Słowa, które zgubiły miłość

Ann jest polką po przejściach. W pewnym momencie czuje, że nie daje już rady, że musi, chociaż na chwilę odpocząć, zniknąć, zmienić otoczenie, w którym przebywa. Postanawia wyjechać do za granice, zatrzymać się u wujostwa, którzy mieszkają w stanach. Wtedy jeszcze nie wie, jak bardzo ten wyjazd zmieni jej życie.
Jack jest pisarzem, którego saga jest dość znana. Jednak jego codzienne życie nie jest idealne. Smutki topi w alkoholu, a od rozwodu zmienia kobiety bardzo często.
Ich pierwsze spotkanie odbyło się na spotkaniu autorskim, na które wyciągnęła Ann przyjaciółka. Praktycznie od samego początku coś ich do siebie przyciąga, nie mogą i nie chcą o sobie zapomnieć. Zaczynają spędzać z sobą coraz więcej czasu, a ich związek się rozwija. Jak potoczą się losy tej dwójki? Co się stanie, kiedy Ann będzie musiała wrócić do swojego kraju? Jakie niespodzianki jeszcze szykuje dla nich los?

Czyżby była to kolejna miłosna historia z pięknym zakończeniem? Zdecydowanie nie. Historia była świetna, jednak zakończenie sprawiło, że mi popłynęła łezka z oka. To opowieść o dwójce ludzi z przeszłością, którzy się w sobie zakochują, a jednocześnie o codzienności, wzlotach i upadkach i czymś jeszcze (jednak tego nie mogę wam zdradzić). Była ciekawa, wciągają i zdecydowanie niebanalna.
Akcja sprawnie poprowadzona, moim zdaniem nieco wolniejsza, jednak nie na tyle, abym nudziła się, chociażby przez chwilę. Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Dla mnie była to pozycja na jeden wieczór (ze skróceniem czasu na sen, ale było warto).

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani. Zarówno Ann, jak i Jack byli bardzo realistyczni, posiadający zarówno wady, jak i zalety. Za to właśnie ich polubiłam.

„Słowa, które zgubiły miłość” to książka, w której znalazłam niebanalną historię o miłości, której zakończenie wywołało u mnie ogromne emocje. Mnie zdecydowanie przypadła do gustu i z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Sięgnęłam po tę książkę z nadzieją na lekki, przyjemny romans—chwilę wytchnienia od poważniejszych, wymagających lektur. Co dostałam? Historię, która porusza do głębi, rozdziera serce i zapada w pamięć na długo. To nie jest zwykła opowieść o miłości—to emocjonalna podróż pełna refleksji i wzruszeń. Przed lekturą koniecznie zaopatrzcie się w chusteczki!

“Słowa, które zgubiły miłość” to poruszająca, pełna emocji opowieść o miłości, poświęceniu i trudnych wyborach. Książka przedstawia historię Ann—Polki pragnącej uciec od monotonii życia i problemów czekających na nią w ojczyźnie oraz Jacka—cenionego pisarza, autora bestsellerowej serii, który w słowach próbuje odnaleźć sens swojego istnienia. Ich relacja rozwija się w rytmie powoli zmieniających się pór roku. Z każdą ich zmianą pogłębia się więź między bohaterami. Fascynacja przeradza się w namiętną miłość, a ta wystawiana jest na próbę pełną bólu i niezrozumienia.

Choć początkowo książka sprawiają wrażenie lekkiego romansu idealnego na wiosenne i letnie wieczory, wraz z upływem stron ich charakter się zmienia. Czułość, romantyzm i beztroska ustępują miejsca trudnym decyzjom, rozpaczy i bezsilności. Autorka umiejętnie buduje napięcie, nie spiesząc się z wydarzeniami, każdemu wątkowi poświęca odpowiednią ilość czasu, co sprawia, że opowieść stopniowo nabiera realizmu i głębi.

Historię poznajemy zarówno z perspektywy Ann, jak i Jacka, co pozwala dogłębnie wniknąć w ich myśli, decyzje i działania. Ann to wrażliwa, subtelna kobieta, pełna wewnętrznych rozterek. Jej postać jest niezwykle autentyczna, przez co już po kilku stronach łatwo wczuć się w jej emocje i spojrzenie na świat. To osoba poszukująca własnej drogi, odkrywająca siebie, przemierzając obcy jej kraj.

Jack z kolei to pisarz o magnetycznym uroku, zamknięty w świecie słów, które nie tylko stanowią jego źródło dochodu, ale przede wszystkim są jego emocjonalnym schronieniem. Jego rozwój na kartach książki jest jednym z najbardziej fascynujących motywów—śledziłam go z zapartym tchem. Z jednej strony to silny, charyzmatyczny mężczyzna, a z drugiej—osoba zagubiona we własnych przekonaniach, uwikłana w zobowiązania i ograniczona obietnicami.

“Słowa, które zgubiły miłość” obfituje w wartościowe motywy, skłaniając czytelnika do zatrzymania się i refleksji. Jednym z najważniejszych jest miłość oraz jej utrata. Autorka ukazuje różne oblicza tego uczucia—nie tylko te idealizowane i pełne romantyzmu, ale także te, którym towarzyszy lęk przed bliskością, strach przed stratą oraz niezrozumienie.

Istotną rolę w powieści odgrywają słowa, które nie służą wyłącznie komunikacji między autorem a czytelnikiem. Są one narzędziem, które może budować, ale także niszczyć—bywają bronią, która potrafi ranić. Ważnym motywem jest także samopoznanie. Bohaterowie nie tylko uczą się siebie nawzajem, ale ich relacja pozwala im zgłębić własne pragnienia oraz ograniczenia.

Poetyckiego charakteru nadaje książce motyw przemijania. Zmieniające się pory roku symbolizują kolejne etapy w życiu bohaterów oraz ich emocjonalną ewolucję, czyniąc historię jeszcze bardziej poruszającą.

Kinga Gąska to bez wątpienia utalentowana, wrażliwa i precyzyjna pisarka. Jej język jest poetycki, a jednocześnie prosty i przystępny, co sprawia, że lektura jej książki staje się prawdziwą przyjemnością. Nie znajdziemy tu zbędnych, pozbawionych znaczenia dialogów—każda rozmowa bohaterów niesie emocjonalny ładunek, który angażuje czytelnika.

Opisy w powieści tworzą niezwykły klimat, oddając kolejne etapy historii: od wiosennej romantyczności, przez letnią namiętność, aż po jesienne zmiany i zimowy chłód. Autorka chętnie sięga po metafory, które nadają narracji głębię, lecz nie są one przesadnie rozbudowane—wszystko pozostaje doskonale wyważone, dzięki czemu książkę czyta się płynnie i bez wysiłku.

Słowa, które zgubiły miłość to jedna z najpiękniejszych książek, jakie miałam okazję przeczytać w tym roku. Opowieść jest głęboka i autentyczna, a jej bohaterowie świetnie wykreowani—łatwo się z nimi zaprzyjaźnić i przeżywać ich historię. Styl Kingi Gąski jest poetycki, a jednocześnie lekki i przystępny, co sprawia, że lektura jest prawdziwą przyjemnością.

Książka dostarcza mnóstwo emocji, zmusza do refleksji i zawiera mocne, poruszające motywy literackie—czyli wszystko to, co dla mnie jest najważniejsze w dobrej powieści. Jeśli chodzi o wady? Mogą je dostrzec osoby, które nie przepadają za powolnym tempem narracji i melancholijnym klimatem. Dla mnie jednak było to niezwykle piękne i świadome rozwiązanie, które nadało historii jeszcze większej głębi.

Jest to książka przepełniona emocjami, w której słowa mają realny ciężar. Relacja bohaterów porusza do głębi, a sama historia wyciska łzy, zostawiając czytelnika z refleksją, która długo nie pozwala o sobie zapomnieć. Polecam ją z całego serca wszystkim, którzy cenią literaturę wywołującą silne emocje, skłaniającą do przemyśleń nad trudnymi, życiowymi tematami.

,,Wiesz, jak to jest, weny nie da się przewidzieć, zatrzymać ani zaplanować. Pisanie jest mną, ja jestem pisaniem, dzięki temu żyję(...)"

Cała opowieść hipnotyzuje od samego początku takim mgielnym piórem. Postacie widać, że gdzieś pędzą, ale w tym wszystkim potrafią się zatrzymać i dumać nad wybranymi aspektami życia. Często widziałam tutaj poezję, takie piękno, które określali jako coś nieuchwytnego, jakby wspomnienie, jednak w formie teraźniejszej. Cała opowieść ma coś takiego, czego nie ma w innych książkach. Ciężko jest to nazwać, być może chodzi o to, że w dużej mierze treść skupiona była na pisarzu, który tworzył wspaniałe książki. Oraz kobiecie, która uważała, że w danym człowieku można zakochać się więcej niż raz. I pomimo tego, że jest tutaj średnia ilość dialogów, to jednak w większości treści jest to osobista opowieść każdej z postaci. Często opowiadają nam swoje myśli i argumentują dlaczego myślą w ten sposób. I nie chodzi tu tylko o zapełnienie czymś stron, ale o przedstawienie życia jako ulotna chwila, która w każdym momencie może być ostatnią. Postacie poprzez swoje stracone szanse chcą nam pokazać, by cieszyć się nawet z drobnych rzeczy, by potrafić przebaczać, by dawać sobie kolejne szanse, a nie w momencie upadku czekać na wyrok.
Czy mi się ta historia spodobała? Zdecydowanie tak. Jest to dramat, który pod koniec bardzo przyspiesza. Jego zakończenie można zwieńczyć słowami, że nic nie jest wieczne. W momencie wielkiego bólu tracimy nadzieje na własne życie, gdyż wydaje nam się, że bez czegoś sobie już nigdy nie poradzimy. Jak to ktoś mądry kiedyś powiedział, niektórzy ludzie mają się pojawić w naszym życiu tylko na chwilę, by coś nam uświadomić, czasami pokazać. Mogą to być rzeczy piękne, ale i drastyczne, które otworzą nam oczy na zupełnie coś innego. I właśnie ta historia sama w sobie już jest tym, co na waszej drodze miało się pojawić. W tym wszystkim zgiełku zapominamy, że i nasza klepsydra nie przestaje odmierzać czasu.
Najlepiej, kiedy przed czytaniem uszykujecie sobie chusteczki higieniczne.

Dziękuję za książkę Klubowi Recenzenta z serwisu nakanapie.pl

?Recenzja?

Premiera 29.01.2025 r.

,,Słowa, które zgubiły miłość" - Kinga Gąska

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_novaeres

Czasem można być z kimś przez wiele lat i nie czuć tego, co się poczuje do kogoś od pierwszych chwil spotkania. Miłość to dziwne uczucie, które robi z nami co chce i kiedy chce. Nigdy niczego nie możemy być pewni.

Ona - Polka, która potrzebuje oddechu od życia. Wyjeżdża do wujostwa do kompletnie innego kraju. Tam im pomaga, zwiedza, spędza czas z rodziną i przyjaciółmi. Poznaje również jego - faceta, który jest równie tajemniczy co ona. Dziewczyna ma naprawdę dużą wiedzę, ciekawe podejście do życia, cieszy się nim. Momentami jest zdystansowana i poważna, ale to za sprawą życia. To ono uformowało ją w taki sposób.

On - pisarz, który ma mały problem zarówno z uczuciami jak i alkoholem. Jest wybitny w swojej dziedzinie, kocha to co robi, ale w pewnym momencie zaczyna w to wątpić. Jest bardzo tajemniczy i nie lubi rozmawiać o pewnych rzeczach. Poznanie kobiety powoduje, że w jego życiu pojawiają się kolory. Czuje się nią zauroczony i zafascynowany. Otwiera serce, które miało puste miejsce.

Od pierwszego momentu między nimi zaiskrzyło. Poczuli dziwne przyciąganie przez, które nie potrafili o sobie zapomnieć. Oboje zafascynowani sobą, głębokimi rozmowami i wspólnymi chwilami. Kiedy dopadła ich miłość nie bronili się przed nią. Zrozumieli, że to jest to. Tylko, że nadal tkwili w pewnych tajemnicach. Jednak ich miłość była wyjątkowa. Dzięki niej wiele się nauczyli. Oboje akceptowali się nawzajem, szanowali to, że nie zawsze trzeba o czymś mówić. Jednak po tym co się dowiedziałam myślę, że w pewnych kwestiach druga osoba mogła bardziej naciskać.  

Ta książka jest naprawdę piękna w przemyślenia i zrozumieniu czym naprawdę jest miłość. I to, że nie tylko raz się zakochujemy. Nasze serce jest bardzo pojemnie, a każde puste miejsce nas czegoś nauczyło. Ludzie to dobre lekcje. Pojawiają się w naszym życiu aby nas czegoś nauczyć i pokazać jak wygląda świat. Jedno zostają w nim na zawsze inni odchodzą sami, inni są do tego zmuszeni. Ale to co między tym wszystkim wydarzyło nikt nam nie odbierze.
Naprawdę cudownie mi się ją czytało i te rozdziały. Każdy rozdział był zarówno z jej jak jego perspektywy, były również odpowiednio zatytułowane, a najlepsze to, że wypowiadali się na ten sam temat. Każdy miał inne przemyślenia, ale też były i podobne. Można było zobaczyć dwa różne spojrzenia na świat i życie. Ale obydwa bardzo ciekawe.
Musicie poznać słowa, które narodziły i zgubiły miłość. To dzięki nim zaczynamy każdą znajomość i to od nas zależy na ile im pozwoli i czy wpuścimy do swojego życia, serca i świata.
10/10

Zaczynając moje rozważania książce ,,Słowa, które zgubiły miłość" autorstwa Kingi Gąska, na wstępie muszę wspomnieć, że przez prawie całą powieść sądziłam, iż jest to debiut. Dopiero pod koniec czytania dowiedziała się, że to już piąta powieść w dorobku pisarskim. Dlatego moje spojrzenie na fabułę i ocenę zmieniło się, i to raczej na niekorzyść.

Główną bohaterkę Ann poznajemy wiosną, gdy gości u rodziny w Nowym Jorku. Z ojczyzny ,,przywiały" ją zmartwienia od których pragnie się zdystansować. Bawi wraz ze swoją przyjaciółką Carol bloggerką i recenzentką książkową na premierze ,,Wichrów" poczytnego autora Jack'a. Coś zaiskrzyło pomiędzy Ann a autorem i na wiele tygodni ,,tyle się widzieli", by ponownie spotkać się na urodzinach Carol, które solenizantka wyprawiła w swoim mieszkaniu. Od tego momentu zaczyna się ,,ich" historia. Jednak zanim dopłynęliśmy do tego momentu całkiem sporo wody upłynęło. Upłynęło jej Ann wraz z Carlem. Miałam wrażenie, że czytelnik w mojej osobie nigdy do tego brzegu o nazwie ,,Ann - Jack" nigdy nie dopłynie. No ale udało się. I od tego momentu zaczyna się ta właściwa część książki, gdy czytelnik może w końcu wyjść na suchy ląd i obserwować rozwijającą się relację owej dwójki.

Z uwagi, że na początku sądziłam, iż jest to debiut nie miałam wygórowanych oczekiwań, gdyż początkujący autor popełnia wiele błędów i z tej prostej przyczyny daję mu kredyt zaufania oraz moja ocena zawsze jest nieco wyższa, jak w szkole, ,,na zachętę". Dlatego po zorientowaniu się, że jednak to kolejna już książka moja ocena nieco spadła. Dlaczego? Wspomniałam o wątku Ann z Carlem, który według mnie do fabuły niczego sensownego nie wniósł i w moim odczuciu został napisany jako swoisty ,,zapychacz" stron, których pewna ilość musiała się pojawić w rękopisie.

Fabuła przedstawiana jest przez autorkę z dwóch perspektyw ,,Ona" i ,,On". Wszystko byłoby do zaakceptowania, gdyby nie fakt, że Pani Kinga w dużej mierze powtarzała sytuacje u tej drugiej strony, która była narratorem. Przez ten zabieg robiłam się rozdrażniona w trakcie czytania i miałam ochotę odkładać książkę a nie zgłębiać się w jej dalszą część.

Kolejno, zirytował mnie fakt, że Ann i Jack tak wiele czasu spędzali ze sobą i ,,gruchali" do siebie ale nawet te najgłośniejsze gołąbki potrafią poznać siebie i swoje otoczenie lepiej niż zrobili to bohaterowie owej powieści. I ta tajemnica i smutek Ann, które spowodowały jej pojawienie się w USA. Fakt nieco za bardzo rozciągnięty a nie wyjaśniany, to drażni czytelnika Pani Kingo. Za bardzo.

I chociaż książka ma zakończenie, którego wielu może się nie spodziewać i może ono działać na dodatkowy bonus to w tym przypadku tak nie było, gdyż nie czerpałam przyjemności w trakcie jej czytania a odczuwałam irytację. Przecież czytanie ma być przyjemnością i nie chcę po raz kolejny zaparzać melisy aby poznać koniec powieści.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Zdarzają się książki, które nie wzbudzają w ogóle żadnych emocji i nie pozostają na dłużej w pamięci. Są też takie, o których możemy opowiadać długo i ekspresyjnie. Są też i takie, po których zostaje natłok wielu myśli i tak naprawdę pozostają mieszane uczucie. Taką książką była dla mnie ta, pod tytułem ,,Słowa, które zgubiły miłość", która z jednej strony ma w sobie wciągającą, wzruszającą historię, ale nie wszystko mi w niej odpowiadało.

Po raz pierwszy spotkali się na promocji jego książki w Stanach Zjednoczonych. On - Jack Alden jest sławnym pisarzem, który właśnie ma premierę swojej najnowszej powieści. Ona - Anna, przedstawiająca się (nie wiadomo dlaczego) jako Ann przyjechała do Nowego Jorku do swojego wujka, by przez kilkanaście tygodni odpocząć od spraw, które wydarzyły się w jej rodzinnej miejscowości w Polsce. Od pierwszego spojrzenia w swoje oczy są sobą zaintrygowaniu. Anna jednak widziała w książce dedykację dla jakieś Pat, więc wysnuwa wniosek, że pisarz ma w życiu swoją miłość. Prawda jest zupełnie inna. Poznajemy ją w trakcie czytania. Teraz Jack nie może zapomnieć o uroczej, drobnej blondynce, a Ann spędza czas na zwiedzaniu Nowego Jorku, który często w powieści jest zaznaczone jako Wielkie Jabłko. Ponownie ich ścieżki los łączy na imprezie urodzinowej u przyjaciółki Anny, Karoliny nazywanej Carol, która jest znaną blogerką recenzującą książki. To spotkanie ma dla nich ogromne znaczenie, gdyż zaczyna się ich wspólna droga, która prowadzi ich przez różne barwy miłości.

O nich opowiada nam fabuła podzielona na cztery części, które autorka nazwała w języku angielskim ,,Chapter", co sugeruje, że jest to ,rozdział. Ten zabieg nie za bardzo mi odpowiadał, ale to, niestety, częsta praktyka młodych pisarek. Uważam, że lepiej byłoby, gdyby miały one nazwy po polsku np.: CZĘŚĆ PIERWSZA, CZĘŚĆ DRUGA itd. Rozdziały to krótkie elementy całości, natomiast części danej fabuły są z reguły znacznie dłuższe i dzielą treść na kilka modułów i tutaj tak jest.

Autorka pisze bardzo przystępnie, chociaż bardzo wolno zawiązuje akcję, Jest zbyt dużo filozoficznych wtrąceń, przemyśleń, a mało dynamicznej akcji, która przyspieszyłaby poznawanie kolejnych wydarzeń. Chociaż nie jest to wadą. Zastosowała ciekawa formę narracyjną, w której wypowiadają się obie strony ukazując nam sytuację z własnej perspektywy, ale ich słowa kierowane są do jakiejś osoby, z którą rozmawiają. Do kogo mówią, tego się nie dowiedzieliśmy. Często są zwroty kierowane w formie takiej, jakby zwierzali się komuś. Przypomina to wywiad, który ktoś z nimi prowadzi. Nie słyszymy wprawdzie pytań, ale znamy odpowiedzi, które sugerują, o co byli pytani. Niektóre ich wypowiedzi są chaotyczne, gdyż Jack lub Anna opowiadają o sobie, o aktualnych wydarzeniach, ale nie zawsze trzymają się chronologii zdarzeń. Ich wypowiedzi przypominają opowieść danej osoby o przeszłości, tak jakby komuś, o tym opowiadała wracając do wcześniejszych wydarzeń w formie wywiadu. Zaznaczone to jest jako ON i ONA i za każdym razem opatrzone tytułem, który powtarza się dwa razy, gdyż na ten sam temat wypowiadają się oboje. Druga połowa powieści jest znacznie ciekawsza, ale też zanika wcześniejsza forma wywiadu. Dobrym pomysłem są krótkie przemyślenia z reguły na początku wypowiedzi bohaterów. Są to ich przemyślenia skłaniające czytelnika do zastanowienia się nad różnymi aspektami życia i nadają całości refleksyjnego charakteru.

Fabuła jest ułożona w sposób logiczny, ale czasami chaotyczny, gdyż w bieżące sprawy są wplecione wątki z przeszłości, które odciągają od aktualnych wydarzeń. Epizody z przeszłości mają charakter wspomnień, które w trakcie rozmowy z kimś słuchającym zwierzeń pojawiają się nagle, tak jakby opowiadający coś sobie przypomniał, albo coś chce wyjaśnić.

Autorka zastosowała ciekawą zależność tego, co się dzieje między bohaterami, z tytułami poszczególnych części. Przebieg zdarzeń został, bowiem dopasowany do pór roku. Zaczynamy poznawać tę historię, gdy jest wiosna i taki tytuł ma pierwsza część powieści, potem towarzyszymy zakochanym w czasie lata, jesieni i zimy. I tak też ułożona jest ich historia. Początek jest jak wiosenny czas, by potem przychodzi lato ich związku, a następnie nabrał on jesiennych barw i powoli można poczuć zimne podmuchy, aż przychodzi zima i wszystko się kończy.

Mamy też pokazany proces twórczy, ukazujący że w życiu pisarza zdarzają się takie powieści, które są dla czytelników czymś, co pragną czytać, ale dla twórcy, może być to męczące. Wyraziła to w jego pragnieniu, gdy w pewnym momencie mówi, że chciał napisać coś prawdziwego. ,,Takiego co ,,poruszy kogoś, wyciśnie z jego oczu chociaż jedną łzę i zostanie w jego głowie trochę dłużej niż przez jeden wieczór."

I pani Kindze Gąsce się udało. Napisała opowieść o miłości, która dla bohaterów jest wyjątkowa, ale e jednocześnie skłania do zastanowienia się, czy jest możliwa miłość prawdziwa i jedyna? I być może dlatego finał tej historii nie jest tak oczywista i jednoznaczna. I to zakończenie najbardziej mnie Byłam bardzo ciekawa jak skończy się historia Jacka i Anny, ale nie spodziewałam się, że autorka zakończy ją w taki sposób. Przyznam, że byłam zawiedziona, zdezorientowana, a nawet zła, że tak to się skończyło. Ja osobiście nie lubię takich finałów i myślę, że tak jest u wielu czytelników. Jednak rozumiem, że każdy pisarz ma prawo do takiej a nie innej formy swej opowieści i nie każdemu musi się to podobać.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Novae Res