Zastanawiałam się co będzie tematem „Sfory”, która po samym tytule kojarzy się z wilkami. Skojarzenie okazało się słuszne, ale wykonanie przerosło wszelkie moje wyobrażenia. Jest makabrycznie, klimatycznie, groza wychodzi z każdej strony, potęgowana sprzyjającymi przestępcy warunkami pogodowymi. Coś, do czego każdy fan autora jest raczej przyzwyczajony, a jednak jest w niej coś nowego jeśli chodzi o kryminały, choć „Sfora” już bardziej horrorem trąci — motyw kanibalizmu, dla mnie nadal obcy, nie czytam i nie czytałam wielu takich powieści.
Jako że „Sfora” jest kontynuacją „Piętna” mamy tych samych bohaterów, Igora, Romualda i Julię, którzy kolejny raz ramię w ramię — no powiedzmy, że prawie — prowadzą śledztwo. Tym razem dotyczy zagadkowych zgonów wśród osób duchownych, zakonnic i księży. Brudny widzi powiązanie z sierocińcem hieronimek, jednak potrzebne są dowody, a tropy prowadzą do Gwidony. I choć zakonnica nie żyje, jednak jej duch stale jest obecny zarówno w życiu Igora, jak i murów sierocińca, które skrywają jeszcze wiele sekretów. Myślę, że ostatni tom z serii o Igorze zamknie je wszystkie. Polecam „Sforę” i czekam na kolejne powieści Przemysława Piotrowskiego.
Wydawnictwo: Czarna Owca
Data wydania: 2020-08-12
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN:
Liczba stron: 536
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię:
red_sonia
Stary Kontynent płonie. Zapoczątkowana w Paryżu muzułmańska rebelia rozlewa się na sąsiednie kraje. Islamscy fundamentaliści wychodzą na ulice Berlina...
Igor Brudny to twardy, warszawski glina, który woli nie wracać do swojej przeszłości. Tym razem może jednak nie mieć innego wyjścia. Zielona Góra. Mężczyzna...