Tajemnica bibliotekarki

W powieści "Tajemnica bibliotekarki" śledzimy dalsze losy głównej bohaterki cyklu - Dagmary Brewki. Daga, której walkę z nałogiem alkoholowym śledziliśmy w 1 tomie cyklu, próbuje poukładać swoje nowe, trzeźwe życie. Wydawałoby się, że teraz może być już tylko lepiej. Dagmara ma wymarzoną pracę w Bibliotece, niespodziewanie znalazła miłość i wbrew swoim obawom została zaakceptowana przez mieszkańców Fromborka. Na dowód ogromnej sympatii, mieszkańcy małego miasteczka przyznali Dagmarze nagrodę dla najsympatyczniejszego mieszkańca ich miasta. Przeszłości nie da się jednak wymazać i również w drugim tomie będzie ona prześladować Dagę. Gdy dziewczyna dostaje wiadomość o rosnącym zadłużeniu i konieczności zapłaty za pobyt matki alkoholiczki w Domu Pomocy Społecznej, cały jej dotychczasowy spokój ulatnia się pozostawiając miejsce lękowi i sprowadzając poczucie zagubienia. O swojej sytuacji Dagmara boi się powiedzieć Michałowi, a piętrzące się między nimi niedopowiedzenia stają się powodem kryzysu, jaki dopada ich związek. Strach przed reakcją Michała powoduje, że Dagmara skrywa jeszcze jedną tajemnicę, która będzie miała wpływ na przyszłość ich związku.
Historia Dagmary planowo miała zamknąć się w jednym tomie. Jednak masowe prośby czytelników o napisanie kontynuacji losów Dagmary spowodowały, że autorka ugięła się i napisała tom drugi co mnie osobiście bardzo cieszy. Trzymałam kciuki za główną bohaterkę, towarzyszyłam jej w trudnej walce z nałogiem i podczas niełatwych lecz przymusowych powrotów do Gdańska. Po cichu liczę więc na 3 tom tej pokrzepiającej historii, w którym towarzyszylibśmy naszym bohaterom na ich nowej drodze życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

“...przegrywa nie ten, kto padł, ale ten, kto nie chciał powstać”.

Dagmara Brewka ma trzydzieści lat i niesie na barkach ciężar dzieciństwa spędzonego w rodzinie, gdzie alkohol zawsze zagłuszał to, co najważniejsze. A przecież kiedy była dziewczynką, miała marzenia, pragnienia, chłonęła książki, a nauka przychodziła jej z łatwością. Dziś, po terapii uzależnienia, powoli prostuje swoje ścieżki. Wciąż walczy — zarówno ze sobą, jak i z cieniami przeszłości. Praca w bibliotece i skromne, wynajęte mieszkanko są dla niej jak spełnione małe marzenia, jak bezpieczna przystań, do której wraca z wdzięcznością. Mieszkańcy miasteczka nad Zalewem Wiślanym okazują jej życzliwość, a związek z byłym policjantem daje nadzieję na coś dobrego. Jednak z czasem pojawiają się niedopowiedzenia, niewypowiedziane lęki… i kobieta z jego przeszłości. I wtedy Dagmara dostaje list, który burzy jej kruchy spokój, a uśpione demony wracają z niepokojącą siłą.

Malownicza, zimowa sceneria otula bohaterów jak miękki szal, a Autorka ponownie mnie zaskakuje — subtelnie, pięknie, z wyczuciem. Akcja płynie spokojnym rytmem, a jednak nieustannie intryguje. Fabuła dopracowana odsłania trudne relacje, skomplikowane ludzkie losy, walkę z nałogiem i przeszłość, która potrafi zachwiać każdym krokiem. To wnikliwe spojrzenie na ludzkie reakcje, emocje, pęknięcia. Styl Wioletty Piaseckiej jest płynny, miękki, naturalny, zwłaszcza wtedy, gdy dotyka spraw bolesnych. Czyta się to z ogromną przyjemnością, bo Autorka cudownie oddaje drżenie serc, wewnętrzne zmagania, subtelne niuanse uczuć. Bohaterowie są bliscy, prawdziwi, jak ludzie, których mijamy każdego dnia. Dagmarę polubiłam od pierwszych stron — ciepłą, szczerą, wrażliwą, tak bardzo spragnioną spokoju. Z całego serca jej kibicowałam, wierząc, że znajdzie w końcu upragniony spokój i szczęście.

Czuć realizm, szczerość, prawdę. Dagmara chce wytrwać w trzeźwości, a los stawia na jej drodze kolejne przeszkody. Samotna, przestraszona, pełna wstydu i poczucia bycia „gorszą”, dzielnie stawia czoła codzienności. Jej dobroć, skromność i umiejętność słuchania przyciągają ludzi, choć tajemnice coraz mocniej wkradają się w relacje. Uczucie, które jest się między bohaterami, jest silne… ale czy udźwignie ciężar braku zaufania?

Poruszająca, pełna emocji opowieść. Zmusza do refleksji, pokazuje, że warto walczyć o siebie, warto dawać drugą szansę, warto wierzyć w miłość — nawet wtedy, gdy świat wydaje się pękać. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki:) 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdy przeszłość wysyła list polecony - "Tajemnica bibliotekarki Wioletta Piasecka

 

Istnieje powszechne, pokrzepiające przekonanie, że każdy zasługuje na drugą szansę. Lecz prawdziwa mądrość i największy egzystencjalny dylemat kryją się w pytaniu: co dzieje się, gdy ta druga szansa staje się polem bitwy ze ,,starym ja" i niezałatwionymi sprawami losu? Czy istnieje jakikolwiek mur na tyle wysoki, by skutecznie oddzielić nas od własnej, obciążającej historii? Czy człowiek ma moc anulowania przeszłości, czy jedynie zmuszony jest dźwigać ją na barkach? Ile kosztuje spokój, który buduje się na kruchych fundamentach kłamstwa? To pytania, które z nową siłą wybrzmiewają w "Tajemnicy bibliotekarki" Wioletty Piaseckiej, będącej bardzo udaną kontynuacją powieści "Sekret bibliotekarki". Z ogromną ciekawością przystąpiłam do lektury, aby sprawdzić, co dzieje się u Dagmary Brewki, która myślała, że odnalazła azyl - cichą przystań w małej bibliotece, mającą zmazać piętno bezdomności i walki z nałogiem. Ale Wioletta Piasecka brutalnie udowadnia, że przeszłość to list polecony, który zawsze znajdzie adresata, nawet jeśli skrywa się on za regałami wypełnionymi najpiękniejszymi fikcjami.

 

Książka ta to głębokie studium drugiej szansy, ale nie w jej idyllicznej wersji, lecz w realnym, brudnym wydaniu, gdzie każdy dzień to walka z echem dawnych upadków. Kiedy do Dagmary dociera jeden, z pozoru niewinny list, misternie tkana teraźniejszość rozpada się jak domek z kart. W jednej chwili na jaw wychodzą ukryte wspomnienia, zdrady i błędy, które teraz domagają się wysokiej ceny. Autorka z wielką wrażliwością, ale i bezwzględnością, prowadzi nas przez labirynt lęków Dagmary, stawiając pytanie: czy miłość może przetrwać konfrontację z prawdą, która ma moc destrukcji?

 

Największą siłą powieści jest właśnie Dagmara - postać pełna sprzeczności, której kruchość jest równie widoczna, co jej desperacka siła woli. To nie jest bohaterka z idealnego świata, a kobieta, która za każdym uśmiechem kryje lęk przed ujawnieniem prawdy i codzienną walkę z demonami nałogu. Autorka mistrzowsko oddaje terror życia w ciągłym kamuflażu. Obserwujemy Dagmarę rozdartą między potrzebą intymności i szczerości wobec ukochanego mężczyzny a paraliżującym strachem przed tym, że prawda o jej bezdomności, uzależnieniu i błędach młodości ostatecznie zniszczy jej obecne szczęście. Ten wewnętrzny tygiel jest siłą napędową całej fabuły.

 

I właśnie w ten tygiel uderza list, który nie jest tylko kartką papieru, ale narzędziem z przeszłości - spustem, który na nowo uruchamia spiralę lęku i zmusza Dagmarę do podjęcia dramatycznych wyborów. List ten, niczym Pandora otwierająca puszkę, jest katalizatorem akcji, sprawiając, że historia błyskawicznie nabiera tempa i staje się zaciętą walką o utrzymanie wywalczonej stabilności.

 

To o czym bezsprzecznie trzeba powiedzieć, mówiąc o tej książce, to fakt, że Wioletta Piasecka z chirurgiczną precyzją odsłania przed czytelnikiem rzadko poruszany, lecz fundamentalny dylemat etyczny, który staje się emocjonalnym jądrem narracji: Czy biologiczna więź, utożsamiana z nienaruszalnym nakazem miłości i opieki, może w istocie być źródłem moralnego przymusu? Czy dorosłe dziecko, któremu rodzice zgotowali patologiczne dzieciństwo, odmawiając mu zarówno ciepła, jak i podstawowego poczucia bezpieczeństwa, jest wciąż zobligowane do niesienia im pomocy czy jakiegokolwiek wsparcia? Autorka mistrzowsko unika pułapki łatwego osądu, prowadząc nas przez meandry psychiki bohaterki, która musi dokonać wyboru pomiędzy narzuconym poczuciem winy a prawem do własnego, ocalałego życia. Tym samym, Piasecka nie tylko opowiada historię, ale zmusza do głębokiej introspekcji nad prawdziwą definicją rodziny, obowiązku i wyzwolenia, pozostawiając czytelnika z brzemieniem pytania o granice przebaczenia i odpowiedzialności.

 

Znając ciężki bagaż przeżyć Dagmary, nie da się również pozostać obojętnym wobec niezwykle istotnej roli, jaką w książce odgrywa wątek relacji z partnerem Dagmary -Michałem. Autorka skłania czytelnika do zadania sobie pytania o granice bezwarunkowej miłości i zaufania. Czy miłość, która rozkwitła w nowym życiu, może przetrwać trzęsienie ziemi wywołane przez sekrety z poprzedniego? Partner Dagmary nie jest tu jedynie tłem - staje się on lustrem jej lęków i jednocześnie wielką niewiadomą. Pisarka unika lukrowanego happy endu, zamiast tego koncentrując się na trudnym procesie akceptacji i budowania zaufania na nowo, co czyni ten związek niesamowicie realistycznym. To właśnie ta dynamika: lęk Dagmary kontra próba zrozumienia jej partnera stanowi emocjonalny rdzeń "Tajemnicy bibliotekarki", czyniąc ją opowieścią nie tylko o wyjściu z nałogu, ale przede wszystkim o dojrzałej, wymagającej pracy miłości.

 

"Tajemnica bibliotekarki" to lektura, która nie pozwala na obojętność - pochłania czytelnika emocjonalnie i wymusza intensywne refleksje. Podczas lektury odczujemy napięcie, frustrację i głębokie współczucie. Piasecka zmusza nas do przemyślenia własnego podejścia do błędów, stawiając niewygodne pytanie: Czy faktycznie zasługujemy na drugą szansę, jeśli nie potrafimy być w pełni szczerzy? Lektura ta staje się inspirującym i terapeutycznym doświadczeniem, udowadniając, że bohaterstwo nie polega na idealności, ale na uporczywej woli podnoszenia się i mierzenia się z konsekwencjami własnych wyborów.

 

Sam Frombork, w którym dzieje się akcja powieści staje się dla naszej bohaterki scenerią do samopoznawania. Wykorzystanie tego miasta, z jego ciężarem historii, mrokiem zimowej scenerii i kopernikańską aurą, nie jest przypadkowe. To tło, pełne starych murów i tajemniczych zakamarków, potęguje wrażenie, że w każdej społeczności kryją się sekrety i że prawda, raz odkryta, może zniszczyć spokojną fasadę. Powieść skłania do myślenia o tym, jak definiujemy ,,dom" i ,,bezpieczeństwo" w świecie, gdzie zaufanie jest rzadkim i kosztownym luksusem. Czy dla Dagmary to miejsce okaże się ostatecznym azylem, czy kolejnym polem życiowej walki? O tym już, koniecznie musicie przekonać się sami.

 

Wioletta Piasecka doskonale potrafi utrzymać w nas czytelnikach wysoki poziom zaangażowania dzięki swojemu czystemu, płynnemu stylowi pisania. Język, którym się posługuje, jest jednocześnie prosty i głęboki, wolny od niepotrzebnych ozdobników, ale niezwykle trafny w oddawaniu emocji. To sprawia, że narracja jest przejrzysta i wciągająca. Klimat książki jest celowo utrzymany w tonacji pozornie spokojnej, małomiasteczkowej egzystencji, której pod powierzchnią pulsuje narastające poczucie zagrożenia - to kontrast między biblioteką (azylem wiedzy i porządku) a chaosem przeszłości. Autorka dba o to, by każda scena wzmacniała poczucie, że katastrofa jest tuż za rogiem, co podnosi obyczajowy wątek do rangi niemal thrillera psychologicznego.

 

Jestem przekonana, że nie muszę dodawać nic więcej, abyście Wy sięgnęli po tę niezwykle wartościową, mądrą i bezsprzecznie potrzebną społecznie powieść. Biorąc pod uwagę wszystkie wymienione przeze mnie jej walory lekturę, z czystym sumieniem polecam:

 

? Miłośnikom dobrze napisanej literatury obyczajowej z elementami psychologicznymi.

 

? Czytelnikom, którzy cenią poruszające historie o sile ludzkiego ducha i możliwości przemiany.

 

? Fanom Wioletty Piaseckiej, zwłaszcza tym, którzy polubili "Sekret bibliotekarki" i chcą poznać dalsze losy Dagmary.

 

? Każdemu, kto szuka powieści o drugiej szansie i zastanawia się, jak dużą cenę płacimy za ukrywanie prawdy przed najbliższymi.

 

Książka jest dowodem na to, że nawet w najciemniejszym regale życia można znaleźć światło, a opowieść ta zostaje z czytelnikiem na długo po odłożeniu jej na półkę.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skąd czerpać siłę, gdy życie po raz kolejny wali się w gruzy?

 

,,Tajemnica bibliotekarki" Wioletty Piaseckiej to opowieść o kobiecie, która przeszła przez piekło, a mimo to wciąż potrafi kochać. O Dagmarze Brewce - bohaterce, której życie złamało nie raz i nie dwa, ale która wciąż próbuje wstać z kolan. To historia o walce z demonami przeszłości, o kruchości nadziei i o sile, która rodzi się wtedy, gdy nie mamy już nic do stracenia.

 

Dagmara kiedyś nie miała domu, nie miała nikogo, kto podałby jej rękę. Wpadła w uzależnienie, przeszła przez samotność, o jakiej nikt nie chce pamiętać. A jednak - znalazła w sobie dość odwagi, by zacząć od nowa. W małym, malowniczym Fromborku, nad Zalewem Wiślanym, buduje swoje nowe życie - krok po kroku, dzień po dniu. Praca w bibliotece staje się jej schronieniem, książki - cichymi przyjaciółmi, a mieszkańcy miasteczka - pierwszymi ludźmi od dawna, którzy patrzą na nią bez osądu. I kiedy wydaje się, że wreszcie odnalazła spokój, los postanawia wystawić ją na kolejną próbę.

 

Pewnego dnia przychodzi list. Zwykła koperta, a jednak zawartość w jednej chwili burzy cały świat Dagmary. Wszystkie zranienia, o których próbowała zapomnieć, wracają z nową siłą. Stare demony znów szepczą do ucha, że nie zasługuje na miłość. A w jej relację z Michałem, mężczyzną, który dał jej nadzieję, zaczyna wkradać się cień - półprawdy, niedopowiedzenia, a w końcu... inna kobieta.

 

To właśnie w takich momentach proza Wioletty Piaseckiej błyszczy najmocniej. Autorka nie boi się trudnych emocji - wręcz przeciwnie, zanurza się w nich po samą szyję. Pisze z ogromną empatią, z czułością, ale i z prawdą, której nie da się zignorować. W jej słowach jest ból, ale też światło. Pokazuje, że nawet jeśli przeszłość domaga się zapłaty, wciąż można nauczyć się żyć inaczej - wolniej, mądrzej, z wiarą w siebie.

 

Frombork w tej historii jest niemal jak bohater - cichy, zasypany śniegiem, z biblioteką pachnącą kurzem i herbatą z imbirem. To przestrzeń, w której rodzi się nadzieja. Piasecka mistrzowsko oddaje klimat małego miasteczka, gdzie każdy zna każdego, a mimo to każdy ma swoją tajemnicę.

 

,,Tajemnica bibliotekarki" to książka, przy której trudno zachować emocjonalny dystans. Czytając, czujesz gniew, współczucie, a czasem bezsilność. Ale przede wszystkim - czujesz, że ta historia jest prawdziwa. Bo każdy z nas niesie w sobie coś, czego się wstydzi. Coś, co chciałby zamknąć w szufladzie i już nigdy nie otwierać. Piasecka przypomina, że tylko wtedy, gdy odważymy się zajrzeć do środka, możemy naprawdę zacząć żyć.

 

To opowieść o drugiej szansie - tej, którą dajemy światu, ale przede wszystkim sobie. O miłości, która nie pyta o przeszłość, tylko otula teraźniejszość. O przebaczeniu, które nie jest słabością, ale aktem największej odwagi.

 

Czytałam ,,Tajemnicę bibliotekarki" z narastającym wzruszeniem. To jedna z tych książek, które nie pozwalają zasnąć, dopóki nie poznasz końca. Ale też takich, które po zakończeniu zostają w sercu na długo - jak ciepły szept: dasz radę, nawet jeśli nie dziś, to jutro.

 

Ocena: 9/10 - bo Wioletta Piasecka napisała historię, która leczy. Nie krzykiem, a szeptem. Nie morałem, a emocją. I może właśnie dlatego tak bardzo trafia do serca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po "Sekrecie bibliotekarki" przyszedł czas na jej kontynuację, czyli "Tajemnicę bibliotekarki", w której Wioletta Piasecka udanie łączy powieść obyczajową z elementami romansu, zaś wątki lżejsze z tymi poważnymi. A wszystko to w malowniczej scenerii klimatycznego zimowego Fromborka.

 

W pierwszym tomie poznaliśmy Dagmarę Brewkę, która zmagała się z bezdomnością, uzależnieniem i samotnością. Wydaje się, że jest szansa, iż szczęście i miłość zagości u niej na dobre. Mieszkańcy miasteczka nad Zalewem Wiślanym zaakceptowali ją. Jednak pewnego dnia otrzymuje list, który burzy jej tak trudno zbudowany świat. Przeszłość znów się o nią upomina. Kobieta ponownie mierzy się z rozczarowaniem i poczuciem zdrady. Stare demony odżywają. Między nią a Michałem wkradają się niedopowiedzenia, półprawdy, tajemnice i... inna kobieta. Tu pojawiają się intrygi i zazdrość. Czy świeżo zbudowana relacja przetrwa? 

 

"Chyba tak już jesteśmy zaprogramowani, że łatwiej nam uwierzyć w złe rzeczy niż w dobre. A może tylko pokiereszowani przez życie nie wierzą w dobro?"

 

Autorka świetnie oddała towarzyszące głównej bohaterce emocje, odczucia i myśli. Przerażenie, samotność, poczucie wstydu, niepewność, bezsilność - z tym musi się zmierzyć. Jak więc znaleźć w sobie pokłady siły, by jeszcze raz zawalczyć o siebie? Czy w obliczu ogromu problemów Dagmara nie powróci do nałogu? 

 

"(...) przegrywa nie ten, kto padł, ale ten, kto nie chciał powstać."

 

Autorka pokazuje, jak ważna jest szczera rozmowa, zaufanie i przebaczenie. Zwłaszcza to ostatnie wymaga od człowieka dużej odwagi. Historia udowadnia, że każdy zasługuje na drugą szansę i miłość. 

 

"Tajemnica bibliotekarki" to prawdziwa, pełna uczuć, wzruszeń, napięcia i refleksji powieść o walce z przeszłością, kobiecej sile, tajemnicy, przebaczeniu oraz niegasnącej nadziei na lepsze jutro i życie. Emocje nie pozwalają odłożyć tej książki nawet na moment. Czy Dagmarze uda się zbudować przyszłość i szczęście, kiedy przeszłość wciąż domaga się zapłaty? 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wioletta Piasecka, kolejny raz udowadnia, że nawet z najciemniejszej przeszłości, może wykiełkować nadzieja. ,,Tajemnica bibliotekarki" to wzruszająca, prawdziwa, piękna, napisana z niezwykłą czułością powieść, która zostaje w myślach długo po odłożeniu książki na półkę. W zimowym Fromborku, Dagmara szuka nie tylko miłości, ale przede wszystkim samej siebie. Jednak czy można zacząć swoje życie od nowa, kiedy przeszłość nadal stoi w drzwiach i nie pozwala o sobie zapomnieć? Wioletta Piasecka stara się odpowiedzieć na to pytanie, kontynuując historię Dagmary. W ,,Tajemnicy bibliotekarki" kreśli opowieść o kobiecie, która z całych sił walczy o prawo do szczęścia. Prawo do miłości i kolejnej życiowej szansy. Dagmara Brewka to postać, którą trudno jest zapomnieć. Przeszła piekło bezdomności, uzależnienia i samotności. W uroczym, małym Fromborku, próbuje budować na nowo swoje życie. Kiedy wydaje się, że odnalazła wreszcie spokój, ludzi, którzy ją akceptują, lubią i kochają, wraca do niej trudna przeszłość. Jedna wiadomość sprawia, że cały misternie układany plan nowego życia, zaczyna chwiać się w posadach. Czy Dagmara poradzi sobie z rozczarowaniem, przerażeniem, poczuciem zdrady i demonami przeszłości? Czy relacja jaką zbudowała z Michałem przetrwa niedopowiedzenia, zazdrość, tajemnice i intrygi innej kobiety? Książka Wioletty Piaseckiej nie tylko wzrusza, ale też boli. Autorka ma ogromny dar pisania o ludzkich, trudnych losach z empatią i delikatnością. Historia, którą snuje, skłania do refleksji nad tym, jak krucha potrafi być nadzieja, jak wielką odwagą jest zaufanie i przebaczenie. Zimowy Frombork, przysypany śniegiem, dodaje powieści wyjątkowego klimatu. Staje się miejscem wewnętrznej, cichej walki i odrodzenia bohaterów. Śledząc losy Dagmary, niemal czujemy zapach książek w bibliotece, ciepło świec i chłód samotności, przy których bohaterka, próbuje leczyć swoją duszę. ,,Tajemnica bibliotekarki" to piękna, cicha powieść o miłości i przebaczeniu. To historia nieustannego zmagania się z piętnem przeszłości. To próby zawalczenia o siebie i swoje miejsce w świecie bez poczucia wstydu, żalu i strachu. Ta książka jest jak balsam dla duszy. Wzrusza, porusza, otula i daje nadzieję. To idealna propozycja dla wszystkich tych, którzy wierzą w to, że każdy człowiek zasługuje na drugą szansę. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)