Młodzi ludzie, Finn i Layla, postanawiają miło spędzić urlop. Wyruszają do Francji. W czasie podróży robią sobie krótką przerwę i odpoczywają na parkingu. Gdy Finn wraca z toalety Layli nie ma już w samochodzie. Zniknęła. Ślad po niej zaginął. Rozpoczyna szaleńcze poszukiwania, ale bezskutecznie. Prowadzone przez policję dochodzenie również nie odniosło skutku, dziewczyny nie odnaleziono.
Mijają lata, Finn ułożył sobie życie z Ellen, siostrą Layli. Było im trudno, ale czas goi rany. Jednak tak naprawdę Finn nigdy nie zapomniał o Layli, miał nadzieję, że żyje i się odnajdzie. Cały czas żył złudzeniami, oszukiwał siebie i Ellen.
Ktoś zaczyna podrzucać pod dom Finna małe matrioszki. To daje Ellen sygnał, że jej siostra nadal żyje i że to ona podrzuca te laleczki. Będąc pewnego razu u fryzjera, Ellen przekazuje chłopakowi, że chyba widziała siostrę. Ogarnia ją paranoja. Zaczyna się robić gęsta atmosfera. A ku zdumieniu Finna, ktoś nawiązuje z nim kontakt e-mailowy. Ten ktoś twierdzi, że jest Laylą. Czy to może być prawda? A może ktoś się z nim zabawia? Tym bardziej, że jego zeznania na policji po zaginięciu Layli nie były szczere, nie powiedział całej prawdy. Może ktoś się dowiedział jak było naprawdę i go szantażuje? Finna ogrania przerażenie i nie wie jak ma postąpić …
Tytuł powieści „Pozwól mi wrócić” B.A. Paris jest bardzo wymowny i czytelny. Od początku stara się naprowadzić czytelnika na trop. Sugeruje, że zaginiona chce powrócić, tylko ktoś jej na to nie pozwala. Może ktoś ją więzi lub nie chce jej widzieć. Ten tytuł to rozpaczliwe błaganie, prośba „pozwól mi wrócić” … A może tak naprawdę to tylko złudzenie, nasze wyobrażenie i oczekiwanie.
To niesamowity i elektryzujący thriller, trzymający w napięciu do ostatniej chwili. Unikalny pomysł autorki na fabułę, zaskakujący i nietuzinkowy. Mroczna i tajemnicza atmosfera, gęstnieje z każdą godziną, minutą, sekundą . . . Aż do punktu kulminacyjnego, który jest wisienką na torcie, perełką w szklanej muszelce.
W części książka ma formę wspomnień, czyta się jak pamiętnik, wspomnienia, przedstawienie wydarzeń z dwóch perspektyw, Layli i Finna. Prowadzona narracja w pierwszej osobie przez bohaterów zbliża nas do nich, wnikamy w ich psychikę, sposób myślenia i w pewien sposób staramy się usprawiedliwić ich zachowanie.
Lektura wciąga jak korkociąg, wytrąca z nas najrozmaitsze emocje i uczucia, często bardzo różne i nieprzewidywalne. Nie chcemy, ale autorka nas skłania do określonego myślenia, śmiem stwierdzić, że celowo nami manipuluje. Momentami nie wiemy, co mamy myśleć, tacy jesteśmy otumanieni. Ale to świetny zabieg, wymagający nie lada umiejętności pisarskich, aby tak manewrować czytelnikiem. Poddajemy się sugestiom autorki, ale to wielce przyjemne i niesamowite.
Powieść elektryzuje od pierwszych stron, wchłania nas w ciąg zdarzeń i sytuacji, trzyma w napięciu do ostatniej chwili. Niespodziewane zwroty akcji przyprawiają o palpitacje serca, fundują nam powolny wzrost strachu i lęku, pąsy na policzkach. Trudno jest się z nią rozstać, nawet nie jest sposób odłożyć jej na bok, wzrok nieustannie za nią wodzi i aż się prosi, aby ją z powrotem wziąć do ręki.
Intrygujący i tajemniczy bohaterowie, zaskakujące i nieprzewidywalne zwroty akcji, mroczna atmosfera, tajemnicze sytuacje, dziwne zbiegi okoliczności, to tylko nieliczne z jej zalet. A jest ich naprawdę dużo, dużo więcej . . .
Polecam gorąco, otrzymujecie niecodzienną i niespotykaną historię, przemyślaną w każdym calu, z paletą zaskakujących i niekończących się pytań, wywołujących gęsią skórkę. Pochłoniecie ją jednym kęsem, jak pyszne ciasteczko.
Informacje dodatkowe o Pozwól mi wrócić:
Wydawnictwo: Albatros
Data wydania: 2019-02-13
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN:
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię:
Małgosia Brzeska
Kup książkę Pozwól mi wrócić
„Najtrudniejszą rzeczą, z którą muszę się mierzyć od lat, jest możliwość, że Layla została porwana z parkingu we Francji. Na początku myślałem, ze uciekła z powodu tego, co zaszło tej nocy, ale wkrótce odnajdzie się cała i zdrowa. Wraz z upływem dni, a potem tygodni i miesięcy, musiałem jednak rozważyć przekonanie policji, że Layla została przez kogoś zabrana - albo kierowcę samochodu, który widziałem zaparkowany przed pawilonem toaletowym, albo kierowcę ciężarówki, który na moich oczach odjechał drogą dojazdową do autostrady.”
Więcej
„Nie miałem pojęcia, co robić. Wiedziałem, że będę musiał nie tylko zgłosić twoje zaginięcie, ale także, że muszę mieć w zanadrzu jakąś wiarygodną wersję zdarzeń, bo inaczej, jeśli się nie zjawisz, aresztują mnie pod zarzutem zabójstwa. Więc pojechałem na najbliższą stację benzynową, ponieważ na parkingu nie miałem zasięgu, i wymyśliłem tamtą historyjkę.”
Więcej