Inne wydania:
Ciężko by mi było nie sięgnąć po książkę "Kiedy odszedłeś", ponieważ jej pierwsza część pt. "Zanim się pojawiłeś" skradła moje serce i po prostu musiałam poznać dalsze losy Lou Clark. Nie nastawiałam się, że druga część będzie tak genialna i tak poruszająca jak pierwsza. Ale z pewnością wiedziałam, że przeczytam kolejną bardzo fajną powieść Jojo Moyes. I nie myliłam się. Lou ma nowe życie, choć o tym co przeżyła nie zapomniała. Pojawiają się nowe postacie, a jedna z nich jest bardzo zaskakująca. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, ale osobiście przyjęłam to bardzo pozytywnie. Dla mnie książka jest jak najbardziej na plus i dzięki niej sięgnęłam po kolejną pozycję autorki.
więcej
Informacje dodatkowe o Kiedy odszedłeś:
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2016-06-10
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 496
Dodał/a opinię:
Monika Chmielewska
Kup książkę Kiedy odszedłeś
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
Więcej
Więcej cytatów z tej książki
- Naprawdę cię rozkroili, a potem znowu poskładali? - pyta. Głową sięga mi już do piersi. Brakuje mu czterech zębów na przedzie.- Dziadek mówi, że pewnie poskładali cię zupełnie nie tak, jak trzeba. I że Bóg jeden wie, jak my się zorientujemy.
Więcej
REKLAMA
Zobacz także
Inne książki autora
Dziewczyna, którą kochałeś
0
Nowa powieść autorki bestsellerowych „Zanim się pojawiłeś” i „Kiedy odszedłeś” Ten portret to moja ulubiona rzecz w całym domu...
Pod osłoną deszczu
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Ci, którzy mówią, że słońce przynosi szczęście, nigdy nie tańczyli w deszczu Oczywiście zaczęło padać, a Kate, która dawno temu wyjechała z deszczowej...
- Dobry Boże! - Mama zakryła dłonią usta.
Moja siostra zaczęła wypychać Thomasa z pokoju.
- O rany.- powiedziała. - Thomas lepiej szybko stąd znikaj. Bo słowo daję, że jak dziadek dostanie cię w swoje ręce...
- Co? - Tata zmarszczył brwi. - Co się dzieje?
Dziadzio parsknął śmiechem. Podniósł w górę drżący palec. To było wprost zdumiewające. Thomas pokolorował całą twarz taty niebieskim markerem. Oczy wyglądały jak dwie kulki agrestu w morzu kobaltowego błękitu.
- Co?
Głos Thomasa, znikającego w korytarzu, był nabrzmiały poczuciem krzywdy.
- Oglądaliśmy sobie "Avatara"!I on powiedział, że nie ma sprawy, że może być awatarem!
Oczy taty otworzyły się szeroko. Podszedł do lustra nad kominkiem.
Na chwilę zapadła cisza.
- O mój Boże.
- Bernard, nie bierz imienia Pana Boga nadaremno.
-Josie, on mnie całego pokolorował na niebiesko. Wydaje mi się, że mam prawo wziąć imię Pana Boga, na co mi się żywnie podoba. Czy to jest niezmywalny flamaster? Thommo? Czy tego nie da się zmyć?!
Więcej