Post mortem

Czy warto odgrzebywać przeszłość? Do drzwi Hansa Rekkego puka hiszpański komendant Rafael Corales. Przynosi akta starej sprawy: Dziewczyny, której ciało znaleziono pod dębem Sprawa jest o tyle ciekawa, że kilka godzin przed zabójstwem napisała opowiadane, w którym przedstawia, co ją spotka? Skąd wiedziała? Rekke zaczyna drążyć. Odczytuje szczegóły i odkrywa kolejne warstwy tej historii. A zaczyna się ona, kiedy dwaj młodzi mężczyźni wyruszają w podróż po Europie. Stylizują się na nonszalanckich literatów dyskutujących o  Hemingwayu przy szklaneczce wina. Wolnomyśliciele czy dzieciaki? Jedno jest pewne. Po tej podróży nić już nie będzie takie samo.

„Post mortem” czyli trzeci tom kryminalnego cyklu z duetem Rekke i Vargas. Sprawa, którą przyjdzie się im zająć przywędruje z Hiszpanii do Szwecji. Rekke przystąpi do jej rozwiązywania z wręcz chorobliwą fascynacją, chyba oczarowany literackimi nitkami, jakie ją oplatają, a jego partnerka – nieco zirytowana sprawami osobistymi – próbuje mu asystować. Właściwie nie są oddani śledztwu w 100%, ale ciągle do niego wracają wpatrując się w zdjęcie martwej dziewczyny pod majestatycznym dębem.

Rekke to taki współczesny Poirot. Oczytany, inteligentny, szarmancki. Z okruszka na twoim kołnierzyku wyczyta z kim jadłeś/aś śniadanie i na którym krześle siedziałeś/aś. Z tym, że w klasycznych kryminałach najważniejsze było śledztwo. Obecnie autorzy kreują również kompletnego śledczego, a David Lagercrantz się od tego nie odżegnuje. Tworzy postać intrygującą swoimi umiejętnościami i osobowością, ale też zmagającą się z prywatnymi demonami. Wprowadza intelektualną aurę, która wspaniale pasuje sprawy.

Jest to nieco nostalgiczny kryminał. Mam wrażenie, że nie chodzi w nim o działania, a wspomnienia. Prace nad śledztwem przeplatane są wydarzeniami z Hiszpanii końcówki lat 80-tych. Lagercrantz pozwala nam zajrzeć do akt, ale też poczuć klimat tamtych miejsc, wczuć się w stany psychiczne bohaterów. Nie tylko zmierzyć się z faktami, ale poczuć tę zbrodnię różnymi zmysłami.

„Post mortem” należy zaliczyć do grona spokojnych kryminałów. Dużo tu dialogów, przemyśleń i wniosków. Lagercrantz właściwie stroni od zwrotów akcji stawiając na klimat i swego rodzaju melancholię. Umiejętnie buduje zagrożenie pokazując jak ofiara jest osaczana. Dlaczego ona? Czym urzekła swojego oprawcę? Czy rozwiązanie tej zagadki kryje się literackich kręgach? Czy pisarska wrażliwość może popchnąć do tak brutalnych poczynań?

Opowieść toczy się z dwóch przedziałów czasowych. W jednym pojawia się ktoś, kto chce rozwikłać zagadkę sprzed dwudziestu lat, która do dzisiaj pozostała tajemnicą. Chodziło o zamordowanie pewnej dziewczyny, która napisała dziwne opowiadanie. W czasie dawniejszym obserwujemy właśnie tą dziewczynę, która w pracy spotkała dwóch mężczyzn. Jest to jednak wątek bardziej rozwinięty, gdyż wiemy, że jest w pracy poniewierana przez innego mężczyznę, który nie wykazuje żadnych cech pozytywnych. Jest gburem, często ją kopie, obraża porządnymi wyzwiskami oraz łączy go z nią jeszcze dawniejsza przeszłość, którą poznamy pobieżnie. W teraźniejszości coraz więcej szczegółów wychodzi na jaw. Zastanawiają się nad pewnym rytuałem o którym będzie coś wiadomo w czasie dawniejszym. My nie możemy jednoznacznie określić kto ją skrzywdził, gdyż długo jesteśmy trzymani w niepewności, podpowiedzi jest jeszcze więcej, ale każde z nich rozbiegają się na inne osoby o bardzo podejrzanym zachowaniu. Im bardziej sztukujemy wieści z teraźniejszości, tym mocniej trafia do nas historia z przeszłości. To teraz poznajemy bóle, których tamta dziewczyna doświadczyła kiedyś. W ten sposób sekrety z wolna się rozwiązują, a nasze zdziwienie jedynie wzrasta. Pytań jest tutaj bardzo dużo, na szczęście poznamy na nie odpowiedzi. Same postacie bywają różne. Zostały ukazane od strony minusów w których jednak przebijają się niektóre pozytywne cechy. Bardzo podobał mi się sposób ukazania tych historii, gdyż zawsze uwielbiam, kiedy przeszłość także występuje i ma swoje sekrety do ujawnienia. Co ciekawe dawny czas był pokazany jako skryty, bardzo tajemniczy niemal dwuznaczny. Teraz postacie dysponują wieloma rzeczami, które odtwarzają nie tylko tamte wydarzenia, ale i możliwe zachowania, rozmowy oraz nawet uczucia. Podkreślony został szacunek do literatury, ale i moment, kiedy była ważna dla samego istnienia, niekoniecznie dla rozumienia. Teraz też wiele osób kupuje książki, a w ogóle ich nie czyta. Odpowiadają, że chcą je mieć, bo inni je mają. Taka moda na modę. Przyznam, że obecnie bywa podobnie i chyba nigdy się to nie zmieni.
Podsumowując, dla mnie to świetny thriller psychologiczny, który jest czytelnie wydany z krótkimi rozdziałami i wciągającą opowieścią. Szczerze mogę ją polecić:-)

"Post mortem" to trzeci i zarazem ostatni tom trylogii z profesorem psychologii Rekke oraz policjantki Micaeli Vargas.

Dwaj młodzi mężczyźni wyruszają samochodem w podróż po Europie. 

Odwiedzają kolejne miasta w drodze na północ Hiszpanii. W między czasie imprezują i prowadzą ciekawe rozmowy. 

Dwadzieścia lat później Rekkego odwiedza komendant, który nie może pogodzić się z niewyjasnioną sprawą brutalnie zamordowanie kelnerki. 

Dwie historie, które być może coś łączy? 

Czy to seryjny morderca? 

"Post mortem" to bardzo dobry, wciągający kryminał, który wyszedł spod pióra autora kontynuacji głośnej serii Millennium. 

To co bardzo mi się podobało to rozbudowane tło obyczajowe, które było idealnym podłożem do rozwiązywania zagadek. Trzeba przyznać bohaterom nie tylko talentu dedukacji, ale i humoru podczas konwersacji.  Autor napisał bardzo wciągającą i wielowątkową powieść kryminalną, w której nie znajdziecie wartkiej akcji, a wątki, które są świetnie pomyślane i jak trybiki wskakują na swoje miejsce. 

"Post mortem" porusza wiele problemów dzisiejszego świata tworząc całościowo obraz, który być może ma rację bytu.

Polecam. 

,,Post Mortem" to trzecia część trylogii autorstwa Davida Lagercrantza, znanego z powieści kryminalnych.
?Profesor psychologii Hans oraz policjantka Micaela  podejmują się śledztwa na zlecenie hiszpańskiego komendanta, który od dwudziestu lat dręczony jest wyrzutami sumienia, że nie udało się wyjaśnić śmierci młodej kobiety. Hans zostaje zaintrygowany sprawą, ponieważ kilka tropów sugeruje, że może chodzić o seryjnego mordercę.
?Historia kryminalna zręcznie łączy elementy detektywistyczne, epizody thrillera, sensacji, polityki, a także motywy związane z psychologią i środowiskiem literackim, wszystko to w scenerii szalejącej śnieżycy. Z dużym zainteresowaniem śledzimy rozwój wydarzeń, obserwując, jak poszczególne elementy układanki doskonale się ze sobą zazębiają. Na szczególną uwagę zasługuje Hans Rekke, postać o skomplikowanej osobowości, mistrz kreatywnej dedukcji. Również inni bohaterowie, chwilami dramatycznie napędzają rozwój fabuły. Obrazowo przedstawione opisy, również te brutalne, rozebrane na części pierwsze uczucia i myśli bohaterów. Za to wewnątrz dialogów cała paleta emocji od bezsilności poprzez nadzieję, flirt aż po podejrzliwość. Zabieg przeskoków czasowych wzmacnia napięcie, a odniesienia do archaicznych symboli i drzewa, jego unikalnego znaczenia oraz korzeni jako metafory instynktu ofiary dodają opowieści głębi i swoistego charakteru. Pozszywana z technik manipulacji, które mają na celu zmianę percepcji, z wciągająco poprowadzonymi wątkami i umiejętnie budowanym suspensem, który prowadzi czytelnika do kolejnych odkryć.
?Polecam powieść osnutą tajemnicą, gdzie, konsekwencje intryg postaci działających zza kulis nadają jej nieprzewidywalności.