Wichrowe Wzgórza
Emily Bronte

Kilka dni temu pisałam, że "Wichrowe Wzgórza" należą do jednej z kilkunastu książek, które obciążają moje sumienie z racji tego, że ich do tej pory nie przeczytałam. Postanowiłam wreszcie coś z tym zrobić i kiedy tylko mogłam, zabrałam się za tę powieść. I na dobrą sprawę sama się sobie dziwię, że zwlekałam z tym tak długo. Narratorem powieści jest pan Lockwood, który wynajmuje posiadłość Thrushcross Grange od właściciela ziemskiego, pana Heathcliffa. Dziedzic jest człowiekiem brutalnym, porywczym i tajemniczym, lecz na dobrą sprawę to jedyny sąsiad w okolicy. W rezydencji Heathcliffa, Wichrowych Wzgórzach, panuje ciężka, nieprzyjazna atmosfera, a mieszkający tam domownicy wydają się żywić do siebie nawzajem tylko i wyłącznie nienawiść. Kiedy pewnego razu Lockwood zostaje zmuszony, przez niesprzyjające warunku atmosferyczne, spędzić noc w Wichrowych Wzgórzach, w pokoju, który przeznaczono mu na sypialnię, znajduje książki należące do kobiety imieniem Catherine Earnshaw. Zaintrygowany jej historią postanawia się dowiedzieć czegoś więcej na temat swojego sąsiedztwa. Dzięki uprzejmości swojej gospodyni w Thrushcross Grange poznaje tragiczną w skutkach historię, w której miłość i nienawiść nierozerwalnie splatają się ze sobą. "Nie mam więcej powodów, by wyjść za Edgara, niż by pójść do nieba, a gdyby ten przeklęty łotr tutaj nie upodlił Heathcliffa tak bardzo, nigdy by mi to nie przyszło na myśl. Poniżyłabym się, wychodząc za Heathcliffa teraz, więc nigdy się nie dowie, że go kocham. Nie dlatego, że jest przystojny, Nelly, lecz ponieważ jest bardziej mną niż ja sama. Z czegokolwiek uczyniono nasze dusze, jego i moja są takie same, dusza Lintona zaś tak się od nich różni, jak promień księżyca od błyskawicy albo lód od ognia." "Wichrowe Wzgórza" to dzieło należące do klasyki literatury brytyjskiej. Wiktoriańscy krytycy okrzyknęli ją mianem książki brutalnej i bulwersującej. Dopiero ponad pięćdziesiąt lat później zaczęła zbierać pozytywne recenzje, a czytelnicy docenili jej charakter. I tak też jest do dzisiaj. Powieść Emily Brontë skupia się na historii miłości Catherine Earnshaw i Heathcliffa, cygańskiego chłopca, przygarniętego swego czasu przez ojca dziewczyny. Nie miał on łatwego życia, zarówno ze względu na swój charakter, jak i niechęć jaką budził wśród innych domowników oraz służby. Niemniej jednak jego posępna natura znalazła drogę do serca młodziutkiej dziedziczki, której natura składa się w jednej połowie z cech anielskich, w drugiej zaś diabelskich. Uczucie łączące Cathy i Heathcliffa jest gwałtowne, namiętne, lecz zarazem wyniszczające i graniczące z obłędem. Nie ma w nim nic dobrego, z każdą kolejną przeczytaną stroną czytelnik zdaje sobie sprawę, że przedstawiona mu historia nie ma prawa skończyć się dobrze. Jakkolwiek inaczej potoczyłyby się losy dwojga głównych bohaterów, ich koniec byłby zawsze taki sam. Namiętność przeradza się w udrękę, czasem zaś w nienawiść. "Moje uczucie do Lintona jest jak liście na drzewach: wiem, że czas je zmieni, tak jak zima odmienia las. Lecz miłość Heathcliffa przypomina odwieczne skały pod korzeniami drzew: nie przyciąga oka, lecz jest czymś nieodzownym. Nelly, ja jestem Heathcliffem! Zawsze, w każdej chwili, żyje w mojej pamięci. Myśl o nim nie jest rozrywką - nie bardziej niż jest rozrywką myśl o sobie samej - lecz stanowi moją istotę." Jedno jest jednak pewne: Cathy i Heathcliffa łączyło silne uczucie, zbyt silne, które w połączeniu z ich trudnymi charakterami po prostu nie miało racji bytu, co czytając "Wichrowe Wzgórza" zauważa się szybko i wyraźnie. Na dobrą sprawę miłość między nimi jest jedną z nielicznych pozytywnych cech, jakie można u nich zaobserwować. Są butni, pyszni i dumni. Baczą tylko na siebie i spełnienie swoich zachcianek. O ile Heathcliff zawsze pozostaje trochę usunięty w cień, jest tajemniczy, tak Catherine błyszczy jak gwiazda na firmamencie, oczekując tego, że wszyscy wokół będą gotowi rzuć wszystko na jedno jej skinienie. Główni bohaterowie "Wichrowych Wzgórz" sprawiają wrażenie bardzo antypatycznych, zresztą nie tylko oni. Na dobrą sprawę tylko garstka postaci pojawiających się w powieści budzi w czytelniku sympatyczne uczucia. Muszę jednak zaznaczyć, że owo negatywne zarysowanie sylwetek poszczególnych bohaterów wcale nie wpływa źle na odbiór przedstawionej historii. Jest wręcz przeciwnie, nadaje to jej szczególny rys, uwypukla ją, w szczególności w zestawieniu z postaciami o ujmującym charakterze. "Pokazujesz mi teraz, jak byłaś okrutna... okrutna i obłudna. Czemu mną wzgardziłaś? Czemu zdradziłaś własne serce, Cathy? Nie mam dla ciebie jednego słowa pociechy. Zasłużyłaś na to; sama się zabiłaś. Tak, całuj mnie teraz i płacz, i nakłaniaj mnie do pocałunków i łez. One cię unieszczęśliwiają... one cię przeklną. Kochałaś mnie... Kto ci dał prawo mnie opuścić? Jakie znajdziesz usprawiedliwienie, odpowiedz, dla żałosnego upodobania do Lintona? Ponieważ niedola i poniżenie, i śmierć, i nic, czym Bóg czyt szatan chciałby nas pokarać, nie mogły nas rozdzielić, ty z własnej woli to uczyniłaś. To nie ja złamałem ci serce - ty sama je złamałaś, a czyniąc to, złamałaś i moje. Tym gorzej dla mnie, że nie brak mi sił. Czy chcę żyć? Cóż to będzie za życie, kiedy ty... Och, Boże! Czy ty chciałabyś żyć, gdyby twoje serce złożono do grobu?" "Wichrowe Wzgórza" to powieść z ciężką, wiktoriańską atmosferą. Historii miłości Cathy i Heathcliffa nie towarzyszą rozwlekłe, egzaltowane opisy przyrody. Nie ma w niej delikatności i ulotności, którą często przypisuje się romantycznym opowieściom. Tutaj posępny, angielski klimat otoczony jest rozległymi wrzosowiskami, które tylko potęgują uczucia samotności, pustki i wewnętrznego rozdarcia. Emily Brontë doskonale skomponowała przygnębiające otoczenie z ponurymi osobowościami bohaterów swojej powieści. "Powiedziałaś, że nic cię nie obchodzą moje cierpienia! Więc modlę się o jedno - i będę to powtarzał, póki mi język nie zesztywnieje - Catherine Earnshaw, obyś nie zaznała spoczynku, jak długo ja żyję! Powiedziałaś, że cię zabiłem - więc mnie nawiedzaj! Wszak ofiary prześladują swych zabójców. Wiem, że duchy zstępowały niegdyś na ziemię. Bądź ze mną zawsze - w jakiej chcesz postaci - doprowadź mnie do obłędu! Tylko nie zostawiaj mnie w tej otchłani, gdzie cię mnie mogę znaleźć! Och, Boże! Tego się nie da wypowiedzieć! Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!" Dla niektórych czytelników "Wichrowe Wzgórza" mogą okazać się zbyt mroczne i ciężkie, nie ma w niej bowiem wielu chwil radości, a kolejne strony przepełnione są bólem i nienawiścią. Lecz są też i tacy, którzy docenią historię tej wyniszczającej, prowadzącej jedynie do rozpaczy miłości. A obrazu tego doskonale dopełni ekranizacja z 1992 roku, jak dla mnie zdecydowanie najlepsza ze wszystkich. http://wiedzma-czyta.blogspot.com/2014/10/emily-bronte-wichrowe-wzgorza.html

Informacje dodatkowe o Wichrowe Wzgórza:

Wydawnictwo: Zielona Sowa
Data wydania: 2008-05-19
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 83-7435-159-4
Liczba stron: 328
Tytuł oryginału: Wuthering Heights
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Janina Sujkowska
Ilustracje:-
Dodał/a opinię: Ruda_Wiedzma