Wieczór taki jak ten
Gabriela Gargaś

Młoda dziewczyna w wieku osiemnastu lat zostaje sama z malutkim braciszkiem. Pomaga jej babcia ,mama zmarła ,a ojciec wędruje po świecie rzadko wracając do domu. Mimo wszystko Michalina radzi sobie wychowuje brata kosztem własnych marzeń i pragnień. Ale w końcu i do niej uśmiecha się los ,znajduje miłość a ojciec wraca do domu.

 Bardzo mądra, wzruszająca, ciepła, prawdziwa i przywracająca nadzieję powieść o życiu, relacjach międzyludzkich, trudnych wyborach, wpływie przeszłości na teraźniejszość i przyszłość i nadziei na lepsze jutro. Wystarczy tylko szeroko otworzyć oczy i zobaczyć to co jest wokół nas, zamiast tęsknić za tym czego nie ma.

     Wyjątkowo nie będę przytaczała treści, nawet jej zarysu, bo w książce wcale nie chodzi o snutą przez autorkę opowieści, a przesłanie zawarte w tej historii. Na podstawie doświadczeń życiowych Miśki, Artura, Wiktorii, Leny i Jadwigi autorka przypomina nam co jest w życiu najważniejsze i uświadamia, że w dużej mierze to od nas samych zależy czy jesteśmy szczęśliwi. Pokazuje jak odnaleźć szczęście w sobie i wokół. Pomaga zrozumieć, jak wiele szczęścia spotkało nas do tej pory, nawet jeśli ciągle za czymś gonimy i czegoś nam mało.

     Sceneria, w której dzieje się opisywana historia i osobowość głównej bohaterki pomaga czytelnikom odnaleźć nadzieję, że może być (będzie!) lepiej, że wokół jest dużo życzliwych nam osób, i że własnym uśmiechem możemy prowokować wiele pozytywnych sytuacji na co dzień. Autorka w swojej książce użyła najpiękniejszej definicji miłości, jaką poznałam.W zasadzie wszyscy powinniśmy o tym wiedzieć, ale niestety często o tym zapominamy czy nie doceniamy. Bardzo podobała mi się też przytoczona przez nią przypowieść o tym, że każdy z nas nosi jakiś krzyż i... to nasz krzyż, wcale nie chcielibyśmy nieść innego.

    To też książka o odpowiedzialności, przywiązaniu, akceptowaniu rzeczywistości, naprawianiu błędów i godzeniu się z bliskimi. Rany! Książka mogłaby być przewodnikiem po życiu, czytanym obowiązkowo chociaż raz w roku, by czytelnik nigdy nie zapominał co w życiu ważne, by uświadamiał sobie gdzie popełnił jakiś błąd i zastanowił się jak go naprawić. Tak sobie myślę, że gdyby wszyscy mieli takie podejście do życia jak Miśka to nie było by wojen, konfliktów, ludzie potrafiliby ze sobą współdziałać, zgodnie żyć obok siebie i z każdego dnia czerpać radość. Wszyscy byliby szczęśliwi. Oprócz oczywistego przesłania zawartego w książce znajdziemy tu coś jeszcze. Wyjaśnienie przebiegu choroby Alzhaimera, jego pierwszych objawów i możliwych konsekwencji, co z pewnością pomoże nam zrozumieć i inaczej spojrzeć na osoby dotknięte tą chorobą. Analizując treść książki znajdziemy tu dużo więcej takich mniejszych lekcji. Wszystko to pomoże nam zrozumieć i zaakceptować innych, zbudować dobre i szczere relacje, docenić życie i to co nam przynosi.

     Czuję, że to będzie najlepsza książka tego roku. Bohaterowie i ich historie, zawarte w fabule przesłanie i to wszystko ubrane w piękne, przemyślane słowa, z odpowiednim klimatem. Powieść dopracowana w najdrobniejszym szczególe. Wspaniała, urzekająca, wzruszająca i potrzebna. Cudowna! Obowiązkowa książka w każdym domu, to taka biblia człowieczeństwa.

"Wieczór taki jak ten" to pierwszy tom cyklu o tej samej nazwie.
Autorka przenosi nas do Złotkowa, niewielkiej miejscowości w górach.
Główną bohaterką jest Miśka, 27-latka wychowująca swojego młodszego brata. Niestety ich mama zmarła kilka miesięcy po porodzie i zostawiła osiemnastoletnią córkę z półrocznym chłopcem. Ojciec rodzeństwa od zawsze był wolnym duchem i tylko od czasu do czasu pojawiał się w życiu córki.
Dzięki pomocy babci Miśka jakoś dawała radę zapewnić Bartkowi godziwe życie. Chociaż nie zawsze udawało jej się spełniać zachcianki brata to jednego im nie brakowało- miłości.
Wszystko zmieniły święta Bożego Narodzenia, kiedy chłopiec ma dziesięć lat. Miśka postanowiła wyremontować poddasze i stworzyć pensjonat.
Dzięki ogłoszeniom w internecie do Złotkowa przyjechała czwórka gości, a każdy z nich z własnym bagażem doświadczeń.
Jednak w te święta odwiedził ich także zagubiony wędrowiec, który sam do końca nie wie przed czym ucieka.
Bardzo poruszyła mnie historia Miśki i Bartka. Może przez to, że sama swoje w życiu przeżyłam i umiem postawić się na ich miejscu...
Jednak historia rodzeństwa to nie tylko ból i strata, ale także radość i miłość.
Mam nadzieję, że zachęciłam was do sięgnięcia po ten cykl, bo według mnie naprawdę warto.

Piękna cudowna opowiesć o małej mieścinie i o rodzinie pełnej ciepła i miłości