. Zrezygnował z życia w mieście i zaszył się na wsi. Anna i Bernard, im bardziej siebie poznają, tym są sobą bardziej zafascynowani. Kobieta stara się wyprowadzić go z otchłani przeszłości. Dziennikarskie śledztwo, które przyprowadziło Annę do Niezbytowa, staje się prywatnym śledztwem dochodzenia kobiety do prawdy o Bernardzie. Ich zwykła, przypadkowa znajomość, przeradza się w trudną miłość, w miłość pod koniec świata... "Miłość pod koniec świata" to nie jest zwykłe romansidło. To piękna, głęboka powieść, z całym wachlarzem emocji, która wzrusza do szpiku kości. To powieść o dokonywaniu wyborów, które zawsze kogoś skrzywdzą. To historia trudnej miłości, która przychodzi niespodziewanie i wszystko zmienia. Autor w swojej książce ukazał nam różne oblicza końca świata. Dla jednych świat kończy gdy nie zdadzą egzaminu, gdy złamie się idealnie wypiłowany paznokieć. Dla drugich koniec świata następuje wówczas, gdy ojciec odchodzi do kochanki. Dla trzecich - gdy rodzice nie pozwalaj wybrać upragnionego i wymarzonego kierunku studiów. Natomiast dla innych końcem świata jest śmierć ukochanej osoby... Na plus zasługuje również fakt, że w książce nie ma jednolitej narracji. W każdym podrozdziale narratorem jest ktoś inny, dzięki czemu bliżej poznajemy bohaterów, ich uczucia, plany i rozterki. To dzięki takiemu zabiegowi wiemy, co zamierza zrobić bohater, jakie przesłanki nim kierują. Książka jest napisana bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Czyta się ją bardzo szybko, a losy Anny i Bernarda z kartki na kartkę wciągają jeszcze bardziej. Nie sposób wspomnieć tutaj o opisach, które znajdziemy w książce. Są one piękne, dopracowane w każdym calu. Można wręcz je nazwać poetyckimi. Szczególnie opisy Roztocza. Podsumowując, "Miłość pod koniec świata" to poruszająca powieść o próbie zmiany swojego życia, o pogodzeniu się ze stratą najbliższych. To subtelna powieść ze szczyptą poezji i kilogramem emocji. Z całego serca polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Anna Jamroz to warszawska dziennikarka, matka nastoletniego Eryka i żona wiecznie nieobecnego Darka – podróżnika. Anna aby nie stracić pracy wyjeżdża na Zamojszczyznę i zbiera tam materiały na reportaż o korupcji. Przebywając tam poznaje Bernarda – muzyka heavymetalowego, który po stracie żony i syna ucieka w samotność i tęsknotę. Zawiązuje się między nimi uczucie, lecz jest to trudna i dojrzała miłość, aczkolwiek bardzo piękna. Na Annę spada ta miłość niespodziewanie i wywraca jej życie do góry nogami. Bernard zakochuje się w Annie i powraca do muzyki, pisze dla ukochanej tekst którego fragment przytoczę: „Miłość jest tam gdzie kończy się świat, miłość niweczy gorzki kresu smak…” Jednak Bernard chowa swoją tajemnicę przed Anną i skrzętnie ukrywa przed nią swoją przeszłość. Czy Anna odkryje jego tajemnicę? Bardzo zaintrygował mnie tytuł tej powieści, a okładka szybko przyciągnęła mój wzrok, zabrałam się szybko do czytania. Książka z początku wydała się trochę nudna, ale później gdy rozwinęła się akcja tak bardzo mnie wciągnęła, że po prostu zatraciłam się w czytaniu. Bohaterka wyznaje, że „Ludzie sami wywołują koniec świata, nastanie czas relaksu i cały świat runie, nie będzie kto miał sprzedawać, budować, czytać wierszy, grać muzyki”. Autor bardzo zaskoczył mnie swoim zakończeniem, powiem szczerze, że nie spodziewałam się, ale to bardzo miłe uczucie wiedząc, że autor w swej książce jest nieprzewidywalny. Książka w miękkiej oprawie zawiera 324 strony i 4 rozdziały, czyta się ją lekko i przyjemnie. Zachęcam Państwa do zgłębienia tej historii, a nawet odważę się powiedzieć więcej – historii miłości z wątkami dramatu. Moja ocena: 10/10 Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Anna jest dziennikarką, mieszka w Warszawie z mężem Darkiem i nastoletnim synem Erykiem. Darek rzadko przebywa z rodziną, gdyż jest naukowcem i pracuje na Spicbergenie lub na Grenlandii. Anna praktycznie sama wychowuje syna. Początkowo bardzo tęskniła za mężem, wyczekiwała go podobnie jak syn, gdy miał sześć lat. Później nastąpił kryzys i nie mogła zaakceptować samotności. Ostatecznie wraz z Erykiem przyzwyczaili się do nieobecności Darka, ale po kolejnym powrocie powstał między nimi dystans, nie przytulali się do siebie, nie prowadzili ożywionych rozmów. ,,Odnosiła wrażenie, że jego życie oddziela się od jej życia, stając się czymś obcym." Darek wyznał Annie, że podczas kilkumiesięcznego pobytu na Grenlandii miał romans. Dalsze wspólne życie stoi pod znakiem zapytania. Nie mogą się porozumieć, a po wielkiej kłótni Darek wybiega z domu i zostawia żonę w rozterce. Anna zostaje wysłana służbowo na Zamojszczyznę, gdzie ma zebrać materiały do artykułu o lokalnej korupcji. W hotelowej restauracji przypadkowo poznaje Bernarda - muzyka, który zerwał z dawnym środowiskiem, uciekł z dużego miasta i zamieszkał w Lipowczyku. ,,Kiedy patrzył na Annę, widział nie tylko piękną kobietę, która coraz silniej go olśniewa i wzbudza fascynację, widział posłańca z niegdyś odrzuconego świata. Może odrzuconego zbyt pochopnie." Anna i Bernard coraz bardziej są sobą zafascynowani. Ona widzi w nim wrażliwego mężczyznę po przejściach. Dla niego ona jest olśnieniem i wybawieniem z mroków przeszłości. Rodzi się między nimi miłość. Czy możliwa do spełnienia? Annę bardziej interesuje przeszłość Bernarda niż zagadki gminnych powiązań korupcyjnych, ale miejscowi notable bacznie obserwują poczynania dziennikarki z Warszawy. ,,Miłość pod koniec świata" to przede wszystkim powieść o miłości, która rodzi się niespodziewanie pomiędzy dojrzałymi ludźmi. Miłość trudna, nie pozbawiona dylematów, ale piękna i subtelna. Jest to też powieść o godzeniu się ze stratą najbliższych osób i próbie rozpoczęcia nowego życia. Spotkanie Bernarda z Anną nastąpiło w czasie, gdy zapragnął wyjść z letargu po stracie rodziny. Wcześniej żył jak pustelnik i żywił się wspomnieniami. Grzegorz Filip w poetycki i prawdziwy sposób odmalowuje ludzkie uczucia, targające nimi wątpliwości. Zmusza do zastanawiania się nad słusznością wyborów i zaskakuje zakończeniem książki. Czy możliwa jest miłość pod koniec świata? Sprawdźcie sami:) http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)