Szczelina mroku

Na kontynuację tej historii czekałam jak królowa elfów na swoje „zabawy” – czyli z niecierpliwością, ekscytacją i lekkim błyskiem szaleństwa w oku. Szczelina mroku była jedną z najbardziej wyczekiwanych premier tego roku, a ja – jak tylko zauważyłam, że jest tuż za rogiem – zaczęłam tupotać nóżkami niczym potępiona dusza na warinim widelcu.

Czy obawiałam się „klątwy drugiego tomu”? Oczywiście. Jak każdy rasowy czytelnik. Ale mogę odetchnąć z ulgą – ten tom nie tylko nie ustępuje pierwszemu, on go wyprzedza. To jak przesiadka z miotełki na miotłę turbo deluxe.

Styl autorki przeszedł subtelną, ale zauważalną ewolucję – Karolina Ligocka pisze lekko i przyjemnie, jakby lała atrament prosto z chmurki inspiracji. Czyta się to z prędkością światła, z przyjemnością większą niż demon na urlopie. Widać wyraźną poprawę w porównaniu z debiutem – a że debiuty mają prawo do potknięć, doceniam rozwój i szlif, jaki przeszła narracja.

Fabuła? Oj, tu się dzieje. Znane wątki się rozwijają, ale pojawia się też nowy, niebezpieczny przeciwnik, który zagraża nie tylko piekłu i niebu, ale całemu światu. Autorka zdecydowanie przyspieszyła bieg wydarzeń – pierwszy tom to był dopiero rozgrzewka. Tutaj mamy fabularne tornado. Dzieje się dużo, dzieje się dynamicznie, a czytelnik – zamiast się nudzić – ląduje w samym środku tej zawieruchy. Relacja Naridy z Kaimem zostaje zręcznie przesunięta na dalszy plan, co wychodzi powieści tylko na dobre. Dzięki temu mamy okazję skupić się na tym, co najważniejsze – rozwoju postaci i fabule.

Narida nie jest superbohaterką z pakietem „wszystko mi się udaje”. Uczy się, popełnia błędy, potrzebuje pomocy – i za to ją uwielbiam. W świecie pełnym wszechmocnych heroin ona wnosi oddech świeżości. Szczególny smaczek stanowi jej magiczny wilk, który nie tylko podkreśla wyjątkowość Naridy jako anioła, ale też dodaje całej historii klimatu i emocji.

A skoro już przy emocjach – finał tego tomu to literacki cios w serce. Nie jestem typem, który płacze nad książkami, ale Szczelina mroku zadała mi emocjonalną szramę. Jedna z decyzji autorki naprawdę boli, i to tak… porządnie. Czytałam z niedowierzaniem. I chyba przez chwilę zawisłam w pustce, zanim przeszłam dalej.

Świat przedstawiony – tym razem Rzym – to nie tło dla turystycznych zachwytów, a raczej scenografia do wydarzeń. Miejsce ustępuje pola narracji i postaciom, co zupełnie mi nie przeszkadza – anioły i demony ukrywające się w Wiecznym Mieście mają w sobie coś niezwykle sugestywnego.

Bohaterowie? Kolorowi, wyraziści i nie do pomylenia z nikim innym. Narida to wulkan energii z ADHD, której ulubione miejsce to... prysznic. Kaim – mroczny, złożony, trochę niedostępny. Rimon – mój osobisty faworyt – charyzmatyczny i wierny, uosobienie przyjaźni. Marmo? Boski demon na etacie asystenta prezesa – nie pytajcie, pokochacie. No i Fabio – cudowny, ciepły, ojcowski – każdy czytelnik chciałby mieć takiego bohatera po swojej stronie.

Relacje pomiędzy postaciami są naturalne, nasycone emocjami, ale też nieprzesłodzone. Miłość, przyjaźń, lojalność – wszystko wyważone. Szczególnie doceniam relację Naridy z Fabiem – to piękny, ojcowski wątek, który nieczęsto pojawia się w fantasy z taką mocą.

Podsumowując – Szczelina mroku to przykład, że urban fantasy w polskim wydaniu ma się świetnie. To książka, która wciąga, bawi, porusza i zostawia niedosyt. Ligocka udowodniła, że motyw aniołów i demonów można nie tylko odświeżyć, ale też opowiedzieć z pasją i pomysłem. Daję solidne 8,5/10 – i ostrzegam: jeśli zaczniecie czytać, nie oderwiecie się aż do ostatniej strony. A potem… będziecie tęsknić.

Informacje dodatkowe o Szczelina mroku:

Wydawnictwo: Mięta
Data wydania: 2025-06-18
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788368371512
Liczba stron: 400
Dodał/a opinię: Magdalena Tomczyk

Tagi: fantastyka