Niewidzialna dziewczyna

„Niewidzialna dziewczyna” Katarzyny Kieleckiej to książka, która nie krzyczy, nie epatuje sensacją, nie stawia na fabularne fajerwerki – a mimo to poraża siłą przekazu i emocji. To opowieść, która wchodzi pod skórę, zostaje z czytelnikiem długo po zamknięciu ostatniej strony i nie pozwala przejść obok niej obojętnie. Nie dlatego, że oferuje prostą rozrywkę. Wręcz przeciwnie – dlatego, że zmusza do zatrzymania się, spojrzenia w głąb siebie i zadania sobie trudnych pytań o empatię, samotność, dzieciństwo, które powinno być bezpieczne, a często jest polem walki.

Tytułowa „niewidzialna dziewczyna” to trzynastoletnia Ofelia – dziecko tak ciche, że niemal przezroczyste. Dziecko, którego nikt nie słucha i nikt naprawdę nie widzi. Uczennica, która stara się nie wyróżniać, nie drażnić nikogo swoją obecnością. Dziewczynka, która nosi w sobie więcej lęku i samotności, niż powinna unieść jakakolwiek dorosła osoba. I to właśnie boli najbardziej – że tak młoda istota już wie, że nie ma co liczyć na miłość, zrozumienie ani czułość. Że musi się „wyciszyć”, „przemykać” przez życie, najlepiej nie sprawiając kłopotu. Ale przecież każdy człowiek, nawet jeśli nikt go nie dostrzega, czuje. Pragnie. Marzy.

Felka zaczyna prowadzić zeszyt – i to on staje się powiernikiem oraz nośnikiem wydarzeń z jej krótkiego, ale pełnego bólu życia . Tylko jemu powierza swoje myśli, strachy, wstydliwe marzenia i wszystko to, czego nie ma odwagi powiedzieć nikomu innemu, a jednocześnie ma nadzieję, że jej słowa dotrą do jedynej osoby, która według niej może pomóc. Ten prosty zabieg narracyjny sprawia, że czytelnik zostaje dopuszczony do najintymniejszych przeżyć dziecka, staje się powiernikiem, uczestnikiem tego osobistego dramatu. Z czasem zeszyt zaczyna przypominać coś więcej niż pamiętnik – staje się głosem sumienia świata, który odwraca wzrok od krzywdy najmłodszych.

Z drugiej strony mamy Anetę – kobietę po przejściach, której życie wciąż niesie rany, choć na pozór wszystko wróciło do normy. Jest matką dorosłej córki, ma przyjaciółki, pracę, którą lubi, i pozorny spokój. Ale gdzieś w środku wciąż tli się ból – ból po upokorzeniu, jakie niesie za sobą rozpad małżeństwa, ból po utraconych złudzeniach, może też ból kobiety, która przez lata stawiała innych przed sobą. Spotkanie z dawnym znajomym i niespodziewana wizyta pewnej osoby zupełnie wywracają jej świat. I choć losy Anety i Ofelii pozornie dzieli wszystko – wiek, doświadczenia, status społeczny – z czasem czytelnik dostrzega między nimi delikatną nić porozumienia, emocjonalne sprzężenie, które nie jest oczywiste, ale głęboko prawdziwe.

To, co urzeka w tej powieści, to jej autentyzm. Katarzyna Kielecka nie moralizuje, nie podaje gotowych recept, nie buduje historii na skróty. Postacie są z krwi i kości – mają wady, popełniają błędy, czasem nie potrafią powiedzieć tego, co najważniejsze. Ale właśnie dzięki temu są tak bardzo wiarygodne. Można je rozumieć, współczuć im, czasem nawet się z nimi nie zgadzać – ale trudno pozostać wobec nich obojętnym.

Styl pisania Kieleckiej zasługuje na osobną uwagę. Jest oszczędny, ale pełen emocji. Bezpretensjonalny, a jednak bogaty. Autorka potrafi jednym zdaniem zbudować napięcie, innym – złamać serce. Jej język nie potrzebuje upiększeń, bo emocje zawarte w prostych słowach są wystarczająco silne, by poruszyć najczulsze struny. Książka płynie – nie szybkim nurtem akcji, ale głęboką rzeką przeżyć, refleksji i emocji.

„Niewidzialna dziewczyna” to również opowieść o wyborach – tych, które nas kształtują, i tych, które mogą nas uratować. Jedna z postaci mówi, że widzimy tylko jedno wyjście z sytuacji, a tak naprawdę jest ich dziesiątki. To zdanie wybrzmiewa jak motyw przewodni całej książki. Bo przecież każdy z nas czasem czuje się uwięziony – w emocjach, relacjach, przeszłości. Ale zawsze istnieje inna droga. Nawet jeśli wydaje się niewidoczna.

Po przeczytaniu tej książki długo myślałam o Ofelii. Nie potrafiłam jej zostawić za sobą. W mojej wyobraźni miała twarz wielu dzieci, które kiedyś spotkałam – może w szkole, może na podwórku, może w mojej własnej rodzinie. Cichych, nieśmiałych, zbyt dojrzałych jak na swój wiek. I przyszło mi do głowy pytanie: ilu z nas potrafi naprawdę zobaczyć takie dziecko? Usłyszeć to, co nie zostało wypowiedziane? Być obecnym, zanim będzie za późno?

To nie jest książka łatwa, choć napisana prostym językiem. To książka trudna w tym najlepszym znaczeniu – bo nie pozwala się z niej otrząsnąć bez wewnętrznej pracy. Kielecka z ogromnym wyczuciem porusza temat przemocy emocjonalnej, zaniedbania i ludzkiej niewidzialności. Pokazuje, jak łatwo jest przegapić cudzy dramat, jeśli zbyt mocno jesteśmy skupieni na sobie – ale też, jak wiele może zdziałać zwykła obecność, szczera rozmowa, okazanie troski.

„Niewidzialna dziewczyna” to dla mnie książka terapeutyczna. Nie przez to, że daje gotowe odpowiedzi, ale przez to, że zadaje ważne pytania. Porusza temat samotności i strachu, ale też siły, która rodzi się z potrzeby zmiany. I tej nadziei, którą niesie – cichej, delikatnej, ale nieprzemijającej – nie zapomnę długo.

Informacje dodatkowe o Niewidzialna dziewczyna:

Wydawnictwo: Szara Godzina
Data wydania: 2025-05-12
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788368302271
Liczba stron: 312
Dodał/a opinię: Ewelina Białogołąbek

Tagi: Proza literacka Literatura obyczajowo-rodzinna