Twarze depresji
Anna Morawska

Moim zdaniem książka bardzo ciekawa, pokazująca destrukcyjny wpływ depresji na różne osoby, nawet na słynnych piosenkarzy, czy dziennikarzy. Uświadamia, jak bardzo społeczeństwo stygmatyzuje ludzi chorych psychicznie, traktując ich momentalnie jak wariatów. Dlatego wiele z tych osób woli pozostać anonimowymi, ponieważ boją się o swoją przyszłość, o możliwość dalszego zatrudnienia, o ocenę w oczach innych. Autorka dokładnie zgłębia temat, pokazuje cierpienie osób chorych, przeprowadza wywiady też z lekarzami, analizuje dostęp do służby zdrowia i jakość leczenia. Mnie najbardziej zainteresowało spojrzenie na depresję dziecięcą, na jej przyczyny, objawy i próby pomocy. Wiele historii opisanych w tej książce bardzo mnie poruszyło, uzmysłowiło, że nie ma ludzi beztroskich, każdy ma jakieś problemy większe, czy mniejsze. Depresja dotyka dużego odsetka społeczeństwa, osób w różnym wieku. Ważne właśnie, by wiedziały, gdzie szukać pomocy i by mogły ją na czas uzyskać. Niestety, rozpacz i męka życia mogą popchnąć człowieka do samobójstwa. Dlatego tak ważne jest wsparcie psychologa, czy psychiatry. I nie należy się wstydzić idąc do takich lekarzy. "Twarze depresji" są książką mądrą, ważną, potrzebną, by zmienić ludzkie myślenie o tej chorobie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świat nie rozpada się na kawałki, toczy się dalej: świeci słońce, ktoś za ścianą się kłóci, ktoś się śmieje, kocha; trzaskają drzwi, płacze dziecko, woda się gotuje, przeraźliwie gwiżdżąc w czajniku. Świat istnieje, dzieje się, a ja tkwię w diabolicznej „Nibylandii”. Piekielny ból psychiczny i fizyczny lęk, który wypełnia każdą komórkę, myśl. Jawi się natłok myśli lub czarna dziura – nicość. Boli całe ciało: cebulki włosów niemiłosiernie ciągną kark, ramiona napięte są do granic możliwości, nogi odmawiają posłuszeństwa. Wtem nagle przychodzi przerażająco bolesny paraliż – stopniowo ból staje się stanem normalnym, codziennym doświadczeniem. Niemożność podjęcia najprostszej decyzji: bułki czy chleb – wywołuje łzy, rozpacz i poczucie winy. Jednocześnie poczucie obowiązku każe iść do pracy, funkcjonować w niej, w trybie idealnie perfekcyjnym, jakby mimochodem, nie dostrzegając mobbingu, dyskryminacji ze strony szefa lub współpracowników.

Rodzina – jeśli jest, chce ostoi, bez względu na koszty. Mówi: „Weź się w garść”, „Nie przesadzaj”, „Dasz radę – musisz”, „Jesteś naszą opoką”, jednocześnie zwiększając liczbę i agresywność swoich roszczeń, zadań, wymagań. Nieustanne poczucie bólu, winy, samotność i przerażająca, a jednocześnie pociągająca nicość – można spaść w nią, by wreszcie zakończyć to piekło. Można też brnąć w codzienność, każąc się za nią najdotkliwiej (NIKT nie potrafi, tak dobrze jak my sami): pocięte ręce, uda, pośladki, kompulsywne jedzenie, wstręt do pokarmu, wielogodzinne siedzenie bez ruchu, wycinanie sobie kawałków ciała, sięganie po leki i alkohol, wielogodzinne stanie lub siedzenie na balkonie w mroźny wieczór („Może zamarznę?”). Myśl, że można to skończyć, wystarczy tylko rozpędzić samochód i nie hamować… Wspólny mianownik dla niewyobrażalnego cierpienia – depresja.

O nierównej walce, stygmatyzacji, o byciu w garści, depresji, sposobach i metodach walki lub życia z nią. Anna Morawska – dziennikarka telewizyjna, psycholog o specjalności klinicznej – napisała książkę Twarze depresji. Nie oceniaj. Zaakceptuj.

Autorka, podczas rozmów z bohaterami, skupia się na czterech obszarach funkcjonowania człowieka: zdrowiu, psychice, wsparciu społecznemu i duchowości. Książka, powstała w ramach kampanii społecznej, która ma zmienić podejście Polaków do tej choroby. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że depresja zajmuje czwarte miejsce na liście problemów zdrowotnych świata, eksperci podkreślają potrzebę zapewnienia chorym dostępu do leczenia i terapii. Tymczasem w Polsce, kraju kolejek (często „po życie”), etykietowania i wciąż nikłej świadomości i tolerancji społecznej, jak przyznają rozmówcy – zarówno ci znani z mediów ( m.in.: Tomasz Jastrun, Olga Bończyk, Patrycja Markowska), jak i anonimowi, a także  psychologowie, psychiatrzy  (m.in.: Jerzy Mellibruda, Bartosz Łoza, Daria Ochędzan) depresja, choroba zarówno duszy, jak i ciała, wciąż jest tematem tabu (także jeżeli chodzi o niedofinansowanie jej leczenia). Przyczepienie łatki: „Wariat”, „Ma żółte papiery”, w momencie przyznania się (niczym winowajca!) do choroby, wywołuje stygmatyzację. Tymczasem: „ Na kamienie z napisem cierpienie każdy z nas trafia na swojej drodze od narodzin aż do śmierci. Jedni te kamienie upuszczają i idą dalej, a inni niosą je ze sobą, aż zabraknie im rąk, toreb i plecaków. Z takim obciążeniem kolejne kroki stają się coraz trudniejsze”. Posiadanie znikomej wiedzy, stereotypy i ksenofobiczne podejście do drugiego człowieka wywołują agresję i oburzenie na chorych („nic mu się nie chce”, „ucieka w chorobę”, „unika odpowiedzialności” , „mięczak”). Ponadto, wizyta u psychiatry obrasta w legendę i etykietuje „wariat”. Każdy z rozmówców podkreśla, że trzeba mieć dużo siły, by pójść na terapię (szukać informacji o metodach, ośrodkach prywatnych i państwowych, wyjść z domu, włączyć lub nie farmakologię) i wydobyć się z mocnych szponów depresji, która przecież tę siłę odbiera, zastępując ją wszechogarniającym lękiem i rozpaczą. Urszula Kitlasz wyznaje: „Szukałam pomocy u lekarza i robię to nadal […] Najważniejsze na świecie jest chyba to, żeby wiedzieć, że się da leczyć. Ja tu teraz jestem. Dwa tygodnie temu nie przypuszczałam, że będę dłużej żyć. Ale jestem. Czy przykro mi z tego powodu, że przeżyłam? Nie.”

Osoby podejmujące trudy walki z depresją nie są ofiarami, lecz mistrzami świata wagi ciężkiej.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)