Recenzja książki: Niewidzialna dziewczyna

Recenzuje: Danuta Awolusi

Mocna, ważna i angażująca historia. To mogę powiedzieć o książce Katarzyny Kieleckiej Niewidzialna dziewczyna. Pisać o bólu dziecka, o traumach i patologiach nie jest łatwo. Autorka potrafi jednak zachować balans. Daje nam bohaterkę, która nie da się tak łatwo złamać!

Gdyby spojrzeć na świat oczami trzynastoletniej Ofelii, być może otoczyłaby nas szarość. Dziewczynka nauczyła się znikać. Niewidzialność to jej sposób na przetrwanie – w szkole, gdzie lepiej nie wychylać się z tłumu, a także w domu, gdzie każde słowo może sprowokować krzyk albo cios. W jej rzeczywistości nie ma miejsca na dzieciństwo. Jest zeszyt, który staje się jedynym powiernikiem, i nadzieja. Maleńka, krucha, ale uparcie tląca się gdzieś głęboko w środku.

Niewidzialna dziewczyna to opowieść, w której trauma i samotność spotykają się z potrzebą więzi. Autorka pokazuje, że każda relacja wymaga czasu i że nie zawsze miłość przychodzi wtedy, kiedy się jej spodziewamy. Czasem zaczyna się od cichego współczucia i nieporadnej troski. Poza tym – nie zawsze wszystko wybrzmiewa w słowach. Reszta tkwi w spojrzeniach, w nieodebranych telefonach, w listach, które nie wiadomo, czy dotrą.

Katarzyna Kielecka prowadzi narrację tak, by czytelnik nie był jedynie obserwatorem. Zmusza do patrzenia uważniej. Do zadania sobie pytania: ilu takich niewidzialnych ludzi mijamy każdego dnia? I co by się stało, gdybyśmy przestali udawać, że ich nie widzimy?

Postać drugiej bohaterki, rozwiedzionej Anety, wprowadza do tej historii perspektywę dorosłości, która również potrafi być samotna. Pozornie wszystko wróciło u niej do normy po rozstaniu z mężem – córka, praca, przyjaciółki. A jednak coś pękło. Trauma nie ma metryki, nie tylko dzieci chowają się za zbyt dużą bluzą, także dorośli potrafią skrywać swoje cierpienie pod uśmiechem i rutyną.

Nie sposób pominąć także roli miejsca, w którym toczy się akcja. Łódź, a szczególnie kamienica na Starych Bałutach – ze swoimi tajemnicami, surowością, ale i dziwnym urokiem – przyciąga i magnetyzuje. Z kolei Henryka Liszka, ekscentryczna sąsiadka z kotem, wnosi do tej opowieści nieco oddechu i błysk ironii, który równoważy emocjonalne napięcie. I całe szczęście!

Niewidzialna dziewczyna opowiada o dostrzeganiu, zobaczeniu kogoś, gdy stoi w cieniu, z garścią wstydu i nadziei. O tym, że czasem najważniejsze spotkania nie są tymi zaplanowanymi, ale tymi, które zaskakują i zmieniają wszystko. Katarzyna Kielecka udowadnia, że literatura społeczna może być czuła, poruszająca i autentyczna. Może otwierać oczy, ale nie musi odbierać nadziei. I właśnie to ujmuje mnie w tej historii najbardziej!

Tagi: Proza literacka Literatura obyczajowo-rodzinna