Recenzja książki: Cicha noc

Recenzuje: Danuta Awolusi

Co roku na rynku pojawia się przynajmniej kilka świątecznych tytułów obyczajowych. Każdy znajdzie wśród nich coś dla siebie. Jednak powieść Cicha noc autorstwa Jolanty Kosowskiej zdecydowanie wyróżnia się na tle innych. Ciepło tej historii nie pochodzi bowiem z blasku choinki, ale z dobrych uczynków i wiary w drugiego człowieka.

Ewa, zdolna absolwentka architektury wnętrz, w wyniku życiowych zawirowań decyduje się na pracę w domu opieki w Dreźnie. Jeżeli liczycie na cukierkowy obraz staruszków rodem z serialu Gang Zielonej Rękawiczki, to nie ten adres. Ewa trafia w miejsce, gdzie starość nie jest słodka, nie jest elegancka, za to na pewno jest bardzo samotna. A praca pielęgniarki to właściwie rodzaj misji, której mało kto jest w stanie w pełni podołać.

Jednak nawet w takim miejscu można odnaleźć nadzieję. Nie na lepsze jutro, ale na lepsze dzisiaj. Ewa, dzięki swojej kreatywności, talentowi i miłości do drugiego człowieka sprawia, że życie wielu pacjentów znów nabiera sensu. I o to w tym chodzi. Można żyć z chorobą, można żyć z bólem, ale najtrudniej jest żyć bez sensu i nadziei.

Jolanta Kosowska tworzy fabułę, w której tyle samo jest dobra i ciepła, co cierpienia i goryczy. Pokazuje, że aby coś osiągnąć, trzeba chcieć i włożyć w sukces pracę i serce. Warto też wierzyć w to, że każde wydarzenie, każdy cios, nie jest przypadkiem, ale zbliża nas do nowego etapu w życiu. Czasem trzeba poczekać na dobre rzeczy, ale nie można tracić wiary. I zawsze być sobą.

Cicha noc to powieść, w której każdy znajdzie kawałek siebie. Większość z nas boi się swojej lub czyjejś starości. Większość z nas potrzebuje miłości. Dobrze jest czasem się do tego przyznać i skonfrontować się z tymi emocjami. Jolanta Kosowska w tym pomaga, a jej książka daje dużo nadziei. Przyda się o każdej porze roku. Bardzo polecam! I doceniam nieszablonową, dobrze skrojoną fabułę, która naprawdę wciąga i porusza.