Panie Czarowne

Inkwizycja. To jedno słowo niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny. Przywołuje na myśl płonące stosy, cierpienia niewinnych i wymyślne narzędzia tortur. I taka właśnie inkwizycja była i nawet nie potrafimy sobie wyobrazić (i nie chcemy), co by było, gdyby w dalszym ciągu istniała. W "Paniach Czarownych" istnieje i ma się dobrze, a jej wykonawcami są bogaci łowczy dopuszczeni do tajemnic kościoła.

Jednak wiedźmy nie są bezbronne - zaopatrzone w moc ziemi, sięgające korzeniami w przeszłość i co najważniejsze - będące w swoim prawie.

Do tej pory moja przygoda z Jakubem Ćwiekiem obejmowała pierwszy tom "Kłamcy" i prawdę mówiąc, nie oczekiwałam zbyt wiele po "Paniach Czarownych". "Kłamca" jest powieścią interesującą, pełna dobrych i oryginalnych pomysłów, jednak styl pana Ćwieka, wzbogacony o liczne wulgaryzmy i bardzo prosty, znacznie obniża moją ocenę książki. "Panie Czarowne" powielają ten schemat, ale jest parę rzeczy, które windują tę książkę wyżej i sprawiają, że lektura sprawiła mi o wiele większą przyjemność.

Powieść jest niezwykle klimatyczna. Sugestywne opisy rytuałów czy samych Głuchołaz, tajemnice nakładające się na siebie, które powoli wypływają na powierzchnię w miarę jak ubywa kartek - to wszystko autor zrealizował perfekcyjnie. Czarownice z Miasta Kozła są pewne siebie, brutalne gdy trzeba, opiekuńcze gdy wymaga tego sytuacja. Są ziemią Głuchołaz i powietrzem, są jedyna ostoją trzymającą łowców kościoła nie tylko z dala od siebie, ale także od spokojnego życia, jakie wiodą mieszkańcy. Co prawda Głuchołazy dotyka stagnacja i miasto powoli, bardzo powoli wymiera, jednak magia nigdy nie daje nic za darmo. Zawsze się za jej działanie płaci i czasem jest to zapłata okrutna.

Co naprawdę jednak mi się podobało, to podejście pana Ćwieka do kobiet. W powieści jawią się jak osoby samodzielne, silne - swoiste szare eminencje panujące lekką ręką w świecie rządzonym przez mężczyzn oraz siłę pieści i pieniądza. Jest taki typ mężczyzny - arogancki, przekonany o własnej wyższości samiec alfa. I wiedźmy z Głuchołaz naprawdę potrafią sprawić, że typ ten pochyla przed nimi głowę.

Książka porusza też ważną społeczną kwestię, jaką jest gwałt. I także obojętność wobec ofiary, a nawet niechęć do niej. "W co byłaś ubrana?" "Czy na pewno go nie zachęcałaś?" "Czy piłaś alkohol?" Otóż to. Jakkolwiek by brzmiała odpowiedź, nie ma ona znaczenia, nie znaczy nie, niezależnie od tego, czy ofiara była ubrana w worek parciany czy była kompletnie naga. Ćwiek zwraca uwagę na zachowanie organów ścigania wobec ofiary, a także daje jej siłę, by mogła pokonać lęk i obrzydzenie do samej siebie.

"Panie Czarowne" to zdecydowanie magiczna, ale także ważna książka, przeciwstawiającą się smutnym realiom i ukazująca siłę kobiet na tle konfliktu między kościołem a magią, który trwa od wieków i prawdopodobnie nigdy się nie skończy.

Głuchołazy otoczone są magiczną barierą – niby wszyscy wiedzą o istnieniu miasta, niby można tam trafić, a jednak i nazwa, i wszystko, co jej dotyczy szybko ulatuje z pamięci. Mieszkają tam Panie Czarowne, które strzegą społeczności i pomagają w rozwiązaniu nieoczywistych problemów.

Panie Czarowne mają świetne wprowadzenie do świata. Ćwiek rysuje nam obecną sytuację w Głuchołazach, nawiązuje do wydarzeń przeszłych i bardzo dobrze oddaje tarcia pomiędzy wieloma różnymi grupami społecznymi. W fantastyce tarcia zwykle pojawiają się na linii magiczni i niemagiczni, ale tu jest zupełnie inaczej. Magia jest naturalnym elementem tego miasta, nikt jej się nie dziwi, a tarcie na tym poziomie pojawia się tylko na linii Bunia–proboszcz. Cała reszta problemów wiąże się raczej z historią miasta i jej obecnym wykorzystaniem, poczuciem wyższości niektórych postaci i zwyczajnymi problemami lokalnymi i politycznymi, które uderzają w niewłaściwe osoby. W takim ujęciu, choć pojawia się wątek polowania na czarownice, magia wcale nie jest tu najważniejsza. Ważniejsi stają się ludzie, przedstawieni w sposób realistyczny, prawdziwy, i ich uwikłanie w wydarzenia, osobiste problemy i lęki.

Panie Czarowne są powieścią mroczną, poważną, poruszającą wiele realnych problemów społecznych, które w ostatnich miesiącach dotknęły kraju i tych realnych Głuchołaz. Mimo swej ponurości dają jednak pewną nadzieję, że jest coś lub ktoś, kto czuwa, kto nie pozwoli skrzywdzić niewinnych. Naprawdę świetnie byłoby w to uwierzyć, uznać, że bajki mogą dziać się naprawdę – ofiary zostaną pomszczone, winni ukarani, a ostatecznie wszystko skończy się dobrze. Nie jest to jednak proste „i żyli długo i szczęśliwie” – Panie Czarowne nie są naiwną opowiastką, tu wszystko ma swoją cenę, czasem bardzo wysoką, a i w tym szczęśliwym zakończeniu jest łyżka dziegciu. Choć Ćwiek idealizuje i marzy, to jednak jest w tym zachowana spora doza realizmu.

Panie Czarowne, choć stróżują i dbają o swoje miasto i jego mieszkańców, też nie są idealne. Ich opieka ma swoją cenę, a decyzje nie zawsze są dobre. Kobiety też nie są kryształowo czyste i dobre, mają pobudki egoistyczne, dobre odruchy, a jeśli trzeba nie wahają się zniszczyć życia tym, którzy je wkurzą. Są po prostu ludzkie, choć zarazem mają dostęp do mocy i możliwości, które są poza zasięgiem ludzi.

Panie Czarowne to mieszanka fikcji i rzeczywistych wydarzeń. Od kilku lat obserwuję profil Ćwieka na FB, więc pewne elementy realistyczne mogę z łatwością odszyfrować, wielu innych zapewne nie. I tu się pojawia pewien problem – fabułę powieści da się całkiem ciekawie interpretować, można się zastanawiać nad motywami bohaterów, sposobem działania i ich konstrukcją. Problem w tym, że odczuwam straszny dyskomfort próbując – w gruncie rzeczy nie wiem, czy nie oceniam realnego człowieka w bardzo trudnej sytuacji. To nie jest wada Pań Czarownych, raczej bardzo ciekawe doświadczenie czytelnicze i ogólnoludzkie.

Panie Czarowne są ciekawą i dobrze napisaną powieścią. To już ewidentnie nie jest ten sam Ćwiek, co w początkach swojej twórczości. Jego twórczość jest dojrzalsza, poważniejsza i choć nie widać w niej takiej fascynacji popkulturą i zabawy pisaniem, to przekaz jest już o wiele mocniejszy.

---
Także na szarakawiarenka.pl
Książka otrzymana za punkty ISBN od portalu CzytamPierwszy.pl

Wiedźmy są wśród nas. "Panie Czarowne" to współczesne wiedźmy - kobiety żyjące pośród nas. Bardzo dobrze czyta się książkę, w której magia przeplata się z normalnym życiem. Wiedźmami są przysłowiowe "matki, żony i kochanki" ;)
Kilka, Bunia, Betka i Królewna mieszkają w Głuchołazach, ich rolą jest ochrona miasta i jego spokoju, dbanie o sąsiadów, prowadzenie gospodarstw. To ta dobra strona miasta, niestety jest też ta "zła", która unicestwia "nieczyste siły" w imię miłości do Boga. To książka przede wszystkim o zawiści, która jest wszechobecna, o tym, że za każdy nasz dobry gest możemy słono zapłacić .
W bardzo dobry sposób została pokazana druga twarz duchownych i kościoła i to jak religijność połączona jest z władzą i bogactwem. To intrygująca książka z nutką magi i odrobiną tajemniczości.

Kto z Was nie lubi książek o silnych, zdecydowanych i odważnych kobietach? Ja takie uwielbiam, a nowa powieść Jakuba Ćwieka zaprasza nas do poznania tych ciekawych i niezwykłych kobiet - czarownic.
Głuchołazy - to tu pośród zwykłych mieszkańców tej małej miejscowości mieszkają one Panie Czarowne, Czarownice - jak zwał tak zwał, jednak są to kobiety obdarzone niezwykłą mocą, a do tego silne i mądre. Skoro są czarownice musi być i magia, dużo magii pierwotnej i czarów.
Przesycona niezwykłym klimatem fantasy powieść to najlepsza propozycja książkowa jaka wyszła spod pióra Jakuba Ćwieka, czytałam poprzednie, ale ta mnie najbardziej zachwyciła Sama po tej lekturze miałam ochotę wyruszyć w kierunku Głuchołaz, przejść Szlakiem czarownic i stanąć oko w oko z tymi niezwykłymi kobietami. Od książki ciężko było mi się oderwać! Wciąga

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę tego autora. Zdecydowanie warto było, książka jest bardzo dobra. Nie mogłam się oderwać od czytania.

O czarownicach, wiedźmach napisano już wiele. Pisano o nich różnie, czasem dobrze, czasem niekoniecznie, niekiedy dają się lubić, nieraz są paskudne i odpychające. Młode, stare, piękne, brzydkie – czarownic ci u nas dostatek.

Miałam nadzieję, że „Panie czarowne” będą inne, nowe, nietypowe. Niestety trochę się rozczarowałam. Początek zapowiadał ciekawą historię, środek nieco mnie znudził (błąd ortograficzny wyprowadził z równowagi!), a koniec rozczarował.

Motyw odwiecznej walki dobra ze złem przewija się w literaturze od zawsze. I trochę tę wtórność tutaj czułam, zabrakło pomysłu, same czarownice i polowanie na nie, choć przeniesione do współczesności – to za mało. Mamy tu co prawda ciekawe, niebanalne postaci, ale mnie to nie wystarczyło. Trochę żałuję, bo lubię pióro Autora i liczyłam na dużo więcej…

Bardzo dobra książka. Fabuła wciąga, zaskakuje i nie nudzi czytelnika nawet w najmniejszym stopniu. Obowiązkowa lektura szczególnie dla osób gustujących w wątkach, w których pojawia się magia oraz tajemnica. Zdecydowanie polecam.

Jeszcze nie czytałam tej pozycji, widzę jednak całą masę super opinii. Bardzo mnie kusi, aby ją zamówić.

Świetna historia, oryginalna, klimatyczna, niesamowicie realistyczna i ,,mięsista". Cięższa i mroczniejsza od takich ,,Chłopców" czy ,,Kłamcy" i to mi się bardzo podobało. Kilkugodzinny audiobook połknęłam na raz. Przez cały czas miałam wrażenie, że siedzę w prawdziwym miasteczku, magicznie ukrywającym swoich mieszkańców, a nie że to tylko wyobraźnia pisarza. Widać tutaj miłość do Głuchołaz, sympatię do fantastyki i szacunek wobec kobiet. Wow. Polecam bardzo.

GIRL POWER! - Uwielbiam feminizm w wykonaniu Jakuba Ćwieka!

Akcja TBR Matki - Ty decydujesz! jest strzałem w dziesiątkę! - oddaliście za mnie głos i dzięki Wam znów trafiłam na świetną książkę.

Ludzie to jednak durni są, nie? - To nie ja powiedziałam, to Bunia! Towarzyszyły mi przez dwa i pół dnia i... już wiem, że będzie mi ich brakować. To niezwykłe kobiety, czarownice - wierzę, że ich cień naprawdę krąży gdzieś pomiędzy nami.

Panie czarowne kochają na całego albo niszczą bez litości. Są dzikie, potrzebne, prawdziwe i sprawiedliwe.

Dzięki tej książce wzbogaciłam się o parę barwnych przekleństw (ukłony w stronę Mielczarka!), dowiedziałam się, że do Głuchołaz trzeba jechać z pokorą (Miasto kozła!), a kiedy ulegam czasem dziwnemu urokowi faceta - to pewnie sprawka Uroku Kupały! Kuba, dziękuję za tę lekcję!

,,Panie czarowne" działają jak zaklęcie - raz wypowiedziane, zostaje z Tobą, zmieniając sposób patrzenia na świat i na samą siebie.

Chwyciłam za kolejną książkę pana Ćwieka i znów się nie zawiodłam.
Ja po prostu uwielbiam pióro tego Autora.
,,Panie Czarowne" mnie oczarowały. Od pierwszej przeczytanej strony wsiąkłam w tę historię i nie mogłam się od niej oderwać.
Jest to opowieść o czarownicach/ wiedźmach, które czarują, biorą udział w rytuałach, dbają o swoje Głuchołazy (czyli takie polskie miasteczko Salem) i ich mieszkańców, ale też walczą z pewnym Kołem Łowieckim, które poluje na nie.
Mamy tu ciekawie wykreowane postacie czterech wiedźm: Lilith, Królewny, Beatrycze oraz Buni. Na uwagę zasługuje również wspaniały Gniewomir- partner Lili, którego miłość do niej (z resztą odwzajemniona) jest tak potężna, że się ją po prostu czuje czytając tę książkę.
Końcówka emocjonująca... choć nie obyło się bez ofiar... :(
Oczywiście polecam i po cichu liczę na kontynuację, bo to była naprawdę interesująca i magiczna przygoda

Zaskoczył mnie Pan Jakub. Niby książka w jego klimacie: brutalne spotkanie rzeczywistości jaką znamy z magią, dawnymi wierzeniami i zabobonem. Ale z humorem (miejscami nieco przaśnym) i jakimś większym przesłaniem.

,,Panie Czarowne" to zupełnie inna, nieoczekiwana w treści i nawiązaniach powieść Jakuba Ćwieka. Tytuł wydaje się oczywisty i zaskakujący zarazem. Autor negatywne słowo ,,wiedźmy" ubrał w nową szatę słowną, nadając mu normalność zaprawioną nutą tajemniczości, a także pozytywny wydźwięk. Pisarz sięgnął także do nordyckich sag i średniowiecza, do Biblii i mitologii hebrajskiej. Wikiński niedźwiedź berserker i Dante Alighieri oraz pierwsza kobiety na świecie rozgościli się w powieści na dobre. Całość łączy prastara magia.

Jakub Ćwiek zaskoczył mnie na całej linii. Tą książką udowadnia, że potrafi pisać książki różne gatunkowo i wychodzi mu to świetnie! Bogata wyobraźnia, kreacja świata przedstawionego, zwykli i niezwykli bohaterowie, system wartości i uważność na drugiego człowieka, nieprzewidziana, wielopłaszczyznowa akcja z suspensem i zwrotami i mocnym zakończeniem. Do tego przednia intryga, nieoczywista. Sceny naznaczone okrucieństwem połączonym z religijnością i nowym bożkiem pieniądzem. Ukazana została druga twarz kościoła i duchownych. Nie bez znaczenia są wątki poboczne - impreza nastolatków i tabletka gwałtu; przyjmowanie zgłoszenia na policji w sprawie gwałtu; puste życie dorosłego syna lokalnej biznesmenki; hobby bogatych ludzi. To wszystko podanie w przystępnym stylu i okraszone magią. Tu nic nie dzieje się bez przyczyny, a wszystko ma swoje skutki, czasem tragiczne, wymagające poświęcenia i ofiar.

Ta książka mnie oczarowała! Pierwszy rozdział zaintrygował mnie tajemniczością w mroczności i... nagości. Pochłonął mnie bez reszty. Z każdym następnym rozdziałem moja ciekawość rosła. Autor odsłaniał przede mną doskonale wykreowaną małomiasteczkową rzeczywistość z typowymi dla niej mieszkańcami, zanurzoną w prastarej magii, naznaczoną silnymi czarami, w której rządzą Panie Czarowne. Miasto znane mi z powodzi stało się legendarnym miastem czarownic, siedliszczem zła i dobrej magii. Stało się areną walki dobra ze złem. Pytanie, co jest dobrem, a co złem.

,,Panie Czarowne" to lektura mądra i dojrzała, ukazująca ludzką psychikę i ambicje, walkę dobra ze złem, w której ważna jest ochrona tego, co w życiu istotne. To ważny głos w dyskusji o wrażliwości na ludzką krzywdę, niesprawiedliwości, nakreślony z uważnością i szczerością. Polecam!