Obce miasto

“… byle dalej, uciec od czegoś, co było w nim samym i czego nie mógł wyrzucić ani zapomnieć”.

Aleksiej Jusupow mieszka w Warszawie, jest synem carskiego urzędnika i Polki. Zawsze posłuszny despotycznemu ojcu, nie potrafi się mu przeciwstawić. Nawet teraz gdy starszy pan jest przykuty do wózka, Aleksiej jest posłusznym synem. Jego małżeństwo – żonę też wybrał mu ojciec – po równi pochyłej zmierza do rozpadu. Aleksiej pracuje z młodzieżą, jest wykładowcą historii sztuki na uniwersytecie. W tajemnicy przed wszystkimi zamyka się w swojej pracowni i oddaje największej życiowej pasji, malowaniu. Swoje smutki topi w alkoholu, w którym zatraca się coraz bardziej. Od zawsze obok Aleksieja są jego wierni służący, Marta i Włas, którzy mimo przeciwności losu potrafią cieszyć się z życia.

Psychologiczne studium ludzkich zachowań. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, zaskakuje i wywołuje emocje, przenosi nas do Warszawy początku XX wieku. Fabuła ciekawie poprowadzona ukazuje pokomplikowane relacje międzyludzkie, przeżywane moralne dylematy. W całość umiejętnie wplątana prawda historyczna. Styl autorki jest bardzo płynny, lekki, piękny, bogaty. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, ich rys psychologiczny. Wzbudzają w czytelniku wiele sprzecznych emocji. Do Aleksieja miałam mieszane odczucia, nie potrafi, nie umie, czy też nie chce odnaleźć się w otaczającej go sytuacji, podatny na wpływy, samotny, czuje się wyobcowany. Z jednej strony pragnie spełnić oczekiwania ojca, a z drugiej pragnie ucieczki od niego. I Marta i Włas, których codzienność tak bardzo różni się od codzienności państwa.

Powieść, która wciąga od pierwszych stron, zmusza do refleksji nad ułomnością ludzkiej natury. Pogmatwane ludzkie losy w całej okazałości, a w tle wydarzenia dziejowe, które odcisnęły na nich swoje piętno. Ludzie targani emocjami, namiętnościami, trudami i wyzwaniami, jakie niesie codzienność. Ich codzienność naznaczona jest niepewnością i obawami. Przeżycia z dzieciństwa, które mają ogromny wpływ na dorosłe życie, pokomplikowane relacje rodzinne i małżeńskie. Pogrzebane nadzieje, brak wsparcia, brak miłości, brak szczerych rozmów, niezrozumienie. Małżeństwo, którego nie da się uratować, dwoje ludzie, których dzieli bardzo dużo, wzajemne pretensje, żale, wymagania. A w tle zburzenie Soboru Aleksandra Newskiego, będące dla warszawiaków symbolem zemsty za lata ucisku, niewoli i terroru rosyjskiego.

Mądra, przejmująca, nostalgiczna opowieść. Daje do myślenia, ukazuje ludzkie wyobcowanie, zagubienie, szukanie swojej tożsamości i miejsca w życiu. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :) 

Malarz, artysta, syn, mąż, wykładowca - historia pozornie zwykłego człowieka. Czyż może wzbudzić zainteresowanie, zaciekawić? Warto sięgnąć po książkę i przekonać się samemu.

Nie ma tu akcji czy wciągająch wydarzeń. A tło historyczne, chociaż fabuła rozgrywa się w dawnych czasach ( niepodległa Warszawa, tuż po II wojnie światowej) gdzieś ginie. Nie ono bowiem jest bohaterem tej powieści.

Ta książka to psychologiczny portret człowieka, który zmaga się z własnymi problemami. Opieką nad schorowanym ojcem, który wciąż chce go kontrolować, nieudanym małżeństwem, alkoholizmem, a jak wynika z powieści wszystkie te demony, które dotykają psychiki głównego bohatera źródło mają w dzieciństwie, wychowaniu. A tuż obok, w jego własnym domu, toczy się historia dwojga służych, pełna szczęścia i spokoju, choć przecież biedniejszych ludzi. Ukazany jest tym samym kontrast pomiędzy biedą a bogactwem, pomiędzy klasą wyższą a tą niższą.

W powieści przewija się również temat polityzacji sztuki i wpływie symboli religijnych. Dużo bowiem w tej powieści malarstwa i artyzmu. A opisane w powieści zburzenie soboru staje, alegorią nowego życia głównego bohatera.

Sądzę, że jest to idealna powieść dla wymagającego czytelnika. Miłośników powieść historyczno-obyczajowych z solidnym portretem psychologicznym. Gdyż sama historia nieustannie kojarzyła mi się z lekturą "Cierpienia młodego Waltera" lub "Zbrodnią i karą".

Aleksiej Jusupow urodził się w Warszawie, jest synem carskiego urzędnika i kochającej sztukę Polki. Nie czuje się szczęśliwy, a demony przeszłości często dają o sobie znać. Na co dzień mężczyzna opiekuje się niepełnosprawny ojcem, który daje mu mocno popalić. Na dodatek jego małżeństwo przeżywa kryzys, a on zapomnienia szuka w alkoholu. Mężczyzna pragnie poradzić sobie ze swoimi demonami, w końcu odnaleźć szczęście. Tylko czy będzie jeszcze potrafił?
Marta i Włas są służącymi w domu Jusupowów. Pomimo problemów, z jakimi na co dzień muszą się zmagać, ich życie jest w miarę spokojne i szczęśliwe. Nie są bogaci, ciężko pracują, a jednocześnie mają siebie, a to naprawdę wiele. Jak potoczy się ich historia?

W książce czytamy zamiennie oczami kilku bohaterów, co zdecydowanie wiele wnosi. To nie jedna historia, a więcej. To opowieść pokazująca ogromną przepaść między ludźmi bogatymi a tymi, którzy u nich służą. Zupełnie inne podejście do życia, zupełnie inne systemy wartości, inne budowanie życia, szczęścia.
Mnie książka się podobała, choć nie mogę powiedzieć, żeby mnie zachwyciła. Jest to pozycja, nad którą trzeba się skupić, żeby zrozumieć jej przekaz. Zdecydowanie nie jest lekka, na leniwy wieczór. Mnie wciągnęła na tyle, że przeczytałam ją w trzy wieczory. Podczas czytania towarzyszyły mi emocje.
Jeśli chodzi o akcję, nie jest jej dużo, nie jest zbyt szybka. Czy to wielki minus? Moim zdaniem nie, a wręcz przeciwnie, w tej historii nie wyobrażam sobie więcej czy szybszej akcji.

Jeśli chodzi o bohaterów, byli ciekawi, dość dobrze wykreowani.
Aleksiej Jusupow to mężczyzna zagubiony, nieumiejący odnaleźć szczęścia, topiący smutki w alkoholu.

„Obce miasto” to książka podczas czytania, której trzeba się skupić. Moim zdaniem warta jest przeczytania i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA