Piąta kobieta
Henning Mankell

Komisarz Wallander z małej szwedzkiej miejscowości musi rozwikłać serię zagadkowych morderstw na mężczyznach. Jak się okazuje są one powiązane z brutalnym morderstwem pięciu kobiet w Afryce. Lektura do ostatnich stron trzyma w napięciu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co musi się wydarzyć w życiu człowieka by któregoś dnia stał się mordercą? Kurt Wallander musi się zmierzyć z serią okrutnych morderstw, które nasuwają skojarzenie zemsty. Drobiazgowe śledztwo prowadzone na dużym obszarze Szwecji, pozwala dostrzec wspólną cechę wszystkich ofiar, zasiać wątpliwości co do "wypadków" sprzed kilkunastu i kilkudziesięciu lat, wreszcie doprowadzić śledczych do rozwiązania. Książka trzyma w napięciu do samego końca. To nie tylko kryminał, to również smutny opis pogrążającej się w bezprawiu Szwecji.Jak mówi główny bohater - kiedyś cerowało się skarpetki, teraz się zdziera i wyrzuca, zmieniło się społeczeństwo, inaczej patrzy na dobro i na zło

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pajęczyna oplata pająka miłością i troską"

 

Z Mankellem mam często kłopot w ocenie. A właściwie ściślej mówiąc, nie z Mankellem, tylko z jego głównym śledczym komisarzem Kurtem Wallanderem. Jak ten typ mnie irytuje, to nie macie pojęcia. Niby to bardzo "ludzki" policjant, ma prawie 50 lat, więc i zdrówko mu już niedomaga (okulary do czytania) i jakaś żałoba się "przypląta", a jednocześnie czasami zachowuje się jak rozkapryszony bachor (Baiba). Bardzo piętnuje grupy tak zwanych "Gwardii obywatelskich", które, według niego przekraczają granice prawa, a sam kłamie osobom, z którymi rozmawia, zastrasza ich, zupełnie bezprawnie i bez nakazu przeszukuje ich mieszkania, bo ma "przeczucie". Coś tam "zobaczył", coś "usłyszał", ale do końca nie wie co, ale coś mu nie dawało spokoju, lub "coś było nie tak". 

 

Niestety ten Wallander zupełnie mi się nie podoba. Za to wszyscy jego współpracownicy, łącznie zresztą z samą szefową, patrzą w niego jak w obrazek i tam, gdzie nikt nie może poradzić, poradzi cudotwórca  Wallander, patrz scena z policjantem, który z pewnych powodów chciał odejść z policji. Nasz Kurt zamienił z nim raptem 2 zdania i co, oczywiście policjant zostaje. Śledztwo powolne i mozolne bardziej oparte na "przeczuciach Kurta niż na jakichkolwiek dowodach, których pojawia się tyle, co kot napłakał. Akcent polski obecny. W zasadzie kunszt pisarski Mankella też widać gołym okiem i trudno się mi do czegoś więcej doczepić, niż do postaci detektywa. W mojej ocenie to dobra książka, ale nie bardzo dobra.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kurt Wallander z typową dla siebie skrupulatnością prowadzi śledztwo,w sprawie makabrycznych morderstw, których ofiarami padają samotni mężczyźni. Każda zbrodnia została perfekcyjnie zaplanowana a ofiary przed śmiercią były torturowane, umierały w cierpieniu - życie uchodziło z nich powoli w wielkim bólu. Wallander ma przed sobą trudne zadanie, nie ma punktu zaczepienia, nic nie łączy zamordowanych mężczyzn a wszystko wskazuje na to, że morderca niebawem znów zaatakuje 
Podoba mi się, że Mankell pokazując mozolną pracę policjantów nie robi z nich nieomylnych super agentów, którzy w cudowny sposób rozwiązują każdą sprawę. Autor pokazuje strategię i tok myślenia śledczych, często błędne tropy prowadzą ich w ślepy zaułek. Nieraz trzeba się zatrzymać, nieraz cofnąć i po analizie danych z pewną konsekwencją podejść od nowa do wykonywania zadań. Mankell w bardzo wiarygodny i naturalny sposób przedstawia toczące się śledztwo, równolegle pokazuje całkiem przyziemne problemy społeczne i sprawy osobiste Wallandera przez to cała fabuła staje się autentyczna, realna i przemawia do czytelnika.

Kto jeszcze nie czytał to gorąco polecam! Dla fanów Mankella to lektura obowiązkowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)