Żyć jest fajnie... - wiersz

Czy człowiek to tylko suma oddechów?
Płynących w bezustannym pośpiechu?
Czy tylko gnani serca rytmem?
Zwartych genetycznym szyfrem?
Kim będziemy po drugiej stronie?
Milczeniem, cierpieniem, pustką czy słowem?
Czy dusza przetrwa zerwane więzy?
Gdy ciało ostatnie tchnienie wytęży
Gdy wzrok pusty już zgaśnie w ciemności
Bez bliskich, uśmiechu... już bez miłości
Gdy cisza całość w nicość pochłonie
Co będzie... co będzie... po drugiej stronie?
Ta myśl od wieków spokoju nie daje
Czymże po śmierci człowiek się staje?

Jak pięknie swej duszy powierzać nadzieję 
Że jest ulotna, że jednak istnieje
Jak możemy się skończyć na zawsze?
Nie czuć, nie słyszeć, to przecież ważne
Zastygnąć w miejscu i przestać istnieć?
Pochować uśmiechy, wspomnienia wszystkie?
Tak często zapominamy jak żyć pięknie
Jak spełniać marzenia małe i wielkie
Jak dawać innym radość i pomoc
Jak się realizować nikomu nie szkodząc
Jak łez u innych nie powodować
Jak żal i urazę głęboko chować
Jak nienawiść wyrzucić daleko
Jak miłość pokazać dobrą i piękną
Jak uśmiech dawać zwyczajnie
Jak po prostu.... żyć jest fajnie