Po drugiej stronie muru. Krakowska kołysanka

Po lekturze pierwszej części cyklu „Krakowska Kołysanka”, „Nadzieja pośród ruin” autorstwa Joanny Nowak, która wzbudziła we mnie wiele pytań, z niecierpliwością oczekiwałam na kontynuację. W drugiej odsłonie swojej sagi Joanna Nowak ponownie przenosi czytelników do okupowanego Krakowa, miejsca przesyconego lękiem, niepewnością i moralnymi dylematami. „Po drugiej stronie muru” to opowieść, która nie tylko kontynuuje losy znanych już bohaterów, ale także pogłębia ich psychologiczne portrety, rzucając ich w jeszcze trudniejsze okoliczności. Joanna Nowak po raz kolejny udowadnia, że potrafi splatać historię z osobistymi dramatami bohaterów w sposób poruszający i pełen napięcia.

Wiktoria staje w obliczu dramatycznych wyborów, gdy w getcie rozpoczynają się pierwsze wysiedlenia. Ryzykując własne życie, z pomocą niemieckiego oficera Martina Aignera ratuje małą Ryfkę, żydowską dziewczynkę. Ten akt odwagi i człowieczeństwa zbliża ją do Martina, ale ich relacja toczy się w cieniu wojny i wzajemnych tajemnic. Nowak subtelnie ukazuje wewnętrzne rozdarcie bohaterki, której serce i rozsądek nie idą w parze – zakochana w człowieku stojącym po „drugiej stronie barykady”, jednocześnie zmaga się z przeszłością i obecnością narzeczonego Bruna, który wraca do Krakowa w najgorszym możliwym momencie.

„Po drugiej stronie muru” autorstwa Joanny Nowak to niezwykle emocjonująca i poruszająca kontynuacja sagi „Krakowska Kołysanka”. Podobnie jak pierwszy tom, wciągnęła mnie od pierwszych stron, sprawiając, że z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów. Autorka w mistrzowski sposób ukazuje wewnętrzne rozdarcie swojej bohaterki. Wiktoria staje się postacią wielowymiarową – odważną, a jednocześnie zagubioną, rozdwojoną pomiędzy powinnością a pragnieniem miłości, między przeszłością a teraźniejszością. Jej milczenie wobec Bruna i niepełna szczerość wobec Martina stają się symbolicznym odbiciem dylematów moralnych, z jakimi muszą się mierzyć ludzie w nieludzkich czasach.

Joanna Nowak nie unika trudnych tematów – pokazuje grozę okupacji, mechanizmy działania systemu, ale przede wszystkim skupia się na ludzkich emocjach. Relacja Wiktorii i Martina, mimo że obarczona ryzykiem i sprzecznościami, nie jest ukazana w sposób naiwny ani romantyczny. To związek osadzony w skomplikowanym kontekście, pełen napięć i niewiadomych. Wątki miłosne nie dominują nad tłem historycznym – przeciwnie, splecione są z nim w sposób naturalny i wiarygodny. Ogromnym atutem powieści jest właśnie ten realizm – pokazanie, jak uczucia muszą ustępować miejsca codziennej walce o życie, jak ludzie zmuszeni są do kłamstw, przemilczeń i trudnych wyborów.

Plusem powieści jest również tło historyczne – autorka z dużą dbałością oddaje realia okupowanego Krakowa. Atmosfera niepewności, strachu i ciągłego zagrożenia przenika każdą stronę, nadając osobistym wyborom bohaterów jeszcze większą wagę.

„Po drugiej stronie muru” to poruszająca i dojrzała kontynuacja pierwszego tomu. To opowieść o miłości, która nie powinna się wydarzyć, o odpowiedzialności, która jest trudna do udźwignięcia, oraz o człowieczeństwie, które potrafi przetrwać nawet w najciemniejszych czasach. To także historia o odwadze, lojalności i wewnętrznym konflikcie – zarówno jednostki, jak i całego narodu. Joanna Nowak po raz kolejny udowadnia, że potrafi opowiadać historię z kobiecej perspektywy, nie tylko jej nie spłycając, ale także wzbogacając o emocjonalną głębię. Zakończenie tej części pozostawia wiele pytań i niedopowiedzeń, co tylko zwiększa apetyt na kolejną odsłonę sagi. Dla fanów literatury wojennej i powieści obyczajowych z głębią – pozycja obowiązkowa.

"Po drugiej stronie muru" Joanny Nowak to drugi tom Krakowskiej kołysanki i choć ukazał się stosunkowo szybko, oczywiście w moim odczuciu, to bardzo doceniam zabieg przypominający co działo się w poprzedniej części. Co prawda we mnie wciąż żywo rezonowały emocje z "Nadzieji pośród ruin" ale i tak z przyjemnością odświeżyłam sobie fabułę tym krótkim streszczeniem.

Fabularnie powracamy do krakowskiego sierocińca, w którym Wiktoria wraz z matką zgadzają się na przechowywanie dzieci, uratowanych z getta, zanim te trafią do dalszych, bezpieczniejszych miejsc. Rola, jaką w tym procederze pełni Martin Aigner sprawia, że Wiktoria nabiera do niego zaufania i otwiera się na rodzące się między nimi uczucie. Wtedy do Krakowa wraca Bruno, z którym dziewczyna zaręczyła się jeszcze przed wojną.

Ta część wycisnęła ze mnie niejedną łzę. Za obyczajową stroną powieści, o której wspomniałam wyżej, a w której brakuje wzmianki i zemście, bieżących problemach bohaterów, ukazane zostają przerażające i poruszające losy mieszkańców Krakowa. Ukrywanie się Żydów, ich wywózki z getta.

Przeczytałam jednym tchem i wyczekuję dalszej części.