Plutarch - wiersz

Miłość jest przekraczaniem się dwóch światów.

Dialogiem bez reszty co się rozszerza.

Jaśni się perspektywa bez obłoków,

Pod mocą wyznań o sile ciążenia.

Przeglądając się w twych oczach widzę twarz

W pełni jaśniejącą bez żadnych zmaz.

Nawlekając ci na szyję słowa wargami,

Czuję każdy refleks ciepła promieni.

Nie pojmując już ruchów ani czasu,

Krążę z tobą jak ostatniego razu.

Tancząc gdzieś samotni pod niebem dla nas tylko,

Kreślimy wspomnienia znaczące wszystko.

Chowając przed światem ciche, wielkie słowa,

Przykrywa nas gorących czynów osnowa.

Jakby żar jakiś, ogień nie do zgaszenia,

Co trawi ospałość do braku działania.

Miłość próbuje w swym ogniu każdego,

Nadając formę przelewa moc na ego.

Karząc wziąć pod rękę wspólne problemy,

Mimo obcych ciał w harmonii trwamy.