Niewidzialna dziewczyna

„Niewidzialna dziewczyna” Katarzyny Kieleckiej to książka, która nie krzyczy, nie epatuje sensacją, nie stawia na fabularne fajerwerki – a mimo to poraża siłą przekazu i emocji. To opowieść, która wchodzi pod skórę, zostaje z czytelnikiem długo po zamknięciu ostatniej strony i nie pozwala przejść obok niej obojętnie. Nie dlatego, że oferuje prostą rozrywkę. Wręcz przeciwnie – dlatego, że zmusza do zatrzymania się, spojrzenia w głąb siebie i zadania sobie trudnych pytań o empatię, samotność, dzieciństwo, które powinno być bezpieczne, a często jest polem walki.

 

Tytułowa „niewidzialna dziewczyna” to trzynastoletnia Ofelia – dziecko tak ciche, że niemal przezroczyste. Dziecko, którego nikt nie słucha i nikt naprawdę nie widzi. Uczennica, która stara się nie wyróżniać, nie drażnić nikogo swoją obecnością. Dziewczynka, która nosi w sobie więcej lęku i samotności, niż powinna unieść jakakolwiek dorosła osoba. I to właśnie boli najbardziej – że tak młoda istota już wie, że nie ma co liczyć na miłość, zrozumienie ani czułość. Że musi się „wyciszyć”, „przemykać” przez życie, najlepiej nie sprawiając kłopotu. Ale przecież każdy człowiek, nawet jeśli nikt go nie dostrzega, czuje. Pragnie. Marzy.

 

Felka zaczyna prowadzić zeszyt – i to on staje się powiernikiem oraz nośnikiem wydarzeń z jej krótkiego, ale pełnego bólu życia . Tylko jemu powierza swoje myśli, strachy, wstydliwe marzenia i wszystko to, czego nie ma odwagi powiedzieć nikomu innemu, a jednocześnie ma nadzieję, że jej słowa dotrą do jedynej osoby, która według niej może pomóc. Ten prosty zabieg narracyjny sprawia, że czytelnik zostaje dopuszczony do najintymniejszych przeżyć dziecka, staje się powiernikiem, uczestnikiem tego osobistego dramatu. Z czasem zeszyt zaczyna przypominać coś więcej niż pamiętnik – staje się głosem sumienia świata, który odwraca wzrok od krzywdy najmłodszych.

 

Z drugiej strony mamy Anetę – kobietę po przejściach, której życie wciąż niesie rany, choć na pozór wszystko wróciło do normy. Jest matką dorosłej córki, ma przyjaciółki, pracę, którą lubi, i pozorny spokój. Ale gdzieś w środku wciąż tli się ból – ból po upokorzeniu, jakie niesie za sobą rozpad małżeństwa, ból po utraconych złudzeniach, może też ból kobiety, która przez lata stawiała innych przed sobą. Spotkanie z dawnym znajomym i niespodziewana wizyta pewnej osoby zupełnie wywracają jej świat. I choć losy Anety i Ofelii pozornie dzieli wszystko – wiek, doświadczenia, status społeczny – z czasem czytelnik dostrzega między nimi delikatną nić porozumienia, emocjonalne sprzężenie, które nie jest oczywiste, ale głęboko prawdziwe.

 

To, co urzeka w tej powieści, to jej autentyzm. Katarzyna Kielecka nie moralizuje, nie podaje gotowych recept, nie buduje historii na skróty. Postacie są z krwi i kości – mają wady, popełniają błędy, czasem nie potrafią powiedzieć tego, co najważniejsze. Ale właśnie dzięki temu są tak bardzo wiarygodne. Można je rozumieć, współczuć im, czasem nawet się z nimi nie zgadzać – ale trudno pozostać wobec nich obojętnym.

 

Styl pisania Kieleckiej zasługuje na osobną uwagę. Jest oszczędny, ale pełen emocji. Bezpretensjonalny, a jednak bogaty. Autorka potrafi jednym zdaniem zbudować napięcie, innym – złamać serce. Jej język nie potrzebuje upiększeń, bo emocje zawarte w prostych słowach są wystarczająco silne, by poruszyć najczulsze struny. Książka płynie – nie szybkim nurtem akcji, ale głęboką rzeką przeżyć, refleksji i emocji.

 

„Niewidzialna dziewczyna” to również opowieść o wyborach – tych, które nas kształtują, i tych, które mogą nas uratować. Jedna z postaci mówi, że widzimy tylko jedno wyjście z sytuacji, a tak naprawdę jest ich dziesiątki. To zdanie wybrzmiewa jak motyw przewodni całej książki. Bo przecież każdy z nas czasem czuje się uwięziony – w emocjach, relacjach, przeszłości. Ale zawsze istnieje inna droga. Nawet jeśli wydaje się niewidoczna.

 

Po przeczytaniu tej książki długo myślałam o Ofelii. Nie potrafiłam jej zostawić za sobą. W mojej wyobraźni miała twarz wielu dzieci, które kiedyś spotkałam – może w szkole, może na podwórku, może w mojej własnej rodzinie. Cichych, nieśmiałych, zbyt dojrzałych jak na swój wiek. I przyszło mi do głowy pytanie: ilu z nas potrafi naprawdę zobaczyć takie dziecko? Usłyszeć to, co nie zostało wypowiedziane? Być obecnym, zanim będzie za późno?

 

To nie jest książka łatwa, choć napisana prostym językiem. To książka trudna w tym najlepszym znaczeniu – bo nie pozwala się z niej otrząsnąć bez wewnętrznej pracy. Kielecka z ogromnym wyczuciem porusza temat przemocy emocjonalnej, zaniedbania i ludzkiej niewidzialności. Pokazuje, jak łatwo jest przegapić cudzy dramat, jeśli zbyt mocno jesteśmy skupieni na sobie – ale też, jak wiele może zdziałać zwykła obecność, szczera rozmowa, okazanie troski.

 

„Niewidzialna dziewczyna” to dla mnie książka terapeutyczna. Nie przez to, że daje gotowe odpowiedzi, ale przez to, że zadaje ważne pytania. Porusza temat samotności i strachu, ale też siły, która rodzi się z potrzeby zmiany. I tej nadziei, którą niesie – cichej, delikatnej, ale nieprzemijającej – nie zapomnę długo.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niedawno miałam okazję przeczytać książkę ,,Niewidzialna dziewczyna" Katarzyna Kielecka, wydawnictwo Szara Godzina. Książka jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki i myślę, że nie ostatnim. To mimo, że historia zawarta na kartach książki nie należy do łatwych, czytało mi się dość szybko. Poznajemy trzynastoletnią Ofelię, która niczego więcej nie pragnie jak miłości i zainteresowania ze strony najbliższych. Jednak dla nich jest niewidzialna i sama stara się nie rzucać w oczy rówieśnikom. Na  co dzień otaczają ją głupie uśmiechy, wytykanie palcem i obelgi.  Aneta to kobieta, która prowadzi zakład fryzjerski i jest matką dorosłej już studentki Marty. Powoli dochodzi do siebie po rozwodzie, a na jej drodze staje dawno nie widziany znajomy, a do jej drzwi puka osoba, która nie powinna już więcej się pojawić.  Czy można w wieku nastoletnim doświadczyć samotności, odrzucenia. Niestety tak świat nie jest tylko ten dobry, ale też jest ten zły, gdzie niektórzy nie powinni mieć dzieci, gdyż ważniejszy jest alkohol, towarzystwo, a dziecko to coś zbędnego i zapewniającego profity. A do tego otaczający świat rówieśników nie jest lepszy, potrafi skrzywdzić bardziej słowem, brakiem akceptacji i wykluczeniem. A nauczyciele starają się nie widzieć, nie słyszeć, nie reagować. Historia Ofelii niejednokrotnie powodowała, że stanęły mi łzy i dopadło mnie wzruszenie, odnośnie tego co ta dziewczyna przeżywała, a jedyną szansą jaką jej została to Marta.  Czy dziewczyna odnajdzie upragniony spokój, czy znajdzie spokojną przystań? Ja już wiem, a wam polecam poznać ta historię, zwłaszcza, że  w pobliżu nas może żyć również taka nastolatka, która stara być się niewidzialna dla otoczenia. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niewidzialna dziewczyna" Katarzyna Kielecka

 

Są takie powieści, które czyta się nie tylko oczami, ale i duszą. Takie, które z każdą kolejną stroną wnikają głębiej, osiadają w sercu i nie pozwalają o sobie zapomnieć na długo po tym, jak wybrzmi ostatnie zdanie. ,,Niewidzialna dziewczyna" Katarzyny  Kieleckiej  to właśnie jedna z nich - literacka podróż w głąb ludzkiej wrażliwości, która z czułością i niezwykłą przenikliwością dotyka najdelikatniejszych strun naszej egzystencji. Ta książka nie krzyczy, nie szokuje, nie ucieka się do tanich chwytów. Ona szepcze - cichym, lecz sugestywnym głosem opowiada o samotności w tłumie, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, który często wydaje się nas nie dostrzegać, i o odwadze, by w końcu pozwolić się zobaczyć. Kielecka z wirtuozerią godną mistrzyni splata losy bohaterki z uniwersalnymi pytaniami o sens bycia. O pragnienie bliskości i o to, jak odnaleźć światło w cieniu, gdy czujemy się najbardziej niewidzialni. To nie jest tylko opowieść - to lustro, w którym każdy z nas może dostrzec fragment siebie, swoich lęków, nadziei i cichych pragnień. Przygotujcie się na to, że ta powieść poruszy Was do głębi, skłoni do refleksji i przypomni o kruchej, a zarazem niezłomnej sile ludzkiego ducha.

 

Książka wydana pod czułym okiem wydawnictwa Szara Godzina to powieść, która nie tylko dotyka, ale głęboko porusza najczulsze struny ludzkiego serca. To misternie utkane płótno, na którym malują się losy dwóch kobiet, a ich ścieżki, pozornie odległe, niosą ze sobą echo wspólnego cierpienia i nadziei. W centrum tej opowieści stoi trzynastoletnia Ofelia, której istnienie zdaje się być cichym szeptem zagubionym w zgiełku świata. Przygnieciona ciężarem odrzucenia, zarówno przez rówieśników, jak i, co najbardziej bolesne, przez tych, którzy powinni otaczać ją miłością, Ofelia nauczyła się stapiać z tłem. Jej życie to świadome unikanie uwagi, bycie ,,nijaką i szarą jak wróbel", byle tylko uniknąć kolejnego ciosu, kolejnego spojrzenia pełnego drwiny. Jej jedyną przystanią, jedynym świadkiem jej skrywanego bólu i wielkich, choć niewypowiedzianych marzeń, jest zeszyt. To na jego kartach Ofelia wylewa esencję swojej duszy - lęki, które dławią, tęsknoty, które palą, i nadzieje, które mimo wszystko tlą się gdzieś głęboko.

 

Równolegle, w innej przestrzeni życia, poznajemy Anetę. Kobieta ta, choć na pierwszy rzut oka wydaje się być ułożona i silna po rozwodzie, w głębi duszy dźwiga ciężar niezagojonego żalu. Jej dni upływają w poczuciu pewnej pustki, aż do momentu, gdy przeszłość niespodziewanie puka do jej drzwi w postaci dawno niewidzianego znajomego. To spotkanie, a także pojawienie się w jej życiu kogoś zupełnie nieoczekiwanego, stają się iskrą, która powoli rozpala w niej iskierkę nadziei.

 

Kielecka z niezwykłą wrażliwością splata te dwie narracje, tworząc opowieść o samotności, poszukiwaniu sensu i walce o własną wartość. ,,Niewidzialna dziewczyna" to studium ludzkiej potrzeby bycia widzianym, zrozumianym i kochanym. To książka, która uczy, że nawet w najgłębszym mroku, gdy czujemy się najbardziej niewidzialni, istnieje szansa na odnalezienie światła. Przez losy Ofelii i Anety, autorka przypomina nam, że prawdziwe więzi, te oparte na empatii i akceptacji, potrafią zdziałać cuda, wyciągając nas z cienia i nadając sens nawet najbardziej ,,niewidzialnemu" życiu.

 

Tytuł ten wpisuje się w nurt literatury psychologicznej, koncentrującej się na wewnętrznych przeżyciach bohaterów. Można ją porównać do dzieł eksplorujących samotność i alienację, choć autorka nadaje jej swój unikalny, subtelny ton. Osobiście uważam, że ,,Niewidzialna dziewczyna" to niezwykle poruszająca i ważna książka. Choć nie jest to powieść dla szukających dynamicznej akcji, jej siła tkwi w delikatności i głębi przekazu. To książka, która sprawia, że zatrzymujemy się na chwilę, by rozejrzeć się wokół siebie i może, po raz pierwszy, dostrzec kogoś, kto czuł się ,,niewidzialny". Zdecydowanie polecam ją każdemu, kto ceni sobie literaturę wrażliwą, skłaniającą do refleksji nad ludzką naturą i znaczeniem relacji międzyludzkich. To głos, który, choć cichy, trzeba usłyszeć.

 

To literacka perełka, która zasługuje na uwagę każdego czytelnika poszukującego głębokiej, wzruszającej i dającej do myślenia historii. To nie jest kolejna opowieść o prostej miłości czy sensacyjnej intrydze, lecz subtelna podróż w głąb ludzkiej psychiki, dotykająca tematów samotności, poszukiwania siebie i próby odnalezienia miejsca w świecie. Historię, którą autorka oddała w nasze ręce, cechuje jej wrażliwość i autentyczność. Kielecka z niezwykłą precyzją kreśli portret bohaterki, która czuje się niezauważona, niczym tytułowa ,,niewidzialna dziewczyna". Jej wewnętrzne monologi, lęki i pragnienia są tak realistyczne, że czytelnik natychmiast nawiązuje z nią emocjonalną więź. Pisarka nie boi się poruszać trudnych tematów, takich jak poczucie wykluczenia, brak zrozumienia ze strony bliskich czy walka o własną tożsamość, co sprawia, że powieść staje się lustrem, w którym wielu z nas może odnaleźć cząstkę siebie.

 

Ponadto, ,,Niewidzialna dziewczyna" to mistrzowskie studium psychologiczne. Kielecka z wnikliwością analizuje mechanizmy obronne, jakie wytwarzamy, by radzić sobie z trudnościami, oraz pokazuje, jak dużą rolę odgrywa otoczenie w kształtowaniu naszej samooceny. Powieść skłania do refleksji nad tym, jak często mijamy się z ludźmi, nie dostrzegając ich wewnętrznych zmagań, i jak ważne jest, by patrzeć poza powierzchnię, by naprawdę zobaczyć drugiego człowieka. Wreszcie, ,,Niewidzialna dziewczyna" oferuje nadzieję i inspirację. Mimo poruszania trudnych tematów powieść nie jest pozbawiona optymizmu. Pokazuje, że nawet w najciemniejszych chwilach istnieje szansa na odnalezienie światła, a przemiana jest możliwa, jeśli tylko odważymy się spojrzeć prawdzie w oczy i podjąć walkę o swoje szczęście. To historia o odwadze bycia sobą i o tym, że nawet ,,niewidzialna dziewczyna" może stać się dla kogoś całym światem.

 

To, co musi wybrzmieć, kiedy mówimy o tym utworze, to fakt, że bez wątpienia jest on niezwykle potrzebny społecznie. To taka opowieść, która mocno rezonuje z każdym czytelnikiem. Autorka porusza w powieści tematykę uniwersalną - poszukiwanie akceptacji, walkę z samotnością i próbę odnalezienia własnego głosu w świecie, który często wydaje się głuchy na ciche wołania. Kielecka z precyzją psychologa analizuje mechanizmy wyparcia, iluzje, jakimi karmimy się, by przetrwać, oraz trudną drogę do samopoznania. Pokazuje, że ,,niewidzialność" nie zawsze jest narzucona z zewnątrz; często bywa ona efektem wewnętrznych blokad i nieuświadomionych lęków.

 

,,Niewidzialna dziewczyna" to książka, która zmusza do głębokiej introspekcji. Po jej lekturze trudno nie zadać sobie pytań o własne relacje z otoczeniem, o to, na ile sami jesteśmy ,,widzialni" dla innych, i na ile potrafimy dostrzec tych, którzy czują się niezauważeni. To książka, która na pewno na zawsze pozostanie żywa w myślach i sercach, wszystkich, którzy zechcą spędzić z nią swój wolny czas. Katarzyna Kielecka stworzyła dzieło wybitne - mądre, piękne i niezwykle poruszające. ,,Niewidzialna dziewczyna" to obowiązkowa lektura dla każdego, kto ceni sobie literaturę, która przede wszystkim inspiruje do refleksji i pomaga lepiej zrozumieć złożoność ludzkiego doświadczenia. To arcydzieło współczesnej prozy, które nikogo nie pozostawia wobec siebie obojętnym i inspiruje do ważnych i poważnych dyskusji.

 

Tego, co czeka na nas we wnętrzu książki, nie czyta się po to, by odpocząć i się zrelaksować, ale po to, by wzbogacić swoje wnętrze i otworzyć się na drugiego człowieka. Trzynastoletnia Ofelia bowiem jest cichym głosem wielu młodych ludzi, którzy czują tak jak ona. Katarzyna Kielecka w niezwykle wstrząsający i przejmujący sposób konfrontuje nas z bolesnym obrazem emocjonalnej niewidzialności nastolatki. Dziewczynka czuje się niezauważana i niedostrzegana przez tych, którzy powinni ją kochać, zwłaszcza przez zaniedbującą matkę i jej partnera. To poczucie osamotnienia i odrzucenia jest pogłębione przez trudne doświadczenia w patologicznym domu i brak akceptacji ze strony rówieśników, co sprawia, że Ofelia świadomie stara się być ,,nijaka i szara" by uniknąć dalszego cierpienia.

 

Powieść obrazuje motyw traumy i radzenia sobie z przeszłością. Zarówno w przypadku Ofelii, która mierzy się z zaniedbaniem i przemocą, jak i Anety, która pozornie ,,pozbierała się" po rozwodzie, ale wciąż boryka się z raną upokorzenia. Obie bohaterki muszą stawić czoła swoim wewnętrznym demonom i przeszłym doświadczeniom, aby móc ruszyć naprzód i zbudować zdrowe relacje. ,,Niewidzialna dziewczyna" to studium skomplikowanych relacji rodzinnych. Pokazuje dysfunkcyjną rodzinę Ofelii, brak wsparcia i miłości, a także wyzwania, przed którymi staje Aneta w relacji z córką Martą i swoimi przyjaciółkami. Powieść eksploruje, jak przeszłe doświadczenia wpływają na zdolność bohaterów do tworzenia zdrowych więzi i zaufania.

 

Jednak pomimo trudnej tematyki, powieść niesie ze sobą przesłanie nadziei. Ofelia, mimo wszystkich przeciwności, walczy o lepsze życie i nie poddaje się w poszukiwaniu miłości i akceptacji. Książka podkreśla ideę, że zawsze istnieje wiele wyjść z trudnych sytuacji, nawet jeśli na początku wydaje się, że jest tylko jedno. To historia o odwadze do stawienia czoła problemom i walce o siebie. Wszystko to sprawia, że czytelnik otrzymuje mądrą, mocno wciągającą i angażującą bez reszty historię o sile ludzkiego ducha w obliczu przeciwności losu.

 

Nie bez znaczenia jest również piękny, poetycki język Kieleckiej. Jej styl jest niezwykle sugestywny, pełen metafor i subtelnych opisów, które tworzą unikalną atmosferę. Autorka z lekkością przeplata ze sobą fragmenty refleksyjne z dialogami, budując opowieść, która płynie niczym rzeka, wciągając czytelnika w swój nurt. To sprawia, że lektura staje się prawdziwą przyjemnością, a każde zdanie wydaje się mieć swoje głębsze znaczenie.

 

Zamykając ostatnią stronę ,,Niewidzialnej dziewczyny" Katarzyny Kieleckiej, pozostajemy z echem opowieści, która jeszcze długo po lekturze rezonuje w głębi naszej świadomości. To nie jest bowiem powieść, którą można po prostu odłożyć na półkę i zapomnieć. To literackie lustro, w którym odbijają się nasze własne lęki, pragnienia i nieuświadomione tęsknoty za byciem widzianym, za zrozumieniem i akceptacją. Kielecka z maestrią tka narrację, która, choć osadzona w konkretnych realiach, dotyka uniwersalnych prawd o ludzkiej kondycji. ,,Niewidzialna dziewczyna" to studium samotności w tłumie, subtelne przypomnienie o tym, jak łatwo jest zagubić się w świecie pełnym bodźców, a jednocześnie tak często obojętnym na indywidualny ból. Autorka nie daje prostych odpowiedzi, zamiast tego zaprasza do introspekcji, do zadania sobie pytania o własną ,,widzialność" w oczach innych i, co ważniejsze, w swoich własnych. To powieść, która uczy empatii, skłania do uważniejszego patrzenia na tych, którzy mijają nas na ulicy, w pracy, w codziennym zgiełku. Przypomina, że za każdą twarzą kryje się złożony świat emocji, doświadczeń i często niewypowiedzianych wołań o uwagę.

 

Zostajemy z poczuciem, że prawdziwa siła tkwi nie w byciu głośnym czy dominującym, lecz w autentyczności i odwadze bycia sobą, nawet jeśli oznacza to bycie ,,niewidzialnym" dla niektórych. To właśnie w tej niewidzialności bohaterka odnajduje swoją niezwykłą moc, zdolność do obserwacji, analizy i w końcu - do odnalezienia własnego głosu. Kielecka nie tylko opowiada historię; ona otwiera drzwi do głębszego zrozumienia siebie i świata. Pożegnanie z tą powieścią nie jest definitywnym końcem, lecz raczej początkiem nowego spojrzenia na otaczającą nas rzeczywistość. ,,Niewidzialna dziewczyna" to lektura obowiązkowa dla każdego, kto pragnie zanurzyć się w refleksyjnej prozie, która porusza, inspiruje i zmusza do myślenia. To świadectwo literackiej dojrzałości Katarzyny Kieleckiej, która udowadnia, że prawdziwa magia słowa tkwi w jego zdolności do ujawniania niewidzialnego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzynastoletnia Ofelia jest niewidzialna dla większości społeczeństwa a szczególnie dla tych, którzy powinni ją kochać. Stara się być nijaka by uniknąć szykan ze strony rówieśników i razów ze strony dorosłych. Tylko zeszyt zna jej radości i smutki... Zna jej sekrety i marzenia.
Aneta pozbierała się po rozwodzie. Pozornie, bo wciąż głęboko w sercu odczuwa żal. Nie potrafi go ukoić dobra relacja z córką i wspierające ją przyjaciółki. Kiedy w teatrze spotyka dawnego znajomego a do jej drzwi ku ktoś, kogo absolutnie by się nie spodziewała, jej świat staje na głowie.
Zaskoczyła mnie ta książka... Szczerze zaskoczyła. Tematyką. Bohaterami. Motywami, które się w niej znajdują. Tak. Niewidzialna dziewczyna jest trudną książką. W przeważającej części jesteśmy bombardowani sporą dawką negatywnych emocji. Emocji, które kotłowały się najczęściej w młodej dziewczynie. Autorka pokazała w środku dziewczynę pochodzącą w dysfunkcyjnej rodziny. Dziewczynę, która pragnęła innego życia. Chciała być kochana. Chciała być bezpieczna i szczęśliwa. Niestety los nie było dla niej łaskawy. Do czasu... Ofelia dostała szansę by zawalczyć o siebie i swoją przyszłość. Musiała tylko zaufać innym ludziom. Nie było to łatwe. Doświadczenia zostawiły w niej ślad. Zaufanie innym było dla niej ekstremalnie trudne a przez to dziewczyna musiała walczyć nie tylko ze światem zewnętrznym, ale także sobą. Przez to trudno było towarzyszyć Ofelii. Trudno było być niemym świadkiem jej starań by poznać siostrę. Jednak nie spodziewa się, że przy okazji pozna jej rodzinę, która również namiesza w jej życiu. W tym wypadku w pozytywny sposób...
Niewidzialna dziewczyna to trudna lektura. Pokazuje ciemne barwy życia, ale warto zaznaczyć, że mimochodem autorka przemyciła też kolorowe i radosne refleksy. To książka o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. To opowieść o braku wsparcia. O przemocy domowej. Przemocy pomiędzy rówieśnikami. O odwracania oczu od zła, które dzieje się wokół nas a także o niesprawnych rozwiązaniach systemowych. Niewidzialna dziewczyna pokazuje, że słowa mogą ranić niczym fizyczne ciosy. Ta książka niesie w sobie spore przesłanie, które z pewnością niejednego skłoni do refleksji. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Własne cierpienie, owszem, uwrażliwia, lecz dopiero wtedy, gdy się w człowieku uleży".

 

 

Niełatwa historia "Niewidzialnej dziewczyny" uświadamia, jak łatwo przychodzi nam ocenianie innych ludzi. Jak łatwo można ulec pozorom, pod którymi często kryje się zupełnie inny obraz. Ufam, że ta powieść uwrażliwi czytelników i zogniskuje ich uwagę na ludzi wokół siebie. W szczególności na tych niewidzialnych.

 

Katarzyna Kielecka to mieszkanka Łodzi, pedagog specjalny i pracownik banku. Autorka od lat tworzy drobne formy literackie: wiersze, opowiadania, teksty piosenek i scenariusze przedstawień dla dzieci. Jest mamą dwójki dorastających muzyków. Zadebiutowała w 2019 r. powieścią pt. "Sedno życia".

 

Ofelia ma trzynaście lat i trudne doświadczenia wyniesione z patologicznego domu. Dziewczyna stara się jak najmocniej wtopić w tłum, aby nie być narażoną na szkolną przemoc, a każdy dzień to dla niej prawdziwa szkoła przetrwania. Aneta to świeżo upieczona rozwódka, która pielęgnuje dobrą relację z córką Martą. Nieoczekiwanie przeszłość łączy Ofelię i Anetę, serwując im kolejne życiowe perturbacje.

 

Najnowsza powieść Katarzyny Kieleckiej z pewnością nie jest łatwą lekturą, gdyż tytułowa niewidzialność wywołuje w sercu czytelnika wiele emocji i poczucie, że pewne wydarzenia w ogóle nie powinny mieć miejsca. Autorka kreśląc losy swoich bohaterów uświadamia także, że czasami owa niewidzialność to po prostu strategia pozwalająca przetrwać najtrudniejsze chwile. Co ważne, niezwykle trafnym okazuje się tytuł tej książki, gdyż niewidzialność nie odnosi się tylko do małoletniej Felki, ale w jakimś stopniu dotyczy także innych bohaterów tej historii. 

 

Życie Ofelii to wszechobecny alkoholizm dorosłych, brak matczynej miłości i patologia w najgorszym wydaniu. Trudno czyta się o codzienności dziecka w takim środowisku, a pisanie o tak ciężkiej sytuacji wymaga nie lada wrażliwości, jaką Katarzyna Kielecka niewątpliwie posiada. Fragmenty ukazujące przeszłość bohaterki wyzwalają mnóstwo emocji, a gdy pojawia się w nich również mały Jaś, krzywdę bezbronnego dziecka czuje się niemal na wskroś. Podczas lektury tej książki pojawia się także niezgoda na taki los, wściekłość na bezradność systemu opieki społecznej oraz myśl o tym, że takie historie dzieją się niestety niemal codziennie.

 

Trzecioplanową bohaterką powieści jest Łódź, a w szczególności pewna kamienica na Starych Bałutach, czyli dzielnicy, która nadal jest pełna kontrastów. Warto przy tym wspomnieć, że z "Niewidzialną dziewczyną" w ręku można zafundować sobie spacer i wycieczkę śladami bohaterów. A skoro mowa o pewnej kamienicy to nie można pominąć jednej z jej mieszkanek. Henryka Liszka ze swoim kotem to bowiem postać, która temperamentem i burzliwym życiorysem przełamuje nieco smutek wyzierający z tej opowieści. To bohaterka z wielkim potencjałem, która aż prosi się o swoją własną historię.

 

Katarzyna Kielecka w swojej książce dotyka także tematu przemocy w szkole, która dzieje się pod okiem nauczycieli. Autorka na przykładzie Felki dość dosadnie pokazuje, jak bezwzględna bywa szkolna społeczność. Obrazowo kreśli konkretne sytuacje przedstawiające szykanowanie i maltretowanie, nie tylko fizyczne, a także to, jak łatwo jest zostać przegrywem. To ważna płaszczyzna, bo dotykająca codzienności coraz większej ilości młodych osób.

 

Chyba każdy z nas chociaż raz w życiu doświadczył uczucia bycia niewidzialnym, ale przy lekturze tej książki poznacie niewidzialność w jej najgorszej odsłonie. Niewidzialność pełną brudu, głodu i krzywdy, odciskającą niezmywalne piętno na życiu niewinnych istot. Dużo jest w tej historii "niemiłości" i "niechciejstwa", ale jest też nadzieja na lepsze jutro, o którą warto walczyć, tak jak robi to Ofelia.

 

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzynastoletnia Ofelia to niezłe ziółko. Wycofana i zaniedbana, nie sprawia dobrego wrażenia. Czy jednak tylko na wrażeniach powinniśmy się opierać, chcąc kogoś poznać? Może jednak warto czasem poświęcić chwilę czy dwie, aby zobaczyć, jak wygląda czyjś świat i co ukształtowało tego konkretnego człowieka. Na drugi rzut oka Ofelia jest dzieckiem, które po prostu nie ma farta. Jej życie wypełniają niepowodzenia, rozczarowania, poniżanie i wyśmiewanie. Wciąż ucieka, kradnie, kryje się pod kapturem za dużej bluzy, a mimo to marzy o tym, żeby spotkało ją wreszcie coś dobrego.

Felka jest wyjątkowa. Z jednej strony boi się o siebie i o jutro, a z drugiej nie zamierza się poddawać i walczy o swoje. Jak trzcina, smagana wiatrem gnie się i szarpie, ale złamać się jej nie da. Niejeden by odpuścił, stoczył się na dno, ale nie ta dziewczyna. Odtrącana i lekceważona, zdaje się być niewidzialna dla otoczenia, aż pewnego dnia dowiaduje się o tym, że ma... starszą siostrę. Ta wiadomość sprawia, że w jej wyobraźni pojawia się nikłe światełko w tunelu, bo przecież kto, jak nie dorosła siostra, pomoże jej stanąć na nogi i zacząć normalne, beztroskie życie nastolatki? Życie, w którym trzynastolatka nie musi myśleć o tym, jak zdobyć jedzenie, gdzie się umyć czy co założyć, żeby nie zmarznąć. Marzenie... Czy jednak to realne, aby obca, młoda kobieta zechciała wziąć sobie na głowę taki kłopot? Ofelia, pełna nadziei, postanawia napisać do nieznanej siostry list, który ma przekonać ją do dziewczyny i połączyć je w prawdziwą rodzinę. Co wyniknie z działań Felki? Czy odnajdzie siostrę? Czy uda im się nawiązać nić porozumienia?      

Kasia Kielecka nie ucieka od trudnych tematów, a wręcz bierze byka za rogi i opisuje prawdziwe życie, z wszystkimi jego urokami. Jej bohaterowie nie są cukierkowymi lalkami, które mają idealne mieszkania, cudowne rodziny i żyją długo i szczęśliwie. Kasia tworzy postacie złożone, pełne wszelakich emocji, wyraziste i trudne do zapomnienia. Codzienność w jej książkach wypełnia sinusoida zdarzeń i decyzji, podejmowanych przez bohaterów, z których wynikają przeróżne konsekwencje. 

"Niewidzialna dziewczyna" to opowieść o pielęgnowaniu nadziei nawet w najciemniejszym momencie życia. I nawet jeśli bilans wypada kiepsko, zawsze warto wierzyć w to, że w końcu zza burzowych chmur wyjdzie słońce.

Ani się obejrzycie, jak wkręcicie się w świat Ofelii, która została potwornie oszukana przez los. Sprawdźcie koniecznie, jak zagrała mu na nosie. Felka nie da sobie w kaszę dmuchać!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)