Siła złego na jednego

Alka Rogozińskiego nie trzeba przedstawiać fanom polskiej komedii kryminalnej. Autor, znany z niezwykle lekkiego pióra i doskonałego wyczucia absurdu, po raz kolejny udowadnia, że łączenie zbrodni z humorem może przynieść czytelnikom nie tylko dreszczyk emocji, ale i szczery śmiech. „Siła złego na jednego” to książka, która bawi, intryguje i momentami zaskakuje, jednocześnie trzymając się ram klasycznego kryminału w zupełnie nieklasycznym stylu.

Główną bohaterką powieści jest Ilona Kruk, młoda dziennikarka, której życie zawodowe i prywatne zostaje wywrócone do góry nogami po jednym, zdawałoby się niewinnym, telefonie od przyjaciela. Ten, zdradzony przez żonę, błaga Ilonę o pomoc, a już chwilę później na scenę wkracza trup – a konkretnie kochanek wiarołomnej małżonki, znany wszystkim jako „niziołek”. Co więcej, podejrzenia o współudział w morderstwie padają na zdradzającą żonę, a Ilona, z charakterystycznym dla siebie uporem, postanawia zaangażować się w śledztwo.

Fabuła rozwija się wartko, a kolejne postacie – od mafiosów, przez ekscentryczną matkę przyjaciela, aż po wiecznie zirytowanych sąsiadów i podejrzaną kochankę – sprawiają, że każdy rozdział to nowa porcja zaskoczeń i komicznych sytuacji. Rogoziński po raz kolejny bawi się konwencją kryminału, mnożąc tropy i podejrzanych, ale nigdy nie gubi czytelnika w zbyt skomplikowanej intrydze. Wręcz przeciwnie – narracja płynie gładko, a język jest lekki, pełen ironii, złośliwości i ciętych ripost.

Ilona Kruk to postać z charakterem – bystra, rezolutna, z wyczuciem dziennikarskiego nosa i dużą odpornością na absurdy otaczającej ją rzeczywistości. Jej relacje z innymi bohaterami, zwłaszcza z matką przyjaciela, należą do najmocniejszych punktów powieści. Właśnie w takich momentach błyskotliwy humor autora działa najlepiej – sytuacje pozornie dramatyczne przeradzają się w sceny niemal farsowe, ale bez popadania w kicz.

W warstwie kryminalnej Rogoziński również nie zawodzi. Mimo lekkiego tonu, intryga została zbudowana starannie, z zachowaniem logicznej ciągłości i satysfakcjonującego finału. Czytelnik dostaje kilka fałszywych tropów, a rozwiązanie zagadki – choć nieco przewrotne – okazuje się logiczne i spójne z całością.

„Siła złego na jednego” to znakomita propozycja dla tych, którzy szukają kryminału z przymrużeniem oka, idealnego na wieczorny relaks. To również doskonały przykład na to, że humor i zbrodnia mogą iść w parze, jeśli są odpowiednio wyważone. Rogoziński pozostaje w świetnej formie i udowadnia, że wciąż potrafi zaskakiwać, bawić i intrygować – wszystko w jednym tomie.

Okładka książki rzuca się w oczy, gdyż przeważa szarość z niebieskimi dodatkami, a ja ten kolor bardzo lubię. Tytuł jak i zawartość buteleczki jest tego koloru, nie mogłam jej nie kupić z bonu, jaki dostałam i w końcu, jak najszybciej ją przeczytać. Już polowałam na nią w zeszłym roku, tylko tak jakoś wyszło, że jej nie kupiłam. 
Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytać możecie kilka zdań o autorze, a na drugim fragment książki. Ma kremowe strony, czcionkę dosyć dużą. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane, literówek brak. Jak zwykle na samym początku macie spis wszystkich ważnych bohaterów, więc jeśli się pogubicie, zawsze możecie do nich wrócić. Podzielona została na rozdziały, które nie są ani zbyt krótkie, ani zbyt długie. 

Moje spotkania z Księciem Komedii Kryminalnej zawsze przebiegają podobnie. A najważniejsze jest to, że nigdy, ale to nigdy mnie nie zawodzi. Jest to taki autor, po którego książki mogę sięgać w ciemno, bo mam to przekonanie, że poprawi mi humor i pozwoli odciąć się od własnych problemów. Czytało się tę pozycję jak zwykle lekko, szybko, przyjemnie, bez jakichkolwiek blokad czy przeszkód. Od pierwszej strony wpadłam do świata bohaterów i obserwowałam ich, stojąc obok. Nie można odmówić autorowi braku ironii, sarkazmu czy czarnego humoru. Zawsze śmieje się w głos, czy podśmiewam podczas lektury, a tylko inni patrzą na mnie dziwnie, bo co tej wariatce się dzieje i z czego taka zadowolona? Jest to dla mnie zawsze pisarz numer jeden jeśli chodzi o komedie kryminalne i przeważnie to praktycznie w ogóle nie sięgam po inne nazwiska z tego gatunku. Pozycje od Alka zdecydowanie mi wystarczają, tym bardziej, że ciągle pojawiają się nowe! 

Mamy tutaj wielu bohaterów, którzy są i dobrzy i źli. Do nikogo nie przyzwyczaiłam się jakoś bardzo, po prostu stałam i z zaciekawieniem obserwowałam ich poczynania. Mamy też trupa, nawet nie jednego, wielu sprawców, a raczej podejrzanych. Tylko kto zabił? Czy wszyscy mają dwie twarze? Jak znaleźć winnego, jak większość podejrzanych miało powód? Pojawia się między wierszami moja ulubiona Róża Krull, a śledztwo przejmuje nie kto inny jak Krzysiu Darski, którego uwielbiam. On zawsze ma szczęście do prowadzenia pokręconych spraw. :D
Postacie wykreowane są dobrze, na tyle, byśmy nie domyślili się, kto jest winny. 

Akcja ma odpowiednie tempo, nie raz przyśpiesza, raz zwalnia. Autor potrafi nas zaskoczyć, bo znikąd nie raz pojawiają się osoby lub wydarzenia, które powodują, że zamiast śmiechu - szczęka opada nam na przysłowiową podłogę. Humor jest tutaj największym atutem, a ciekawa zagadka idealnie uzupełnia całość. Jestem ciekawa, skąd się biorą takie pomysły na fabułę, wiem, że głównie z życia, ale podziwiam za głowę do połączenia kryminału z komedią. Wielkie brawa! 

Zdecydowanie polecam Wam tę książkę, jeśli tylko lubicie specyficzne pióro i humor Alka, musicie ją przeczytać! Nie możecie przejść obok obojętnie, absolutnie! Nie pozwalam!
Wiem, że jest tez grono, które nie rozumie tego humoru autora i to tez jest ok, nie wszyscy musimy lubić tych samych pisarzy. Ja tam polecam i polecać będę zawsze! 

Znacie tę pozycję? Podobała się Wam? A może macie ja w planach?