samotność - wiersz

samotność

jak lustro

odbija siebie samą

zakłada na szyję pętlę

z chybionych oczekiwań

po bruku stuka nocą

nie dając zasnąć

mało o niej wiadomo

bo zasklepiona w sobie

nie raczy odpowiadać

za rozrywkę ma tylko

muzykę Mozarta

i bębenki deszczu

czasem

rzeźbi w skórze

zmysłowe imaginacje

aż pulsuje łuna bólu

i rozdrabnia psychikę

na nagie płaty

potem

wykrawa

z precyzję chirurga

żywe tkanki czucia

i bawi się zdziwiona

swoim mistrzostwem