Duch jeziora

KRAINA KŁAMSTWEM PŁYNĄCA

Kilka dni temu premierę miała debiutancka powieść Mateusza Kwiatkowskiego „Duch jeziora”. Bardzo lubię sięgać po debiuty, a szczególnie te kryminalne. Często stanowią powiew świeżości i są miłą odmianą od ksiązek znanych autorów, którzy coraz częściej przestają mnie zaskakiwać. Czy spędziłam z „Duchem jeziora” dobry czas?

Wrzosna jest niewielką miejscowością, której serce stanowi jezioro o tej samej nazwie. Jezioro o bardzo złej sławie... Gdy z jego wód wydobyte zostają zwłoki młodej kobiety, na mieszkańców wsi pada blady strach. To przecież już było. Jak żywe stają przed ich oczami wydarzenia z lat osiemdziesiątych, kiedy to w wodach jeziora doszło do serii tragicznych utonięć. Tamte wypadki nie są jedynie ponurym wspomnieniem przeszłości - dla mieszkańców Wrzosnej stanowią bolesne przypomnienie o istnieniu ducha. Ducha jeziora, który zbiera krwawe żniwo. Miejscowa policja wydaje się bezradna błądząc w gęstwinie kłamstw i pomówień. Sprawą interesuje się Eliza Korcz - dziennikarka, która od niedawna mieszka w pobliżu jeziora. Czy uda jej się rozwikłać zagadkę tajemniczych śmierci? A może legenda o duchu jeziora wcale nie jest mitem?

Czyżby kumulacja tego, co stało się już charakterystyczne dla polskiego kryminału? Mała osada, tajemnice sprzed lat, legenda i grzeszki mieszkańców, które stopniowo wypełzają na światło dzienne? Owszem, Mateusz Kwiatkowski w swoim debiucie zagrał na znanych nutach. Wykorzystał motywy, które powoli stawać się mogą nużące. Ważne jest jednak to, w jaki sposób to zrobił. Być może to pasja, być może młodość, a być może po prostu talent narratorski - Kwiatkowski zbierając wszystko to, co tak dobrze już znamy, potrafił wyczarować zaskakującą opowieść. Bardzo przyjemny styl pisarski, niewymuszony, dowcipny, odznaczający się bystrością. Do tego kilka znanych schematów przełamanych niekonwencjonalnymi rozwiązaniami i oto staje przed nami „Duch jeziora” - książka bardzo interesująca, świeża i dobrze skrojona. Objętościowo jest imponująca - to ponad 500 stron lektury. Lektury, która ani przez chwilę nie nudzi. Kwiatkowski nie boi się rozmachu. „Duch jeziora” cechuje się wielowątkowością i znaczną liczbą postaci. Debiutantowi doskonale udało się nad tym wszystkim zapanować. Nie popełnił błędu przerostu formy nad treścią, nie pogubił się w licznych wątkach, które wprowadził, a nade wszystko rewelacyjnie zbudował bohaterów. Mieszkańcy Wrzosnej to typowa dla polskiej prowincji kompilacja postaci. Od mącicieli i miejscowych plotkarzy po możnych, którzy za sprawą układów i pieniędzy trzymają w szachu całą okolicę. Każda z tych osób, to ktoś, kogo możemy rozpoznać wśród ludzi, których sami znamy. Mateusz Kwiatkowski trafnie portretuje małomiasteczkową społeczność wraz ze wszystkimi jej przywarami. Swoim bohaterom poświęcił należycie dużo uwagi. Tworzy ich tak, że stają się dla czytelnika wiarygodni. Duża liczba bohaterów ma często skutek odwrotny od zamierzonego, ponieważ powstaje chaos, niedokończone wątki i grupa bohaterów niewnoszących niczego do akcji. W „Duchu jeziora” nie ma tego problemu. Autor bardzo dobrze sobie poradził z zapanowaniem nad stworzonymi przez siebie osobami. Przedstawienie akcji z punktu widzenia różnych postaci bardzo się udało. Lubię powieści, w których nie dominuje charakterystyka śledztwa prowadzonego przez organy ścigania. Zdecydowanie jestem zwolenniczką wprowadzania detektywów amatorów. A tutaj mamy ich całkiem spore grono. I bardzo zgrabnie to wszystko się uzupełnia. Kwiatkowski rozwinął dużo wątków, które potrafił umiejętnie rozwiązać. Cenię uczciwość pisarską i zamknięcie historii w taki sposób, że wszystko bardzo dobrze do siebie pasuje.

„Duch jeziora” bazuje na ludzkich odczuciach, na powiązaniach, na relacjach i układach zmuszających do pilnego strzeżenia sekretów. To bardzo udany portret wsi. Zamkniętej społeczności, gdzie rozmaite korelacje wymuszają określony typ zachowań. A to, co pogrzebane, na zawsze musi pozostać owiane tajemnicą. Kwiatkowski sprawnie rozwija fabułę i wie, jak sprawić, by czytelnik ciągle czuł niedosyt meandrując w morzu niedomówień. Bardzo dobra powieść, która śmiało broni się w zestawieniu z książkami znanych pisarzy. Rynek jest trudny, ponieważ jest przeładowany. Nie jest to dobry czas dla debiutantów. Tym bardziej sądzę, że warto swoją uwagę zwrócić ku powieści Mateusza Kwiatkowskiego, która niczym nie odstaje od historii pisanych przez autórw o głośnych nazwiskach, a nawet niektórych z nich mogłaby wprawić w zakłopotanie. Czuję wielką satysfakcję po tej lekturze i z dużym zainteresowaniem będę śledziła dalsze losy młodego autora.

Czy kłamstwa pielęgnowane przez dziesięciolecia mogą mieć wpływ na to, co dzieje się dziś? Jak wielkie emocje sprawić mogą, że śmierć stanie się jedynym rozwiązaniem? Jak wiele czasu potrzeba, by mit stał się rzeczywistością? Mateusz Kwiatkowski wkracza na literacki grunt odważnie, wręcz brawurowo i nie ma żadnych kompleksów. Podarowuje nam powieść, która jest solidnym, mięsistym kryminałem i ciekawą analizą społecznych stosunków. Nie lubuje się w przemocy. Skupia się na wzajemnych powiązaniach, emocjach i klimacie narastającego strachu. Mówi o starych grzechach, które wciąż żyją w ludzkiej pamięci. I o tym, że często to, co wydaje się bardzo proste, w rzeczyswistości stanowi złożoną kumulację miłości, żalu i zazdrości. „Duch jeziora” ma swój specyficzny klimat. Chwilami nieco senny niczym rozedrgane gorącym powietrzem wakacyjne popołudnie. Jeżli lubiecie książki, w których wiele wątków stopniowo zazębia się tworząc układankę, to będzie to dobry wybór. Cieszę się, gdy mam możliwość tak właśnie spędzać czas z książką : składając poszczególne elementy patrząc jak powoli tworzą pewien wzór. Klasyczny kryminał z prowincją w tle bazujący na dochodzeniu do prawdy. Bardzo udany debiut zaostrzający apetyt na kolejne książki Mateusza Kwiatkowskiego. Diabeł gorąco poleca.

Informacje dodatkowe o Duch jeziora:

Wydawnictwo: Initium
Data wydania: 2025-07-21
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788368205527
Liczba stron: 520
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: chico6401