Duch zagłady
Graham Masterton

"Kiedyś przelatywałem jak cień orła nad tysiącami księżyców, starając się odzyskać to, co zostało zagrabione memu ludowi."

Jest coś niezwykłego w horrorach Grahama Mastertona, chociaż wiele w nich absurdalnych pomysłów, nierealnych incydentów, nielogicznych aspektów scenariusza zdarzeń, nieścisłości względem poprzednich odsłon serii, to jednak łatwo dajemy się wciągnąć w mistrzowsko wykreowany klimat niebezpieczeństwa i grozy. Podoba mi się lekki styl narracji, dbający o szczegóły opisów, ale nieprzytłaczający zbędnymi upiększeniami. Autor wplata również szczyptę ironicznego humoru, który w takim wydaniu niekoniecznie do mnie przemawia, lecz ma walor urozmaicenia fabuły. Decydując się na sięgnięcie po horror liczymy, że napięcie będzie sukcesywnie wzrastało, od niewinnych gestów, poprzez zaskakujące zdarzenia, aby na koniec wbić czytelnika rozwiązaniem w fotel. "Duch zagłady" całkiem nieźle radzi sobie na tym polu, choć mogłoby być jeszcze mocniej i intensywniej, a już zakończenie z pewnością obszerniej potraktowane. Powieść napisana nieco ponad ćwierć wieku temu nie ma już tej siły uderzenia, nie zdumiewa niczym nowym, ale wciąż czyta się ją z zaciekawieniem i sentymentem.

Odwieczna walka dobra ze złem, niemożliwe do rozliczenia grzechy przeszłości, obsesyjne powołanie się na prawa zemsty czy nieokiełznane pragnienie odwrócenia tego, czego już właściwie nie ma, co istnieje jeszcze jedynie w pamięci wybranych jednostek. Tajemnicza indiańska siła przenikająca każdy aspekt przyrody, nienaturalne moce potrafiące zawiązywać sojusze, mroczne metafizyczne zjawiska, bezszelestne przerażające cienie, poddanie próbie wartości wiary i odwoływanie się do przeznaczenia. W życie Harriego Erskine, fałszywego jasnowidza, mistyfikacyjnego wróżbiarza, świadczącego usługi okultystyczne starszym paniom, ponownie wkracza wyjątkowo okrutny i mściwy indiański demon. Szkaradne zło precyzyjnie uderza w amerykańskie miasta i symbole dumy. Dlaczego nikt nie jest w stanie zmniejszyć skali zniszczeń, spustoszeń i makabrycznych zbrodni? Jak znaleźć sposób na przeciwstawienie się nieujarzmionym negatywnym emocjom, przewidzenie ruchów bestialskiego przeciwnika, zapobieżenie nasilającym się tragediom?

bookendorfina.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

INDIAŃSKA APOKALIPSA

Nieważne, jakich głupot nie wymyśliłby Graham Mastertona – a każdy, kto czytał choćby kilka z jego książek wie, że tych nigdy nie brakowało – ani w jaką sztampę by nie popadł, jego dzieła mają coś, czego brakuje większości jego konkurentów – napięcie i grozę. Czasem wsączające się powoli, czasem atakujące nas znienacka. I chociaż autor sięga po wszystkich doskonale znane chwyty, robi to z takim talentem i buduje za ich sprawą tak niesamowity klimat, że nie sposób nie zachwycić się tym elementem jego twórczości. Dodajcie do tego dosadną brutalność, która potrafi zrobić autentyczne wrażenie, lekki, gawędziarski styl i poprowadzenie akcji w sposób kojarzący mi się z kinowymi horrorami lat 80. XX wieku, a dostaniecie przepis na znakomite książki. I taki jest też trzeci tom serii o Manitou, który spodoba się nie tylko miłośnikom brytyjskiego mistrza grozy.

Wszystko zaczyna się niewinnie – jak zawsze. Pewna kobieta przygotowuje potrawy na wieczór szabasowy, wszystko idzie dobrze, a przynajmniej dopóki nie zaczynają niepokoić ją pewne hałasy. Włamywacz? Przed włamywaczem przynajmniej mogłaby się obronić – dziwna siła, która zaczyna działać w jej mieszkaniu zaczyna przesuwać meble, pojawiają się dziwne cienie, a potem… Potem nie ma już ratunku.
Ofiar tajemniczych wydarzeń jest więcej. Ludzie, wraz z całymi budynkami, znikają pod ziemią albo giną na różne, makabryczne sposoby. Podobne rzeczy dzieją się w całym kraju a tłumaczenia o ruchach sejsmicznych niczego nie wyjaśniają. Harry Erskine, jasnowidz, który sądził, że zły indiański duch Misquamacus został już ostatecznie pokonany, znów będzie musiał stawić mu czoła. Tylko czy będzie w stanie, skoro demon, w zemście za los Indian, rozpoczął prawdziwą apokalipsę?

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/05/duch-zagady-graham-masterton.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To trzecia część najbardziej rozpoznawalnej powieści Grahama Mastertona o nieposkromionej żądzy zemsty czerwonoskórych na mieszkańcach Ameryki. Harry Erskine, który po raz pierwszy zetknął się z krwiożerczym Misquamacusem jest teraz dużo starszy. Po wydarzeniach opisanych w dwóch poprzednich tomach sagi nasz główny bohater stara się wrócić do normalności. Jest przekonany, że zły czarownik został już pokonany. Jednak nie wie, jak bardzo się myli. Misquamacus powraca jeszcze bardziej silniejszy i krwiożerczy niż kiedykolwiek wcześniej, do tego zawiązuje pakt z czarnoskórym czarnoksiężnikiem uprawiającym magię Voodoo. Erskine znowu będzie musiał ratować świat przed zagładą, a wraz z nim powróci oczekiwana pierwszoosobowa narracja. Erskine w ogóle się nie zmienił - nadal cechuje go niezmierzone poczucie humoru i młodość ducha. Erskine staje oko w ok z szalejącymi kataklizmami - w wielu miejscach w Ameryce całe budynki wraz z ludźmi znikają pod ziemią. Okazuje się, że każde miejsce, w którym przelano krew Indian staje się przejściem do Wiecznej Otchłani - świata odwróconego do góry nogami. W jednej chwili setki ludzi w Ameryce giną w straszliwych męczarniach. Rozmach tych scen opisanych przez Mastertona naprawdę wbija w fotel. Książka ta wyróżnia się na tle innych książek autora gigantycznym rozbudowaniem fabularnym, wielowątkową narracją, nieprzyśpieszonym zbliżaniem się do wielkiego finału. Jest książką przemyślaną, w której znajduje się miejsce dla starych i nowych bohaterów. Nie czujemy tu żadnych skrótów fabularnych czy uproszczeń. Jednak Graham Masterton zapomniał o jednej bardzo ważnej rzeczy. Otóż w pierwszym tomie uśmiercił Amelię Crusoe, a tu, w trzecim tomie jest ona jedną z głównych postaci. Ta część jest dłuższa od swoich dwóch poprzedniczek razem wziętych. Jest także bardziej rozbudowana i pełna epickiego wręcz rozmachu. Niestety finał jest nieadekwatny do reszty powieści - krótki, nijaki. Jednak ta wada nie jest w stanie przyćmić tej powieści. Jak wiemy nie jest to jeszcze finał. Misquamacus powróci do nas jeszcze nie raz.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Słów kilka na temat w/w książki znajdziecie na moim blogu. Zachęcam do odwiedzin :)
http://magicznyswiatksiazki.pl/duch-zaglady-graham-masterton/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)