Akademia psychopatów

Emocje pod mikroskopem

Anna S. Cichosz, założycielka i właścicielka marki STREFA CichoSZA, od 2021 roku wydaje jako autorka niezależna. Jej najnowsza książka „Akademia psychopatów”, otwierająca Sagę Kamczacką, to literacki eksperyment psychologiczny, który wciąga czytelnika w niepokojący świat pozbawiony emocjonalnych granic.

Główna bohaterka Raisa niemal nie odczuwa emocji, ale za to z chirurgiczną precyzją manipuluje uczuciami innych. Jest inteligentna, wyrachowana i bezlitosna w realizacji własnych celów. Trafia do tajemniczego ośrodka badawczego w fikcyjnym państwie na terenie dzisiejszej Rosji, gdzie staje się częścią eksperymentu naukowego dotyczącego zaburzeń osobowości.

Fabuła rozwija się stopniowo, wciągając nas w sieć relacji i zależności, gdzie każdy kolejny bohater — od zakochanego studenta, przez agenta wojskowego, po psychiatrę — ulega urokowi Raisy. Nikt nie pozostaje obojętny na jej wpływ, a czytelnik z fascynacją i niepokojem obserwuje, jak subtelnie podporządkowuje sobie kolejne osoby.

Narracja prowadzona jest płynnie, z podziałem na rozdziały opatrzone datami, imionami postaci i intrygującymi cytatami, co ułatwia śledzenie wydarzeń. Postacie są realistyczne, psychologicznie wiarygodne, a atmosfera gęstnieje z każdym rozdziałem. Autorce udaje się oddać strach, niepewność i napięcie, które towarzyszą bohaterom – momentami wzruszające, momentami niepokojące.

Cytaty takie jak:

„Dla niego byłam przecież całkiem pusta, niezdolna do emocji i prawdziwych uczuć.”
czy
„Raisa zapewne nigdy nie zbuduje takowej relacji, to oczywiste. [...] Nie ma podstaw, by całe życie spędziła w szpitalu psychiatrycznym.”
dodają głębi portretowi psychologicznemu głównej bohaterki.

„Akademia psychopatów” to książka, która z jednej strony prowokuje do głębokiej refleksji nad granicami człowieczeństwa i tym, co naprawdę definiuje nas jako istoty emocjonalne, z drugiej – wciąga bez reszty, angażując czytelnika zarówno intelektualnie, jak i emocjonalnie. To opowieść, która nie daje prostych odpowiedzi, ale stawia trudne pytania o moralność, empatię, władzę i wolność jednostki w świecie pełnym pozorów.

Anna S. Cichosz zbudowała historię, która hipnotyzuje klimatem i stopniowo narastającym napięciem. Wnętrze bohaterki – chłodne, zdystansowane, pozornie puste – staje się dla czytelnika przestrzenią odkrywania, jak różnie można postrzegać relacje międzyludzkie i jak cienka bywa granica między kontrolą a zniewoleniem, uczuciem a manipulacją.

To nie jest książka dla tych, którzy szukają lekkiej lektury na wieczór. To raczej propozycja dla czytelników, którzy oczekują od literatury czegoś więcej – intelektualnego wyzwania, psychologicznej głębi, emocjonalnego zaangażowania i fabuły, która do samego końca pozostaje nieoczywista.

Zdecydowanie polecam „Akademię psychopatów” wszystkim, którzy cenią literaturę psychologiczną z mocnym charakterem, niebanalną narracją i poruszającą tematyką. To nie tylko opowieść – to psychologiczna gra na najwyższym poziomie, która pozostawia po sobie ślad.

Raisa bez wątpienia potrafi nieźle manipulować ludźmi. Nie ma problemu, aby roztaczać swój urok, a później w pełni go wykorzystać do swoich celów. To dziewczyna pozbawiona uczuć, która brnie do swojego celu i zrobi wszystko, aby go osiągnąć.

Raisa to nasza główna bohaterka, która jest można by rzec królikiem doświadczalnym badań nad zaburzeniami osobowości w akademii psychopatów. Lekarze są ciekawi, jak dziewczyna poradzi sobie na wolności po zakończeniu ich eksperymentu. Ona jednak przemienia się w manipulatorkę, dziewczynę pozbawioną jakichkolwiek emocji, która dąży do swoich celów, nie przejmując się niczym, ani nikim. Łapie w swoje sidła kolejne ofiary, niczym pająk pokarm w pajęczynę.

„Czasem trzeba było oddać pola, odsłonić się i pokazać słabości. Gdy ludzie słyszeli, że przyznaję się do czegoś negatywnego lub wstydliwego, szybko nabierali przekonania, że w takim razie jestem szczera też w innych sprawach.”

Autorka w swojej powieści zmusza nas poniekąd do przemyśleń nad życiem ludzkim i jego postępowaniem. Czy faktycznie można tak łatwo sterować człowiekiem? Czy człowiek może mieć tak głęboki umysł, który będzie go napędzał do coraz większej manipulacji innymi?
Zastanawialiście się kiedyś, co takiego siedzi w głowie psychopaty i czym taki człowiek się kieruje? Autorka w dobitny, ale niezwykle realny sposób przedstawia nam umysł psychopaty i jego zachowanie. Pokazuje nam, jak łatwo można pokierować drugą osobą i sprawić, by chciała nam „jeść z ręki”. Ale stara się nam również uświadomić jak niebezpieczny może być niezrównoważony człowiek, który może czaić się tuż za rogiem.

Powieść napisana prostym, a zarazem ciekawym w odbiorze językiem. Czytelnik z całą pewnością będzie zaintrygowany i nie będzie chciał odkładać książki ani na moment. Doskonałe połączenie thrilleru z science fiction, które trzyma w napięciu. Zagłębianie się w ludzką psychikę, liczne intrygi oraz interesujące postacie, to wszystko tutaj znajdziecie.

Akademia psychopatów to książka z tych, które skłaniają do przemyśleń o ludzkiej egzystencji. Historia pokazująca, że tak naprawdę nikt z nas nie jest odporny na manipulację przez drugiego człowieka. Zachęcam do przeczytania.           

O przekraczaniu granic
 
Współpraca recenzencka

Przyszłość, rok 2077 i lata następne, ośrodek naukowy, kontrowersyjne badania.... Brzmi intrygująco? To wszystko znajdziesz w najnowszym thrillerze psychologicznym Anny S. Cichosz Akademia Psychopatów. Uwaga: czytasz na własną odpowiedzialność.

Wśród uczestników badań naukowych znajduje się Raisa, która po opuszczeniu placówki staje się zupełnie inną osobą. Zresztą bohaterka od samego początku nie wzbudza naszej sympatii, gdyż jest mocno odpychająca. Kobieta stanowi uosobienie wszelkiego zła: bywa przewrotna, nie wie, co to moralność. Raisa nie odczuwa absolutnie żadnych emocji, znakomicie została wyszkolona w swojej profesji. Zręczna manipulantka szybko osiąga swoje cele, osacza zakochanych w niej mężczyzn.

Manipulacja, której wielu ulega,  poważne zaburzenia osobowości, każde spotkanie z bohaterką to ryzyko....

Zatem, kim więc jest psychopata? Według definicji przyjętej przez medyków psychopata to osoba niedostosowana społecznie, pozbawiona empatii i odpowiedzialności za swoje czyny. Taka jednostka żeruje na uczuciach innych, odczuwa radość z powodu wyrządzonych krzywd.

Siłą psychopaty jest systematyczność. Wdziera się do umysłu cierpliwie, drobnymi kroczkami. Nie robi rewolucji, tylko cichaczem zasiewa maleńkie ziarenka myśli, których nie spostrzeżesz, póki nie wyrosną z nich destrukcyjne myśli i przekonania.

Dlatego też są to często najbliższe nam osoby; zagadnienie jest złożone i początkowo trudne do uchwycenia.  Po skończonej lekturze w głowach wielu czytelników może zapalić się czerwona, ostrzegawcza lampka.

Autorce udało się stworzyć pogłębiony portret psychologiczny wszystkich postaci.

Bez wątpienia Anna S. Cichosz miała ciekawy i ważny pomysł na tę opowieść, każdy z rozdziałów okraszony został cytatem z literatury przedmiotu na temat tego schorzenia. Tematyka podjęta przez pisarkę prowokuje odbiorców do zadawania istotnych pytań.

Czy w każdym można rozbudzić przerażające instynkty? Do czego prowadzą chore, nieuzasadnione eksperymenty? Czy każdy z nas ma w sobie pierwiastek zła?

Akademia psychopatów jest dopiero pierwszym tomem, o historii tej jakże trudno zapomnieć. Autorce gratuluję świeżości koncepcji i inwencji twórczej, to jest to! Gorąco dziękuję za przekazanie mi egzemplarza do recenzji i pobudzenia do namysłu nad rozmaitymi sprawami.

Anna S. Cichosz - Akademia psychopatów 

Dziękuję autorce za możliwość przeczytania tej książki.

Bardzo się cieszę, że dostałam możliwość przeczytania tej książki. Byłam ciekawa, co kryję się za tytułem "Akademia psychopatów". 

Ta książka sprawia, że człowiek zaczyna się zastanowić nad pewnymi sprawami.

Jest to lektura dla czytelników powyżej 18 roku życia. Zdecydowanie nie jest to też historia do poduszki. 

Temat, który wbrew pozorom rzadko jest poruszany w literaturze. Zdecydowanie więcej jest go w filmach. Pokazują, jak się zachowują dani ludzie, zamiast wgłębiać się w ich logikę postępowania. Szczególnie w takim stylu, z przytoczonymi fragmentami badań.

W każdym z nas jest cząstka psychopaty. Po prostu nie dopuszczamy do takiej sytuacji, aby ta bestia wyszła na wierzch. 

Bywają też urodzeni psychopaci, czy też stworzeni, tak jak w tej książce... 

Najczęściej takie osobowości powstają przez czyjeś podłe uczynki i fizyczne zniszczenie...

Nawet jeśli wiesz, jak zachowuje się typowy psychopata, to i tak się przed nim nie uchronisz.

Tu nie chodzi o to jak oni wszystko interpretują, czy jak odczuwają emocje. Nawet jeśli w ogóle, coś czasem czują...   

Głównym sposobem, jakim się kierują, to wnikliwa obserwacja. Coś na styl sępa, czekającego na padlinę. Ten ptak to naprawdę potrawi zadziwić swoją wytrwałością.

Cierpliwość, to ich największa broń. Człowiek czasem zupełnie nieświadomie poprzez swoją mimikę i ruchy zdradza to, co mu w duszy gra.

Historia skupia się na kilku ważnych latach.(2077- 2082)

Nie tylko poznajemy tytułową Raisę / Iraidę. Jest też wiele innych postaci, które też miały swoje 5 minut w tej historii. Poznajemy takie postacie jak: Robert Hailly, Brain Erickson, Owen Fillbert, Yanna Ivanov i wiele innych. 

Akcja skupia się na życiu tych osób, oraz na tym jak reagują na psychopatów. Poza tym, dostaliśmy też parę innych elementów z tego świata przyszłości.

Nie tylko czas i urządzenia, czy też eksperymenty przestawiają nam, że jest to literatura Science Fiction. Jest też, ale krótki element wątku kryminalnego. Jeśli się nie pomyliłam, to obejmuje on tak z 10 stron książki.

Obraz ten ukazuje nam najgorszy rodzaj manipulacji, oraz skutki tego co się stanie, gdy psychopata dorwie nas w swoje szpony.

Najbardziej było mi szkoda Orsona Govsky. On wpadł w sidła poprzez swoją słabość, oraz alkohol.

Jestem ciekawa, co będzie w kontynuacji tej historii.

Czy Raise i jej działania uda się pokonać? Czy poznamy więcej postaci? Czy historia, oraz wątek Augusta zostaną rozszerzone? Czy po tym jak go wypuścili, dalej stalkował?

Polecam wszystkim przyszłym czytelnikom.

Moja ocena 9/10

Cytaty z książki:

" Czy sądzisz, że te dukomenty mówią o tobie wszystko?

Przystanęła i oświadczyła niedbale:

- Wszystko, co dla was najważniejsze.

- Czyli co?

Uśmiechnęła się łagodnie, a Robert poczuł na ten widok nieprzyjemny dreszcz. Uroczo wygięła kształtne usta, ale ciemne oczy zostały niewzruszone.

- Że jestem psychopatką.

Erickson zachował zimną krew.

- I nikim więcej?

Tym razem uśmiech błysnął jakimś dzikim zadowoleniem, choć czarne tęczówki pozostały puste.

- A to mało?"

"Wiem, że nie jestem prosta w obyciu - rzuciła lekko. - To dlatego, że męczy mnie udawanie i trzymanie się tych wszystkich konwenansów. Nie sądzisz, że to jest straszne sztuczne?

Te całe podchody i obłudne próby zainteresowania sobą kogoś. Ja wolę być szczera i mówić wprost. Tylko że przez to wiele osób ma do mnie pretensje. Ludzie kłamią, że cenią szczerość, ale jak przychodzi co do czego, to wcale tak nie jest. "

"Ale jakby na to nie patrzeć, psychopaci mają wiele wspólnego z Bogiem, prawda? Ich też podobno nie obchodzi ludzka krzywda. Nie wykorzystują władzy w chwilach, gdyby się to przydało, za to mieszają tam, gdzie jest w porządku. I to wszystko w imię obranego sobie nadrzędnego celu, którego nikt poza nimi nie pojmuje."

"Po prostu inaczej myślę, inaczej postrzegam świat i inaczej czuję. Tak samo, jak osoby z autyzmem czy ADHD. Kiedyś nazywało się je leniwymi albo niewychowanymi. Teraz toczy się podobna batalia o narcyzm. Kiedyś i on pewnie zostanie zrozumiany. Za jakiś czas przyjdzie moment na zaakceptowanie psychopatii. Bo to jest po prostu pewien schemat myślenia, który może być wykorzystany dobrze albo źle. Tak jak każda inna cecha charakteru."

Muszę przyznać że opisana przez autorke wizja jest mocno niepokojąca! Czy da się "wyprodukować" jednostki, które będą posiadały pozytywne i pożądane cechy psychopatów i będą umiały zapanować nad pozostałymi. Mamy lata 70te XXI wieku, na Kamczatce powstał niezależny kraj kamczacki, gdzie podobne eksperymenty są prowadzone. Mamy tam ośrodek badawczy, w którym wychowuje się grupa dzieciaków stworzonych właśnie w taki sposób. Projekt przechodzi różne zawirowania, zmieniają się zarządzający i podejście do obserwowanych jednostek, ale w pewnym momencie są podejmowane próby zintegrowania ich (oczywiście pojedynczo) ze społeczeństwem. Raisa (która po wyjściu dostaje imię Iraida) zostaje zatrudniona w nuuuudnym miejscu, jednak jej ambicje są znacznie większe...

Autorka w bardzo sugestywny sposób opisała procesy myślowe psychopatycznych jednostek, oraz to z jaką łatwością przychodzi im obserwowanie otoczenia, wyciąganie właściwych wniosków i manipulacja innymi, jak naturalny jest dla nich taki tryb działania. Czasem aż zgrzytałam zębami, że jak to, że te osoby się nie orientują o co chodzi, przecież Ira tak wyraźnie wchodziła w rolę manipulatorki... a potem przyszła refleksja, która aż mnie zmroziła.... Bo czy ja jestem w stanie zawsze rozpoznać taki schemat działania? Zapewne nie... Ciekawie było obserwować, jak dziewczyna w różny sposób podchodziła różne osoby. Najbardziej ciekawił mnie przypadek Roberta, który doskonale zdawał sobie sprawę z tego co się dzieje, a jednak, jakby dobrowolnie, wikłał się w różne sytuacje.

Fabuła, gdyby obedrzeć ją z tej futurystycznej otoczki, mogłaby uchodzić za obyczajówkę... Mało tego, gdyby czytelnikowi nie wskazać że chodzi tutaj o badania nad zjawiskiem psychopatii, to mógłby się nawet doszukać pewnych wzorców zachowań w swoim otoczeniu... I to jest chyba najbardziej przerażające!