Światło

Sierra ma dwa życia: jedno 11 miesięcy w roku w Oregonie, drugie miesiąc w Kalifornii, gdzie wraz z rodzicami sprzedaje choinki z własnej farmy. Akcja powieści toczy się właśnie podczas pobytu w Kalifornii, a jej tłem są wszechobecne choinki. 🎄 Dziewczyna często narzeka na takie życie, ale tak naprawdę nie wyobraża sobie, że mogłoby być inaczej. Możliwe jednak, że jest to ostatni wyjazd - sprzedaż choinek nie przynosi już takich dochodów jak w latach poprzednich i staje się nieopłacalna. Sprawy komplikują się, gdy dziewczyna poznaje Caleba i się w nim zakochuje. O chłopaku krążą bardzo niepochlebne plotki, ale czy należy wierzyć we wszystko co się usłyszy? Sierra potrzebuje bożonarodzeniowego cudu. Czy taki się zdarzy? Mocno trzymam kciuki, że tak.
.
Jay Asher znów mnie nie zawiódł. “Światło” to dobra, ciepła książka o Świętach, ale nie przesłodzona. Dzięki niej poczułam ducha świąt. Autor pięknie pokazał, że Święta to również czas wybaczania - nie tylko innym, ale również sobie. Czytelnik wyczuwa się w sytuację - śmieje się i smuci razem z bohaterami. Wśród książek o świętach ta (aktualnie) jest moim numerem jeden.
.
“Światło” to jedna z tych książek, o których chciałabym zapomnieć, aby móc je przeczytać jeszcze raz.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaczynając od okładki - widać ten kiczowaty klimat, jakim są święta. Światełka, lampki wyglądają wieczorową porą naprawdę ślicznie, ale jak wiecie samego klimatu świąt ogromnie nie lubię. Widzimy w samym centrum dziewczynę w czapce. Widzimy jej idealnie wymalowane rzęsy, spojrzenie, które zatrzymuje nas. Sprawia, że zaglądamy na tył okładki, czytamy opis i zapewne decydujemy się na to, by ja zakupić, czy wypożyczyć, by móc poznać jej treść.  Jest to wydanie ze skrzydełkami więc posiada dodatkową ochronę. Na jednym z nich poznamy kilka słów o autorze powieści, a na drugim dwie inne książki Ashera.  Co do samego wydania nie znalazłam jakichkolwiek literówek czy błędów. Jedyne, co może niektórym przeszkadzać, to fakt, że ma białe strony. Czcionka jest dość duża, dzięki czemu szybciej się czyta, marginesy i odstępy między wierszami są zachowane.  Jest to ładne wydanie i cieszę się, że zasili moją skromną biblioteczkę.  Od samego początku, od pierwszych kilku zdań po prostu wpadłam do Oregonu i Kalifornii. Tak jak Jaś Fasola z nieba na początku tych krótkich odcinków. Zostałam automatycznie zaczarowana i nie mogłam odejść od tej lektury. Autor posługuje się tak lekkim, przyjemnym piórem, że nie sposób mu było odmówić. Po prostu czytałam i czytałam, do ostatniej kropki, praktycznie bez przerwy (wyłączając z tego telefony, które mnie nękały, a że były ważne, musiałam odebrać).  Jednak przez tą prostotę, dał nam wiele powodów, by po skończonej lekturze móc się zatrzymać chociaż na chwilę i przemyśleć kilka spraw. Jeżeli coś takiego otrzymujemy od autora, który niesie nam jakieś przesłanie, wartości to uwierzcie mi, warto sięgnąć po powieść nawet, jeśli to nie jest Wasz gatunek czy cokolwiek innego. Po prostu musicie dać szansę takiej powieści...  Nie zawiodłam się. Dostałam kawał dobrej książki, która za sprawą pisarza spowodowała, że spędziłam miło czas pomimo świątecznego klimatu, wyniosłam z niej wartości oraz poświęciłam chwilę, nawet dłuższą na refleksje jakie się z niej wysuwają, a dodatkowo czytałam te powieść jak zaczarowana, połknęłam ją w niebotycznie szybkim tempie.     Sierra, jako główna bohaterka nie wzbudziła we mnie jakiś większych uczuć czy sympatii. Według mnie to nie ona grała pierwsze skrzypce. Zaakceptowałam ją, jednak nie za bardzo zapałałam do niej sympatią... Jakoś tak, po prostu. Pomysł na jej styl życia świetnie został przemyślany, bo wydaje się ciekawy. Prowadzony na dwa tryby, gdzie pewną część roku spędza w innym rejonie świata, gdzie ma przyjaciół, znajomych. Sześć lat temu przeprowadziłam się i też zostawiłam wielu znajomych i przyjaciół... Jak się okazało większość z nich nie była ani jednym, ani drugim bo odeszłam w zapomnienie. Jest jedna osoba, która stale o mnie pamięta i przyznam się, że jest to dla mnie bardzo ważne i miłe, ponieważ tak naprawdę czas pokazał, kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto jest na niby... Ty wiesz, zapewne to czytasz. Dziękuję. ♥ Z kolei Caleb... Nie, nie zakochałam się w nim (tak, ustępuje innej czytelniczce, możecie go sobie zabrać xD). Jednak poczułam w stosunku do niego jakąś dziwną więź. Może ze względu na jego mroczną przeszłość? Raczej tak. Polubiłam go i taki przyjaciel jak on, to skarb. W dodatku to, co czynił sprawia, że serce rośnie w oczach, naprawdę. Dobry chłopak, niesłusznie oskarżony i wyrzucony poza margines życia. Nienawidzę takich ludzi, którzy osądzają innych na podstawie plotek.  Reasumując cieszę się, że Jay Asher stworzył tak charakterystyczne postacie. Wierzcie mi, że minęło już ponad tydzień od lektury, a ja nadal dokładnie pamiętam Sierrę i Caleba i mi ich brakuje. Zapadają w pamięć i są dość sympatyczni. Raczej nie będzie mieć problemu, by ich polubić. Postacie to niewątpliwie kolejny plus całej powieści. :)  Jak wiecie, jestem autentycznie zachwycona. Nie wiem, co takiego magicznego ma w swoim piórze Asher, ale po prostu oczarował mnie swoimi słowami. Przepadłam, do samego końca. Przeżywałam wszystkie emocje z bohaterami, a to kolejny, bardzo ważny punkt, który wpływa na moją ocenę tej pozycji. Bo jeżeli daje nam pewne wartości, sprawia, że odczuwamy emocje wraz z bohaterami, to niewątpliwie jest warta uwagi. Niestety, na rynku wydawniczym jest taki przemiał powieści, że ciężko w takim tłumie jest znaleźć perełkę. "Światło" z pewnością jest tą Perełką.  Długo po niej nie mogłam się otrząsnąć. Chciałam poznać dalsze losy Sierry i Caleba. Jednak chyba tym najważniejszym, kulminacyjnym było dla mnie poznanie mrocznej przeszłości Caleba. To było  jak magnes, nie mogłam odłożyć lektury, dopóki nie poznam tego wątku. A później byłam ciekawa reakcji Sierry i tak się przedłużało aż do zakończenia. Ledwo łapałam oddech, a strony umykały mi zbyt szybko.  Reasumując, zdecydowanie polecam Wam najnowszą powieść Jay Ashera. Sprawdzi się z pewnością jako idealny prezent pod choinkę czy na Mikołaja. Uważam, że jest to powieść, która pokazuje nam, tak naprawdę jak ludzie reagują na innych, w jak podły sposób potrafią zachować się do drugiego człowieka. Jak przez plotkę można wyrobić sobie zdanie o kimś, kogo tak naprawdę nie znamy i nawet nie wiemy, czy to prawda, ale idziemy za tłumem i osądzamy. Cieszę się, że mogłam poznać tę historię ponieważ pokazała mi, i Wam również udowodni, że warto dać człowieku szansę. Że trzeba kogoś wysłuchać, by zrozumieć.  Nie wiem, co jeszcze mogłabym napisać na jej temat. Jest to po prostu wspaniała lektura, warta uwagi każdego. Myślę, że śmiało może ją przeczytać starszy i młodszy czytelnik.  Mówią, że to love story - dla mnie to coś więcej niż opowieść o miłości. Dla mnie jest to historia pięknej przyjaźni, która przekwita w miłość. Dla mnie to wzór dla innych, pod względem poznania, brak pochopnego ocenienia na podstawie plotek, zrozumienia i zaakceptowania danego człowieka. To jest najpiękniejsze. Zrozumienie, obecność, drugi człowiek... ZDECYDOWANIE POLECAM. KAŻDEMU. ♥

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

poruszająca

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Światło" autorstwa Jaya Ashera to moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. Mając na uwadze sukces "13 powodów" oraz bardzo dobry i jednocześnie kontrowersyjny serial Netflixa, uznałam, że warto dać autorowi szansę i zobaczyć, jak wypadnie w typowej młodzieżowej love story.

 

Książki nie należy oceniać po okładce, jednak - należy to przyznać - dobra okładka potrafi zdziałać wiele dobrego. Okładka "Światła" przyciągnęła mój wzrok, sprawiła, że przeczytałam opis książki i - choć nie byłam do końca przekonana, czy love story rozgrywające się między piętnastolatkami to nadal moje klimaty - uznałam, że zakupię tą pozycję i sama się przekonam, czy warto było ją nabyć. Oprócz ładnej okładki "Światło" może pochwalić się także świetnej jakości papierem! Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach coraz mniej uwagi zwraca się na to, z jakich materiałów wykonana jest książka, jednak dla mnie - jako czytelniczki przekonanej tylko i wyłącznie do książek w wersji papierowej - istotne jest to, by papier dobrą jakością się odznaczał. Pod tym tylko kątem "Światło" czyta się naprawdę dobrze.

 

Przechodząc jednak do treści, muszę przyznać, że książka mnie nie zachwyciła. Po pierwsze, nie wiem, czy to wina autora, czy tłumacza, a może obydwu, ale książkę czytało się fatalnie. Dziwnie uksztłtowane zdania, przechodzenie z jednej kwestii do drugiej powodowały chaos, który z kolei sprawiał, że musiałam czytać dany fragment drugi raz, by zorientować się, czy dana chwila miała miejsce w teraźniejszości czy w przeszłości. Narracja pierwszoosobowa została niezwykle ograniczona, można powiedzieć do minimum, przez co nie byłam w stanie bardzo dobrze poznać głównej bohaterki, co z kolei przełożyło się na to, że nie za bardzo ją polubiłam. Sierra wydawała mi się bohaterką niezwykle naiwną, momentami wręcz infantylną. Jej rozważania i motywowane nimi zachowania nie do końca były logiczne. Z jednej strony uważała, że Calebowi należy się druga szansa i do jej zadań nie należy ocenianie go za przeszłość, której nie mógł już zmienić, ale z drugiej strony ta przeszłość ciągle się za nim ciągnęła, plotki robiły swoje i ona wciąż nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Tak samo niekonsekwentnie autor postąpił z mamą głównej bohaterki i jej ojcem. O ile w reakcje ojca byłam w stnie uwierzyć, o tyle w reakcje matki już nie. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że rodzice boahterki wychowali ją zgodnie z pewnymi zasadami i wciąż powtarzali jej, że mają do niej pełne zaufanie, zwłaszcza gdy chodzi o mamę Sierry, ale za chwilę okazywali jego kompletny brak, to naprawdę nie wiem, co o tym myśleć. Matka głównej bohaterki raz była za nią, raz przeciwko niej, a za chwilę znów za nią. Trudno było mi nadążyć za jej wahaniami. Infntylne wydały mi się także przyjaciółki głównej boahterki. Wszystkim trzem miałabym sporo do zarzucenia, ale najgorsza z nich wszystkich była Heather, nazwana przeze mnie "testerką miłości swojego chłopaka". Co więcej, muszę to podkreślić, w oczy rzuciło mi się całkiem sporo literówek i uważam to za duży mankament tej książki. Po drugie, bardzo trudno było mi się wciągnąć w historię Sierry i Caleba. Muszę przyznać, że męczyłam się do 70-którejś strony, od której w końcu coś zaczęło się dziać, jednak do tego momentu było naprawdę ciężko. Po trzecie, ogromnym minusem powieści jest jej nierealizm. Nie wierzę w historię Caleba, brak konsekwencji prawnych czy chociażby psychologicznych (i chodzi mi tutaj o coś więcej niż wspomniana mimochodem terapia rodzinna) w stosunku do popełnionego przez niego czynu. Nie wierzę, że to zdarzenie rozbiło rodzinę Caleba, dlatego że trudno winić dziecko za poczynania niekochających się rodziców. Nie wierzę w niezbyt stanowcze reakcje rodziców Sierry w momencie, w którym o wszystkim się dowiedzieli. Nie wierzę w zakochanie się dwojga nastolatków w przeciągu raptem dwóch tygodni, a już na pewno nie wierzę w tą wyidealizowaną historię z wyidealizowaną bohaterką w roli głównej i równie wyidealizowanym zakończeniem.

 

Na zakończenie warto byłoby się odnieść do świątecznego klimatu rzekomo wyłaniającego się ze stron "Światła". Przyznaję, że ja tego świątecznego klimatu nie odczułam i to nie tylko dlatego, że już dawno po świętach ani dlatego, że w Kalifornii nie było mowy o śniegu... W "Świetle" ukazany został przede wszystkim zakupowy szał nabycia najpiękniejszej choinki towarzyszący rozwijającemu się uczuciu między głównymi bohaterami książki. Wszystko kręciło się wokół stoiska z choinkami, a to kojarzyło mi się tylko i wyłącznie z ciągłą pracą, pędem, stresem. Wydaje mi się, że "Światłu" zabrakło tego czegoś, tej prawdziwej magii świąt...

 

"Światło" to historia cukierkowa, jednak aby móc tego cukru zasmakować, należałoby najpierw przebrnąć przez jakąś połowę książki. Lektura ksiązki Ashera wydaje się lekka, jednak do przyjemnej bym jej nie zaliczyła. Wydaje mi się, że gdybym była młodsza - przykładowo na etapie gimnazjum - ta książka by mi się spodobała i wsiąkłabym w nią, jak w wiele innych tego typu historii. Niestety, mając dwadzieścia kilka lat na karku ta książka wydaje mi się po prostu przeciętna. 

 

Polecam zainteresowanym!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lekka, przyjemna, świąteczna, magiczna :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Recenzja z bloga:

zatraceniwkartkach.blogspot.com

 

Pomimo listopada i tego, że dopiero obchodziliśmy święto zmarłych, na półkach sklepowych zaraz zaczną pojawiać się mikołaje z czekolady, ozdoby choinkowe i wzrosty lub obniżki cen na prezenty świąteczne. W radio usłyszymy znane wszystkim hity jak „Last Christmas” czy „All I want for christmas is you”. Nie inaczej będzie w księgarniach, bo oto niedługo premiera love story, które roztopi serce każdego nastolatka. Nie ważne jakie masz podejście do tego tematu, uśmiechniesz się i zapamiętasz historię Sierry i Caleba.

Sierra jest zwykłą nastolatką, która na święta Bożego Narodzenia zawsze wyjeżdża z rodzicami do Kalifornii, gdzie sprzedaje choinki. Na co dzień mieszka w Oregonie, gdzie spędza każdą wolną chwilę ze swoimi dwoma przyjaciółkami. Na czas wyjazdu rozmawia z nimi, ale wolne chwile spędza ze swoją „zimową przyjaciółką”. Te święta będą inne. Prawdopodobnie to jej ostatnie święta w Kalifornii.

Przygoda Sierry to moje pierwsze love story jakie przeczytałem. Znam styl Jay Ashera, dzięki „13 powodom”, myślałem nad tym co napisze i jak napisze. Szczerze mówiąc przerósł moje oczekiwania! Bardzo dobrze się przygotował do tworzenia książki. Świadczą o tym podziękowania z ostatnich stron. Początkowo nie chciałem tej książki. Jednak (tu muszę zwalić na moją przyjaciółkę) dzięki pewnej dziewczynie, bo wręcz kazała mi się tą książką zainteresować, poprosiłem wydawnictwo o egzemplarz. Teraz mogę powiedzieć tylko „dziękuję” i kieruję to słowo w stronę wydawnictwa i Ali ;)

Jeśli chodzi o początek książki, to podchodziłem sceptycznie. No bo w końcu ja- chłopak czytający kryminały, przygotówki czy fantasy sięgnął po love story? LOVE STORY? Ale jednak!

Sam wstęp przypominał mi bardziej amerykański film. Tkliwa scenka w której główna bohaterka żegna się z najlepszymi psiapsiółkami na całe święta. Typowy zwyczaj dawania prezentu przed wyjazdem… Miałem wrażenie, że widziałem to już w jakimś filmie. Później jednak autor zmienił trochę tory. Zacząłem postrzegać treść książki trochę inaczej. Pomyślałem, że autor opisywał to wszystko w taki filmowy sposób, ponieważ liczył na to, że jakiś reżyser podejmie się ekranizacji jego książki. W sumie, fajnie by było obejrzeć ekranizację „Światła”…

Caleb jest chłopakiem, który ma pewną zadrę. Plotka trafiła też do Sierry, ale czy jej siła zdoła odciągnąć dziewczynę od chłopaka? Czy uczucie będzie silniejsze od opiekuńczego ojca i dziwnego zachowania chłopaka?

Jas Asher zadbał też o nutkę humoru w swojej książce. Nie raz uśmiechnąłem się czytając, albo wybuchnąłem śmiechem! Przyznam szczerze, że z takiego skoku gatunkowego nieźle autor wyszedł. Z jednej strony „13 powodów”- książka o problemie samobójstwa, a z drugiej „Światło”- pełne humoru i uczucia love story. Wow. Pomijam już w ogóle fakt, że jako facet nieźle opisał uczucia i pierwszą miłość z punktu widzenia dziewczyny!

Nie mogę jednak aż tak słodzić. Są też kwestie, które chcę poruszyć.

Pierwsza rzecz- Caleb robi dobre uczynki. Fajnie, że się stara i chce pomóc ludziom potrzebującym, ale fakt, że cały czas ma na to pieniądze i to, że akurat teraz zaraził chęcią pomagania swoich kolegów i nie tylko jest lekko naciągany. Ja rozumiem, że napiwki stanowią w sumie połowę pieniędzy kelnera, ale to by musiało znaczyć, że Caleb cały rok zbierał tylko pieniądze, żeby na święta móc porobić dobre uczynki. Coś za bogato w tej Kalifornii :P

Druga rzecz- wynika już bardziej z mojego czepiania się, ale warto zwrócić na to uwagę. Podczas korekty pojawiły się lekkie literówki i przeinaczenie niektórych słów, ale jeśli się rozumie co się czyta, to nie sprawiają kłopotu. Zwłaszcza, że pojawia się ich bardzo mało. Chyba z 5 tylko.

No dobrze, ale „Światło” to też piękna okładka, która skradła moje serducho! Jest bardzo piękna. Sama okładka jest taka matowa a litery odbijające się w świetle. Gdzieniegdzie świecą lampki choinkowe, które od razu kojarzą mi się z ostatnim rozdziałem książki. Tak naprawdę mam wrażenie, że okładka, to jakby kadr z ostatniego rozdziału, ale nie będę spojlerował ^^

 „Światło” Jay Ashera to moje pierwsze love story. Bardzo się cieszę, że po nie sięgnąłem, bo historia Sierry i Caleba spodobała mi się naprawdę. Szkoda tylko, że wydawnictwo zrobiło premierę na początku listopada, kiedy nie ma jeszcze tego klimatu świątecznego, który w książce się pojawia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)