Nr 3273 miał szesnaście lat

Długo zwlekałam z napisaniem opinii o tej książce. Bo cóż nowego można napisać o kolejnej, spośród setek pozycji literatury obozowej dostępnych na czytelniczym rynku. Niektóre z nich znane są przypuszczalnie każdemu z nas. Są one przecież w kanonie lektur szkolnych. Nie mogę więc powiedzieć, że dzieło J. Michalaka mnie zaskoczyło, czy wniosło coś nowego do mojej wiedzy o niemieckich obozach zagłady. Nie potrafię tez powiedzieć o tej książce rewelacyjna, bo pozycje z tak nieludzkim okrucieństwem w tle, jakie ludzie zafundowali ludziom podczas II wojny światowej NIGDY nie będą dla mnie znakomite. W miarę zagłębiania się w autobiografię Michalaka zapierało mi dech w piersiach, ale ze smutku, obrzydzenia i żalu nad losem niewinnych ludzi. Oceniłam tę książkę na 5 ponieważ, uważam że jest to bardzo dobrze napisana pozycja.Czytało mi się ją lekko, w porównaniu np. do "Dymów nad Birkenau" Szmaglewskiej. Ale to zasługa stylu pisania, a nie zawartych tam informacji. Ponadto Michalak w życiu dorosłym opisał to, co przezywał jako szesnastoletni chłopak. Myślę, że właśnie dlatego sięgnęłam po ten tytuł. Nigdy nie czytałam bowiem wspomnień człowieka tak młodego w chwili przebywania w obozie, a wiek jednak nieco zmienia perspektywę patrzenia na różne sytuacje życiowe. Moja wysoka ocena to też swego rodzaju hołd dla ludzi niewinnie cierpiących, dla ich odwagi i chęci życia!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)