Rodzina Połanieckich

Kawaler przybywa do dworku. Poznaje nadobną pannę. Jej skromność i niewinność plus jego interesy i duma sprawiają, że choć już się kochają, rozchodzą się w nieporozumieniu i gniewie. Po wielu trudach, komplikacjach i niedomówieniach, w końcu są razem. Zaczyna się zwyczajne życie i nadchodzi nieszczęście, wyrzuty sumienia, złe przeczucie i żal... Po książkę sięgnęłam jako wielka fanka twórczości Henryka Sienkiewicza. "Krzyżacy" czy "W pustyni i w puszczy" to książki, które z wielkim sukcesem zaważyły na moim życiu. Uczące o miłości, przyjaźni, honorze, odwadze - powinny być ulubionymi "bajkami na dobranoc" wszystkich matek. Czy są? Tego niestety nie wiem. Obawiam się, że nie. A to wielka szkoda. "Rodzina Połanieckich" to książka, która odbiega od znanej wszystkim twórczości historycznej Sienkiewicza. Przede wszystkim to książka, która powstawała w jego czasach, w XIX wieku i też o tym wieku (a raczej o jego końcówce) opowiada. Nie ma tutaj patetycznych gestów, walki za kraj, przełomowych wydarzeń z historii. Jest dużo o związkach i życiowej "sielance". Cudzysłów jest tutaj nie bez powodu, ponieważ to bardzo (przynajmniej w moim mniemaniu) smutna i wręcz depresyjna książka. Będę szczera, spodziewałam się wielkiej miłości na miarę "Dumy i uprzedzenia", czy chociażby historii Kitty i Lewina z "Anny Kareniny". Dostałam zdrady, oszustwa i jeszcze więcej zdrad, małżeństwa zawierane bez miłości, brak porozumienia, cierpienie osób, który dawały z siebie najwięcej, a dostawały tak mało. I jakoś przeszła mi ochota do związków. Przypuszczam, że dużo wody upłynie zanim znowu spojrzę na jakieś małżeństwo przychylnym okiem. Jest jednak coś, co mnie w tej książce zaskoczyło, choć może nie do końca się podobało. Główny bohater - Pan Połaniecki - od pierwszych stron książki zaszczyca nas swoją osobą, a czasem również myślami. Jawi się jako wspaniały inwestor, przyjaciel, przyszły cudowny mąż i ojciec. Do pewnego czasu też rzeczywiście taki jest. Potem zmienia się diametralnie, i tak jeszcze z raz do końca książki. Jego postać to przykład osoby dręczonej wyrzutami sumienia, zamotanej w czynach, która nie wiedzieć czemu postępuje tak, a nie inaczej. Czyżby sposób Sienkiewicza na pokazanie, że każdy ma prawo popełnić błąd, niekoniecznie będąc złym człowiekiem? Nie wiem, pozostawiam już ten osąd do indywidualnego przemyślenia po lekturze. Bo z książką naprawdę warto się zapoznać, mimo iż należy do tak zwanych "biblii", ma 800 stron, co wielu może zniechęcać. Ma coś w sobie, co nie pozwala się oderwać. Mówisz sobie: "O nie! To straszne! Jak on mógł?" A później czytasz dalej z jeszcze bardziej rozpaloną wyobraźnią. To chyba świadczy o wartości książki. Tym bardziej, że nawet dzisiaj mogłaby nam wiele powiedzieć o współczesnym społeczeństwie. Dodatkowo czuć tę tęsknotę za beztroskim dzieciństwem spędzonym na wsi, za bieganiem po polach, za spiżarnią babci, za siedzeniem całymi dniami, a czasem i nocami gdzieś na ganku przez domem, zadowalając się rozmową. Może już dzisiaj dzieci tego nie znają, ale ja jeszcze pamiętam takie sceny z dzieciństwa i zazdroszczę starszym pokoleniom tego kontaktu z przyrodą, z rodziną. Dzisiaj już tego nie ma, a ta melancholia i powolne dni są bardzo dobrze widoczne w tej książce. I bardzo pięknie przedstawione.

Informacje dodatkowe o Rodzina Połanieckich:

Wydawnictwo: Zielona Sowa
Data wydania: 2005 (data przybliżona)
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 83-7389-892-1
Liczba stron: 480
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: Anna_Valerious