Kamienica przy Portowej

SĄSIEDZKA WSPÓLNOTA

"Kamienica przy Portowej" to już moje kolejne spotkanie z powieścią Katarzyny Janus. Tym razem autorka zaprasza nas do Świnoujścia, gdzie mieści się tytułowa nieruchomość. Mamy przyjemność poznać bliżej jej lokatorów - ludzi w różnym wieku, różnych zawodów i o odmiennych osobowościach. Każdy z bohaterów skrywa swoją własną historię pełną bólu i niespełnionych marzeń. Jest policjant że złamanym sercem, taksówkarz, pisarka szukająca spokoju i natchnienia, pielęgniarka ze skomplikowaną przeszłością, dekoratorka wnętrz o wyjątkowej intuicji, informatyk mieszkający z matką oraz rodzina zmagająca się z poważnymi problemami. Każdy z mieszkańców kamienicy wnosi do wydarzeń swoją własną, odrębną historię. Jak łatwo odgadnąć, te niezwiązane że sobą wątki zaczynają się splatać w miarę rozwoju zdarzeń. Czasem decyduje o tym przypadek, a innym razem splot pewnych okoliczności. Mamy więc pogawędki na klatce schodowej, rozmowy przy kawie, bezinteresowną pomoc sąsiedzką oraz drobne życzliwe gesty. Z dnia na dzień pomiędzy lokatorami kamienicy przy ulicy Portowej w Świnoujściu rodzi się coraz mocniejsza więź i bliskość, a ich kontakty cechuje szczerość, życzliwość i zrozumienie.

Bardzo lubię powieści Katarzyny Janus i zawsze z ochotą po nie sięgam. Autorka już nie raz udowodniła, że potrafi doskonale pisać o emocjach, międzyludzkich relacjach i zwyczajnej codzienności. Tym razem jednak nie mogę wystawić autorce najwyższej noty. "Kamienica przy Portowej" powiela popularny i często wykorzystywany motyw i niestety nie wnosi w zasadzie niczego nowego. Historia sprawia wrażenie odtwórczej i momentami nużącej. Przemyślenia i wynurzenia bohaterów w części wydają się zbędne. Łucja, pisarka, kobieta dojrzała zbyt mocno skupia się na wewnętrznych rozkminach na temat życia, przemijania i konsekwencji podjętych decyzji. Jej sugestie i gotowe rozwiązania podane na przysłowiowej tacy okazały się, moim zdaniem, kompletnie niepotrzebne. Autorka właściwie nie pozostawiła czytelnikowi pola do własnych wniosków i przemyśleń. Bardzo mi tego brakowało. W natłoku tych wszystkich rozważań zabrakło też świeżości i elementu zaskoczenia. I choć wydarzenia naprawdę ciekawią, to jednak po zakończonej lekturze pozostaje niedosyt. A szkoda.

"Kamienica przy Portowej" to ciepła i refleksyjna opowieść o życiu, miłości, odwadze, marzeniach i drugich szansach. To historia o przyjaźni i nowych początkach, które nie potrzebują specjalnej oprawy i mogą zdarzyć się wszędzie - nawet w murach starej kamienicy, która swoją świetność ma już za sobą. Każdy może w tej opowieści odnaleźć jakąś, choćby maleńką, cząstkę swojej własnej historii. I to jest właśnie aspekt najbardziej mi się spodobał w tej powieści.

Katarzyna Janus świetnie nakreśliła klimat wiekowej kamienicy ze skrzypiącymi schodami, przykurzonymi poręczami i zapachem potraw przenikających przez drzwi mieszkań. Te wszystkie dźwięki, odgłosy i aromaty są niemalże namacalne i mocno działają na wyobraźnię. Ciekawym wątkiem jest też przeszczep szpiku - temat ważny i szeroki, któremu autorka przyjrzała się dość dokładnie i wnikliwie. Dzięki temu czetelnik ma możliwość poszerzyć swoją wiedzę w tej kwestii.

Powieść idealnie sprawdzi się jako umilacz jesienno - zimowych wieczorów. Żałuję tylko, że w mojej pamięci "Kamienica przy Portowej" zapisała się jako powieść jedna z wielu i zapewne nie pozostanie w niej na długo.

Katarzyna Janus po raz kolejny udowadnia, że potrafi z niezwykłą czułością i empatią pisać o ludzkich emocjach, codzienności i relacjach, które potrafią zmienić życie. W „Kamienicy przy Portowej” autorka zabiera nas do świata zwykłych ludzi mieszkających w starej kamienicy, gdzie każdy skrywa swoją historię, swoje rany i swoje marzenia.

Na pierwszy rzut oka bohaterowie nie mają ze sobą nic wspólnego: policjant próbujący uleczyć złamane serce, pisarka szukająca wytchnienia od hałasu świata, pielęgniarka z ciężarem przeszłości, młoda dekoratorka wnętrz obdarzona niezwykłą intuicją, czy rodzina zmagająca się z własnymi demonami. Jednak z biegiem stron losy tych postaci zaczynają się splatać – najpierw delikatnie, przypadkiem, a potem coraz mocniej, jakby kamienica przy Portowej miała w sobie tajemną moc łączenia ludzi.

Autorka tworzy atmosferę bliskości i ciepła. Opisując codzienne rozmowy na klatce schodowej, wspólne kawy, drobne gesty i pomocne dłonie, Janus pokazuje, że prawdziwa wspólnota nie musi być doskonała – wystarczy, że jest szczera. Właśnie w tych prostych, ludzkich momentach kryje się największe piękno książki.

„Kamienica przy Portowej” to powieść o drugich szansach, o odwadze, by otworzyć się na innych, i o tym, że nawet w najciemniejszych chwilach może pojawić się światło – często tam, gdzie najmniej się go spodziewamy.

To idealna lektura dla tych, którzy cenią ciepłe, refleksyjne opowieści o życiu, przyjaźni i miłości. Katarzyna Janus przypomina nam, że każdy dom – nawet stara, niepozorna kamienica – może stać się miejscem, w którym rodzą się nowe początki.

,,Kamienica przy portowej" to książka z gatunku tych, po które sięga się, gdy chce się przeczytać coś lekkiego i przyjemnego.

Autorka zabiera nas do starej kamienicy, w której mieszkają ludzie tacy jak my. Mieszka tutaj pisarka książek dla kobiet, pielęgniarka, która ma 50 lat, architekta wnętrz, policjant próbujący poskładać swoje życie oraz rodzina, która walczy we własnymi demonami.

Każda z tych postaci jest inna i wydawałby się, ze nic nie mają ze sobą wspólnego. Nic poza wspólną klatką schodową, na której toczą się rozmowy. Nawiązują się przyjaźnie i głębsze uczucia. Na jaw wychodzą również tajemnice. Wszystko to sprawia, że kamienica zaczyna pulsować życiem.

Autorka po raz kolejny nie zawiodła mnie. Sprawiła, że przeniosłam się do starej kamienicy i parku zdrojowego, który znajduje się w pobliżu.

Pomimo lekkości jaką została przedstawiona historia 5 osób, książka niesie przesłanie. Pokazuje jak ważne są relacje międzyludzkie. Wprawia w chwile zadumy i uświadamia nam ile znaczy dla kogoś bliskość, uprzejmość i rozmowa.

Jeśli szukacie lekkiej i poruszającej historii, która zostaje w głowie na dłużej, to polecam ,,Kamienicę przy portowej".