Dziesięć godzin
Maria Nurowska

Pani Nurowska pod przykrywką obrony Józefa Piniora stworzyła książkę na którą składają się osobiste poglądy polityczne i jak sama twierdzi niezgoda na to co nas otacza. Swoje myśli autorka ukrywa pod postacią szatana, który wkracza między ludzi, aby zapanował wreszcie porządek i ład według światopoglądu p.Nurowskiej. Można by przyjąć taki tok myślenia i narzuconą narryrację, gdyby autorka stworzyła fikcję, natomiast opisuje ona rzeczywistych ludzi w sposób obraźliwy i propagandowy.

"Jak zrobić zamach, który wyglądać będzie jak zwykły splot wydarzeń".

"Chodzi o to, drodzy moi, że trzeba pozbawić kogoś władzy, ale musi to wyglądać naturalnie"

Przywołany szatan określa rządzących bandą ludzi, których trzeba wytępić. Wyczuwa się ogromną gorycz a nawet nienawiść w tekście autorki. Czytałam "Dziesięć godzin" z ogromnym rozczarowanie. Liczyłam na większą klasę p.Nurowskiej, której książki czytałam dotychczas z ciekawością. Książka jest po to, aby odprężyć czytelnika, niestety trudno czyta się słowa pełne pogardy, bez szacunku dla drugiego człowieka. Pozostał niesmak po lekturze.

* "Dziesięć godzin" Maria Nurowska str,151

   Sędzia Małgorzata Poznańska - Śliwa ma zdecydować, czy legendarny opozycjonista Józef Pinior zostanie aresztowany.

Nie jest to łatwe zadanie, bo - zajęta problemami rodzinnymi i pracą - Małgorzata nie interesuje się bieżącą sytuacją polityczną. Każdy jej dzień jest wypełniony po brzegi: musi ona efektywnie pracować w sądzie, musi też samodzielnie prowadzić dom, bo większość funduszy pochłaniają wydatki na leki jej nieuleczalnie chorego męża. Córka Jagoda też nie pomaga matce, mimo że jest dorastającą dziewczyną.

I chociaż chory jest "tylko" mąż Małgorzaty, to nie można powiedziec, że rodzina jest zdrowa. Zapracowana, przemęczona Małgorzata nie ma czasu (a często też ochoty) na wysłuchiwanie pretensji męża; Adam w wiecznej depresji, wiecznie torpedujący wszelakie pomysły Małgorzaty, zdaje się odreagowywać na pozostałych członkach rodziny swoje nieszczęście. No i roszczeniowa, niezorganizowana nastolatka, Jagoda, której nie chce się wyprowadzać psa, odgrzać obiadu czy zrobić kanapek.

    Kiedy Małgorzata czuje, że dłużej nie da się tak żyć, namawia wreszcie męża na psychoteriapię.

I wtedy wszystko się zmienia - chociaż Małgorzacie raczej nie o takie zmiany chodziło.

Ta książka powstała dlatego, że autorka, Maria Nurowska, nie godzi sie na działania obecnej ekipy politycznej.

Pokazuje, jak polityka wkracza w życie ludzi, którzy wolą stać obok, nie angażowac się w polityczne spory. 

Muszę przyznać, że autorka doskonale scharakteryzowała postaci obecnych polityków - ostro ale sprawiedliwie. Nie do końca przekonał mnie wątek, zapożyczony z "Mistrza i Małgorzaty", wiemy też już, że wielotysięczne protesty na nic się zdały. Maria Nurowska to doskonała obserwatorka i świetnie potrafiła nakreślić portrety psychologiczne ludzi obecnej władzy.