Lista Lucyfera

„Lista Lucyfera” to chyba najbardziej reklamowana i polecana książka ostatnich dni. Skusiłam się i ja, zachęcona mnóstwem bardzo pochlebnych recenzji i – jak to czasami w takich przypadkach bywa – nie padłam na kolana. Blogerzy wystawili piękne, lukrowane laurki, a ja, jako zwykła czytelniczka powiem, że owszem, książka jest ciekawa, ale raczej nie wbija w fotel, ani nie sprawia, że ma się ochotę rzucić pracę i tylko czytać, czytać, czytać...

Zacznę od tego, co mi się nie spodobało.

Przede wszystkim – nie spodobał mi się główny bohater, dziennikarz Adam Berg, bo miałam wrażenie, że został skonstruowany tak, żeby każdemu przypaść do gustu. Ideał: przystojny tak, że wszystkie kobiety wokół niego planują od razu wspólne życie, a do tego odważny, mądry, potrafiący się bić. Czyż można zatem dziwić się seryjnemu zabójcy, który przedstawia się jako Lucyfer, że właśnie ten ideał wybrał sobie do kontaktów ze społeczeństwem? Ano, nie można, bo nikt nie może się oprzeć słynnemu dziennikarzowi… Ta postać zupełnie mnie nie przekonała, jego postępowanie jest mało wiarygodne, a emocjonalność… pomińmy litościwie milczeniem…

Druga rzecz, która niezbyt mi się spodobała to fakt, że autor oparł się na dość mocno wyeksploatowanym pomyśle inspirowania zbrodni – sztuką. Chwała mu jednak, że wybrał do tego sztukę polską, bo obrazy, o których mowa, są naprawdę warte poznania i obejrzenia.

No i rzecz trzecia – to trochę zbyt przegadane fragmenty książki: najpierw dyskutowanie o tym, co zrobi Lucyfer, potem dyskutowanie, dlaczego nie zrobił tego, co myśleli, że zrobi… Wiem, że w powieściach tego typu trzeba trochę spowalniać akcję, żeby pozwolić opaść napięciu – ale jak dla mnie było tego trochę za dużo.

Ostatnia rzecz, jaka mnie nie zachwyciła – to motywy działania Lucyfera.

To, co mi się podobało, to postaci kobiece, które są wyraziste (co prawda wszystkie są też taaakie seksowne i piękne, jakby wyprodukowane z jednej matrycy) i bardzo pomagają bohaterowi. Podobał mi się również wątek poboczny, który rozwija się dopiero w finale – nie mogę powiedzieć, o co chodzi, bo nie chcę nikomu psuć lektury. W każdym razie to jest moim zdaniem wielki atut tej książki – nawiązania historyczne były dla mnie ciekawsze niż rozgrywająca się współcześnie masakra.

Interesująca jest także postać policjanta – Suchy nie jest tępym gliną, który chce po prostu odbębnić swoją pracę – to zaangażowany człowiek i zależy mu na schwytaniu mordercy nie dlatego, że są naciski z góry, tylko dlatego, że jest stróżem prawa.

Dużym plusem było również – jak już wspomniałam – to, że Krzysztof Bochus przybliża nam twórczość jednego z najmodniejszych polskich artystów ostatnich lat. Fakt, że dzieje się to w dość makabrycznych okolicznościach nie ma tu nic do rzeczy.

Bardzo podobały mi się również uwagi na tematy współczesnej polityki, władzy, aluzje dotyczące aktualnych wydarzeń i „dobrej” zmiany – odważne, trafne, dowcipne.

Komu może spodobać się ta książka? Miłośnikom połączenia thrillera i sztuki, włączania wątków historycznych w sensacyjną fabułę. Każdemu, kto lubi, gdy zagadka kryminalna ma drugie dno, głębsze korzenie. I tym, którzy lubią wielowarstwową akcję.

Podsumowując: dość sprawnie napisany thriller, w którym pojawiają się nawiązania do polskiej sztuki oraz do wydarzeń z historii. Nie zwala z nóg, nie pochłania bez reszty, ale też – nie zanudza.

Informacje dodatkowe o Lista Lucyfera:

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: 2019-04-03
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788366195042
Liczba stron: 464
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli

Tagi: bóg