Przygody Alicji w Krainie Dziwów
Lewis Carroll

To najpiękniej wydana książka jaką widziałam w wersji ,,Przygody Alicji w Krainie Dziwów ". Po raz pierwszy została wydana w 1865 roku. Lewis Carroll napisał kilka bajek dla dzieci, jednak światowy rozgłos zdobyła właśnie ta bajka. Autor urodził się w 1832 roku i zmarł 1898 roku. Był pisarzem, angielskim naukowcem, profesorem matematyki, poetą oraz fotografem. Te wszystkie zawody widać w jego twórczości. Wykreował pięknie opisane postacie z wdziękiem opowiadając co robią, dodając nawet drobne detale, które dostrzegało oko fotografa. Osoby, które tu występują są zwykłe, ale potrafią filozofować. Zaczynając tu swoje opowieści, kiedy spotykają na drodze Alicję czasami mówią coś, co w pierwszej chwili nie ma sensu, jakby chciały powiedzieć bardzo dużo, bardzo mądrze, ale tak naprawdę niczego konkretnego to nie oznaczało. Królik i królowa to postacie czysto matematyczne, gdzie wszystko musi się dla nich zgadzać w czasie i być sobie równe, ale w równości przez nich samych wyznaczonej. W bajce znajdziemy też poutykane wiersze, które sam napisał, lecz są zaznaczone jako przysłowiowe mądrości. Słowa mądrych osób, tych z których warto i nawet trzeba brać przykład. Piękne ilustracje do bajki zaserwowała nam Helena Oxenbury. Czasami zajmują one kawałek strony, całą, bądź dwie po obu stronach, jakbyśmy mogli sami przekroczyć strony bajki i wejść do świata pełnego dziwów. Ilustracje są kolorowe i każda z nich wygląda jak dopiero co narysowana kredkami. Jakby chciały pokazać, że my też mamy prawo do marzeń i ich spełnienia. No bo jeśli jest ktoś, kto potrafi tak pięknie rysować, to może ja, który lubię (i tu wstawiacie to, co lubicie robić) , też mogę się tego nauczyć, by dojść dużo dalej niż jestem obecnie. Najmądrzejszą rzeczą jaka została zrobiona, to przejście Alicji z nudów w sen i wybudzenie, które nie odczuwamy, ale wiemy, że nagle coś się zmieniło. I samo to, że opowieść dzieje się podczas snu, o czym dowiadujemy się na końcu bajki, sprawia, że zdarzyć mogło się tutaj naprawdę wszystko i nikt nie podepnie tego pod fantastykę, gdzie powie, że te, czy inne rzeczy nie miały prawa się wydarzyć. Opowieść pełna magii, ukazania dobrego zachowania oraz złego, przestrzegania przed tym, co niewiadome oraz tego, że każdy ma prawo wygadać tak jak chce i to jest jak najbardziej w porządku. Była tu wciąż obrażająca się mysz, gdzie wiedzieli, że kiedy później jej przejdzie i znów się obrazi, to nie było to złe, tylko zaakceptowali, że ona już taka jest. Królik też nosił ubranie, wachlarz i rękawiczki, a chociaż wcześniej to Alicję dziwiło, to później stało się jego znakiem rozpoznawczym. Była też źle rządząca królowa, ale poddani to aprobowali, jakby aluzja do naszego rządu, że bez względu na to jakie będziemy mieli zdanie, sami nie zmienimy całości. To bardzo piękna książka, która ze sposobu w jaki jest napisana, będzie cieszyć setki nowych pokoleń i każdy wyciągnie z niej coś dobrego. Bardzo ale to bardzo ją polecam:-)

W pogoni za Białym Królikiem

Przygody Alicji zna chyba każdy, ale odnoszę wrażenie, że bajkowa wersja w wykonaniu Disneya tak bardzo narzuciła pewną wizję i utarła się w popkulturze, że trudno wyobrazić sobie główną bohaterkę inaczej niż w niebieskiej sukience z białym fartuszkiem i kokardą na głowie. Nie inaczej jest z Kotem z Cheshire, który w ekranizacji jest zupełnie innym bohaterem, niż ten napisany przez Lewisa Carrolla.

Nowe wydanie "Przygód Alicji w Krainie Dziwów" z ilustracjami Helen Oxenbury serwuje czytelnikowi zupełnie inną estetykę niż ta, do której przywykliśmy. Chociaż wizja Oxenbury też nie należy już do świeżynek, to jej styl jest o wiele bardziej uniwersalny, przez co może wydawać się bardziej przystępny dla wielu czytelników - zwłaszcza tych młodszych, którzy nie są przywiązani do disneyowskiej koncepcji.

Oprócz dość nietypowych (co w moich oczach jest zaletą) ilustracji, "Przygody Alicji w Krainie Dziwów" niosą za sobą również nowy przekład. Chociaż część czytelników nie zawsze zgadza się z Jerzym Łozińskim i ciągle wypomina nieszczęsnego Bagosza, to nie można odmówić mu ogromnego doświadczenia i lekkości przekładu. W przypadku powieści Carrolla nie mam najmniejszych zastrzeżeń.

Jeżeli nie macie oporów, by sięgać po klasyczne powieści w mniej klasycznym wydaniu, "Przygody Alicji w Krainie Dziwów" mogą okazać się dla Was świetnym powrotem do lektury z dzieciństwa. Ja oporów nie mam najmniejszych, a ilustracje Helen Oxenbury wydają mi się urocze (momentami nawet rozczulające), więc powrót do tej historii uważam za bardzo udany.

Przygody Alicji fascynowały mnie odkąd byłam małą dziewczynką i muszę przyznać, że czytałam o nich już kilkanaście razy. Na mojej półce można znaleźć kilka wydań tej powieści i to nie tylko w języku polskim, dlatego nikogo nie zdziwiło kiedy do kolekcji dołączyło najnowsze wydanie z ilustracjami Helen Oxenbury. 

Sama powieść pomimo upływu lat wciąż wciąga, sprawia, że czyta się ją z ogromnym zaciekawieniem, a wręcz fascynacją. Przygody Alicji są cudownie błyskotliwe, momentami absurdalne, ale przy tym tak wspaniałe. Najmłodsi czytelnicy zostają pochłonięci przez magiczny świat nieograniczonej wyobraźni i skojarzeń, który pozwala im przeżyć niesamowitą przygodę. Natomiast dorosły dostrzega w niej surrealizm i budzi się w nim niepokój. ,,Przygody Alicji w Krainie Dziwów" to dowód na to, że Carroll Lewis miał wiedzę na tematy, które do tej pory pozostają dla nas nieznane, a w jego słowach można odnaleźć wiele wiedzy i przesłań. 

W przypadku samych ilustracji Helen Oxenbury muszę przyznać, że czuję lekkie zawiedzenie. Owszem, są one piękne jednak czegoś mi w nich brakuje. Postać Alicji namalowanej przez Helen kompletnie mi do niej nie pasuje. Dlatego też z przykrością muszę stwierdzić, że widziałam już piękniejsze wydania. 

"Alicja w Krainie Dziwów" to kolejne wydanie ponadczasowej klasyki dziecięcej, ale w zupełnie nowej odsłonie. Tym razem znana wszystkim Alicja swoje przygody opowie nam za pośrednictwem publikacji Wydawnictwa Zysk i S-ka, wzbogaconej o piękne ilustracje Helen Oxenbury. Do tego dołóżmy twardą oprawę, elegancką obwolutę i czerwoną wstążkę do zakładania. Całość stanowi pięknie wydaną książkę, idealną na przykład na prezent dla młodego czytelnika.

Alicja nie spodziewała się nawet, jakie czekają ją przygody, kiedy dostrzegła przebiegającego obok Białego Królika. Była już tak potwornie znudzona towarzyszeniem starszej siostrze, że bez namysłu ruszyła za zwierzakiem i wpadła za nim do naprawdę głębokiej jamy. Od tego momentu wkraczamy wraz z Alicją do niesamowitego świata pełnego fantastycznych postaci i nierealnych zdarzeń. 

Dziewczynka ma okazję dowiedzieć się, jak to jest być maleńką istotką i olbrzymką. Próbuje dostać się do przepięknego ogrodu, który dostrzegła przez maleńkie drzwiczki na dnie króliczej jamy, przez które nie dała rady się przecisnąć. 

Na swojej drodze spotka między innymi uśmiechniętego kota z Cheshire, Gąsienica i Marcowego Zająca z Kapelusznikiem. Kiedy wreszcie dostanie się do ogrodu, znajdzie się w niebezpieczeństwie, bo jak tu czuć się bezpiecznie w towarzystwie Królowej Kier, która wszystkich chce skrócić o głowę? Gra w krokieta, przemalowywanie białych róż na czerwone czy historia Niby-Żółwia to tylko część przygód, które czekają na Alicję oraz na czytelników, którzy postanowią sięgnąć po tę książkę.

Dwanaście rozdziałów na ponad stu siedemdziesięciu stronach z pewnością dostarczy Wam rozrywki. Absurdalne sytuacje, pełne humoru dialogi i dające do myślenia wydarzenia to coś, co naprawdę warto przeżyć niezależnie od wieku. Wyobraźnia ludzka nie ma granic, więc należy ją karmić w każdej możliwej formie. Nie zignorujcie tej książki!