Para w ruch
Terry Pratchett

Im wyższa góra, tym większy upadek. Pierwsze dwie części przygód Moista, mojego ulubionego bohatera, oceniłam na najwyższą notę. "Para w ruch" niestety powstała jako jedna z ostatnich książek Pratchetta, kiedy choroba już mocno przeszkadzała mu w tworzeniu. Przy redagowaniu jej załamywał się Rob Wilkins, asystent pisarza, o czym opowiadał w biografii "Życie z przypisami".

Zniknęła cała błyskotliwość typowa dla tego fantastycznego cyklu, a bohaterowie, mimo najszczerszych chęci, stali się cieniami samych siebie. Dokładnie widziałam sceny, w których nie następowało "to coś". Dialog dwóch postaci był zbyt prosty, Moist przesuwał się z miejsca na miejsce, zamiast skakać po rozżarzonych węglach, jak to tylko on potrafił. Lektura bardzo mnie wymęczyła.

Polecam wyłącznie fanom pisarza, którzy postawili sobie za cel przeczytać wszystko, co wchodzi do Świata Dysku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo ciekawie opowiedziana historia i wartka akcja. Wielka szkoda, że nie będzie możliwości przekonania się w jakim kierunku podążały by zmiany na Dysku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Żelazna kolej w Świecie Dysku Wspaniała! Najnowsza powieść Terrego Pratchetta z serii Świata Dysku, na wskroś pratchettowska. Pełna zgrabnych zdań, niebanalnych sformułowań i absurdalnych żartów. Po raz kolejny autor opowiada o rozwoju na Dysku najnormalniejszych i najpopularniejszych dla nas technologii. Tym razem historia dotyczy kolei i lokomotyw parowych, a tłem do wydarzeń są krasnoludzie zatargi, między krasnoludami postępowymi a zatwardziałymi konserwatystami. Swoją rol e w historii odgrywa również Vetinari oraz Sam Vimes i jego Straż, bez nich nie mogłoby się nic ważnego w mieście wydarzyć. Ale pierwsze skrzypce gra niezaprzeczalnie Moist von Lipwig, który z właściwą sobie gracją pokonuje wszelkie przeszkody stojące na drodze rozwoju kolei oraz Dick Simnel, twórca idei kolei i konstruktor pierwszej na Dysku lokomotywy- Żelaznej Belki. W "Parze w ruch" świat technologii przeplata się ze światem magii, a przedmioty nieożywione bywają czasem aż nadto żywiołowe.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chociaż cykl biznesowy to zaraz obok Straży mój ulubiony cykl Świata Dysku, ten tom akurat coś wyjątkowo mi nie podszedł. Przynajmniej na początku. Wciągająca akcja zaczyna się dopiero gdzieś w okolicach połowy albo i za nią. Trochę rzeczy irytuje, jednak zakończenie z Vetinarim i tajemnicą króla krasnoludów nadrabia nieco zbyt chaotyczną całość. Ostatnie zdania książki pięknie kończą cały Świat Dysku. Zupełnie jakby Pratchett przeczuwał, że więcej nic nie napisze... aż łezka się zakręciła w oku...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

na początku trochę się ciągnie, ale po kilku rozdziałach nabiera pary ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świat Dysku wkracza triumfalnie w epokę pary i suwaka logarytmicznego, a wielbiciele angielskiego pisarza z niepokojem obserwują nowe oblicze cyklu.Na scenę ponownie wkracza Moist von Lipwig, mający już w swoim CV szefowanie Mennicy, Poczcie oraz Bankowi, tym razem musi od podstaw zbudować cała infrastrukturę kolei, nie zważając na podziały, niesnaski oraz zamachy terrorystyczne. Te ostatnie są dziełem krasnoludów stanowczo odmawiających wkroczenia w epokę pary i żelaza. Gragowie, krasnoludzki odpowiednik ortodoksyjnych fundamentalistów, nie tylko podburzają swoich rodaków, ale także dokonują coraz brutalniejszych ataków na wszystko, co jest uosobieniem nowoczesności. Najnowsza powieść angielskiego pisarza jest błyskotliwa i miejscami zabawna, choć nietrudno zauważyć brak zabaw słownych, wariackich rozwiązań fabularnych, skrzących się dowcipem dialogów. ,,Para w ruch" jest gorzką opowieścią o szaleństwie nietolerancji, szkodach, jakie potrafią wyrządzić zamknięte umysły w imię religii oraz tradycji, sprawia także wrażenie przygotowania fanów na to co nieuniknione: pożegnanie z twórcą Świata Dysku i jego dotychczasowymi bohaterami...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na kolejną powieść ze Świata Dysku czekałam z niecierpliwością od dawna. Niestety, nie wiem, czy to ja się zestarzałam i coraz trudniej mnie zaskoczyć i zadziwić (no cóż, z wiekiem coraz częściej przekonujemy się, że ,,wszystko już było" i to nie raz), czy też Autorowi przybywa lat a ubywa finezji, ale od pewnego czasu czytając kolejne opowieści z tego uniwersum zauważam, wyraźniejszą z każdym tomem, tendencję spadkową. A może po prostu czterdzieści części (tak, tak, ,,Para w ruch" to już czterdziesta opowieść ze świata dysku) to za dużo nawet dla geniusza. Może mistrz się wypalił, a pomysł zużył? Żeby było jasne - Pratchett jest mistrzem tej klasy, że nawet schodząc w dół, długo jeszcze będzie znacznie powyżej średniej, szczególnie, że w literaturze fantastycznej średnia ostatnimi czasy boleśnie się zaniża. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie ma książek dobrych. Oczywiście, że są. Ba! Trafiają się nawet pozycje wybitne, ale jednocześnie boleśnie rośnie ilość chłamu, a przecież wiadomo jak działa średnia. Oj, jak zwykle dałam się ponieść dygresji. Wróćmy do Pratchetta i jego najnowszej powieści ,,Para w ruch". Nie będę owijać w bawełnę i zacznę od odpowiedzi na proste pytanie: dlaczego najnowsze dzieło Mistrza rozczarowało mnie. Tym, co mnie onegdaj urzekło w twórczości Pratchetta, była niesamowita lekkość, ironia, poczucie humoru i mistrzowskiego opanowanie sztuki niedopowiedzenia. Autor w cudowny sposób zacierał różnice między tym co realne, a tym co baśniowe. Pełen magii świat dysku był subtelną alegorią otaczającej nas rzeczywistości. Niestety, do Ankh-Morpork dotarła rewolucja techniczna, miasto wkroczyło w wiek pary, przeganiając magię. Co gorsza, magia wyparowała też ze stron powieści - może jeszcze nie całkiem, może jeszcze tu i tam się pojawia, ale są to już ostatnie bastiony, które lada chwila padną pod naporem racjonalizmu. Kiedyś magia rządziła Światem Dysku, a nauka i technika tylko nieśmiało wyglądały zza węgła, teraz dzieje się dokładnie odwrotnie. Opisywany świat jest do bólu dosłowny i toporny. Jedźmy dalej. Humor. Kolejna broń Pratchetta. Z każdym tomem jest go coraz mniej. Nie wiem, ile razy uśmiechnęłam się podczas lektury ,,Pary w ruch". Dwa, może trzy? Nie chodzi mi tutaj o śmiech typu ,,boki zrywać" - tego nigdy nie było, ale o uśmiech spontanicznie pojawiający się na twarzy po odkryciu kolejnej perełki: żartu słownego, aluzji, zabawy słowem, ironii, czy zawoalowanego szyderstwa. Humoru jest w nowej powieści jak na lekarstwo, a do tego jest on niczym lekarstwo gorzki. Nie ratują sytuacji postaci. Choć na kartach ,,Pary w ruch" spotykamy dobrze znanych bohaterów: jest Vimes, jest Vetinari, jest Moist, są Colon i Nobby, ale w przeciwieństwie do poprzednich tomów stracili to ,,coś", pazur, który czynił ich niepowtarzalnymi. Lubimy ich, ale głównie dlatego, że już wcześniej zaskarbili sobie naszą sympatię. W końcu trzydzieści dziewięć części to dość, by się z postaciami zaprzyjaźnić. Niestety, czytelnik, który zacznie przygodę ze ,,Światem Dysku" od ,,Pary w ruch" takiego handicapu bohaterom nie da. Ogromną wartością dodaną książek Pratchetta, było zawsze przesłanie. Pod płaszczykiem uciesznej opowiastki autor opowiadał o tolerancji, akceptacji, polityce, miłości, honorze, uczciwości, lojalności, oddaniu sprawie. Tym razem też tak jest, ale... zabrakło owego ,,płaszczyka". Przez zbytnią dosłowność rzecz wali dydaktyzmem niczym obuchem po głowie. I tak, z żalem konstatuję, że "Para w ruch" nie jest dziełem wybitnym. Miłośnicy Pratchetta mogą spokojnie po nią sięgnąć, ale zaczynać przygody ze Światem Dysku od tej akurat pozycji nie radzę. Opinia pochodzi z bloga: http://polekturze.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najsłabsza ze wszystkich powieści Pratchetta poświęconych Moistowi von Lipwigowi. Bohater, choć nadal intrygujący, mocno się wyeksploatował i pomagając przy powstaniu pierwszych linii kolejowych bywa czasami nużący.

Sporo ciekawych przemyśleń autora podanych jednak w nienajlepszej formie, jak na niego. Jednak dla miłośników cyklu to jak każda ze Świata Dysku - pozycja obowiązkowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)