Recenzja książki: Obce gniazda. Porzucony

Recenzuje: Danuta Awolusi

Powieść Obce gniazda. Porzucony Marii Tuszyńskiej to przejmująca historia małego Maksa, który od najmłodszych lat zmaga się z samotnością i brakiem rodzicielskiej miłości. Porzucony przez matkę, trafia do dalekiej rodziny, gdzie od początku traktowany jest jak ciężar. Zaskakuje surowość realiów, w których dorasta chłopiec – zaniedbany, wykorzystywany, często głodny, a przy tym pozbawiony ciepła i poczucia bezpieczeństwa. Widać tu brutalną rzeczywistość przedwojennej Polski, gdzie dzieci takie jak Maks były traktowane jak tania siła robocza, a ich los zależał wyłącznie od łaski dorosłych.

Autorka w poruszający sposób oddaje codzienne zmagania Maksa – jego strach przed przemocą, upokorzeniami i głodem. Chłopiec jest bity i karany za najmniejsze przewinienia, a żadna forma czułości nie jest dla niego dostępna. Wszystkie błędy są surowo karane, co wywołuje w nim poczucie winy i wyuczoną bezradność. Maria Tuszyńska nie unika trudnych tematów, opisuje brutalność i niesprawiedliwość tamtych czasów. Ta lektura może rozedrzeć serce!

Dzieciństwo jako czas pozbawiony radości i beztroski to trauma na całe życie. Maks od najmłodszych lat musi walczyć o przetrwanie, a każdy dzień przynosi mu nowe wyzwania. Nawet prozaiczne czynności, takie jak kąpiel przy studni, zamieniają się w sceny pełne upokorzenia i bólu.

Mimo tych dramatycznych okoliczności, Maks nie traci woli życia. W jego dziecięcej duszy wciąż tli się nadzieja na lepsze jutro, na ciepło rodzinnego domu, którego nigdy nie zaznał. Ten kontrast między brutalną rzeczywistością a marzeniami o normalności jest naprawdę mocny… I dziwnie znajomy. Maria Tuszyńska wnika w psychikę bohatera, pokazując, jak głęboko odrzucenie i brak miłości wpływają na kształtowanie się dziecięcej osobowości. Zyskujemy jednak nadzieję, że nawet w najtrudniejszych warunkach można odnaleźć wewnętrzną siłę, która pozwala przetrwać i nie zatracić siebie. Ta nadzieja jest na wagę złota.  

Obce gniazda. Porzucony to powieść, która skłania do refleksji nad losem dzieci, które musiały dorastać w czasach pełnych niesprawiedliwości i biedy. To także przypomnienie, że mimo wszelkich trudności człowiek może zachować w sobie resztki dobroci i godności, nawet w najbardziej nieludzkich warunkach. Tuszyńska z niezwykłą wrażliwością pokazuje, że nadzieja i wytrwałość popłacają.

To poruszająca i wstrząsająca opowieść, która uderza tym mocniej, że opisana przez autorkę historia wydarzyła się naprawdę. Co dalej? Czekam na tom II cyklu Obce gniazda!

Tagi: literatura piękna na faktach