Łabędź i nietoperz

Książki Keigo Higashino to inny wymiar kryminałów. Autor zgrabnie łączy detektywistyczną precyzję z dbałością o warstwę obyczajową i emocjonalną. Uwielbiam w tych powieściach powściągliwość charakterystyczną dla literatury japońskiej. Z jednej strony świat przedstawiony jest otwarty na interpretacje, a z drugiej trzyma w hermetycznym zamknięciu.

✨️Kto pokocha?

Nie wyobrażam sobie, by tej książki można było nie pokochać. To inteligentny i błyskotliwy kryminał, który wciąga już od pierwszych zdań. Spodoba się fanom tajemnic rodzinnych, dylematów moralnych oraz historii, które skupiają się nie tylko na wątku kryminalnym, ale też mocno podkreślają emocjonalny rozwój bohaterów.

✨️Za co pokochasz?

Za genialną konstrukcję fabularną. Tu nic nie dzieje się przypadkowo – każdy, nawet najmniejszy trop nabiera znaczenia w momencie łączenia się wątków. Pokochasz ją za to, że z jednej strony ma cechy klasycznego kryminału, a z drugiej doskonale prezentuje warstwę obyczajową, w której wina, żal i konsekwencje dawnych czynów tworzą istotne tło wydarzeń prowadzących do tragedii.

✨️Czy ja pokochałam?

Bardzo! Każdy kolejny kryminał Higashino przyjmuję z otwartymi ramionami i uśmiechem na twarzy, bo wiem, że czeka mnie kawał dobrej literatury. Trochę mi smutno, że wciąż spora część osób rezygnuje z jego książek, kojarząc azjatyckie powieści wyłącznie z komfortowymi historiami i „healing bookami”, których akcja rozgrywa się w księgarni, sklepie czy cukierni. A Higashino tworzy pełnoprawne powieści kryminalne, w których tłem dla rozgrywających się wydarzeń jest Japonia. Pokochałam tę książkę za konsekwencję, świetnie prowadzoną fabułę i doskonałe tempo akcji — były zaskoczenia, były zwroty i był rewelacyjny finał.

✨️Czy polecam?

Oczywiście, że tak. Jestem pewna, że spodoba się nie tylko zatwardziałym fanom kryminałów i thrillerów, ale też romansiarom, które pragną czasami literackich odskoczni. To książka doskonała, jestem zachwycona.

✨️O czym jest?

W Tokio zostaje znalezione ciało Kensuke Shiraishiego. Sprawę morde*stwa prowadzi Tsutomu Godai. Okazuje się, że ofiara była prawnikiem. Po nitce do kłębka śledczy dochodzi do tropów, które wskazują, że jego śmie*ć nie była przypadkowa, a wiązała się z inną zbrodnią popełnioną przed laty. Kiedy drogi syna podejrzanego i córki ofiary się skrzyżują, prawda okaże się bardziej skomplikowana, niż wydawało się do tej pory.

"Człowiek poirytowany łatwiej zdradza swe prawdziwe myśli. Wzburzeni ludzie nie umieją kłamać".

W Tokio zostaje zamordowany znany prawnik. Do winy przyznaje się niepozorny emeryt. Dzieci zauważają jednak coś niepokojącego w zachowaniu swoich ojców i docierają do dramatycznych wydarzeń sprzed trzydziestu lat…

Czy prawda zawsze wyzwala? A może istnieją sekrety, które powinny pozostać ukryte?

To kryminał, który stara się odpowiedzieć na pytanie o zbrodnię i karę. Autor z dużą precyzją odsłania mechanizmy rodzinnych dramatów i pokazuje, jak bolesne może być zaglądanie w głąb ludzkiego serca.

Książka wciąga powoli, ale gdy już wgryziesz się w jej tajemnice, trudno się od niej oderwać. To nie jest prosty kryminał – to psychologiczna podróż w głąb ludzkich sekretów i rodzinnych traum, a historia rzuca długi cień na dwie rodziny. To, co pozornie wydaje się banalną sprawą, okazuje się początkiem skomplikowanej układanki.

Podczas czytania miałam wrażenie, że autor użył zbrodni jako pretekstu – tak naprawdę chciał pokazać, jak bardzo nasze wybory, sekrety i milczenie mogą ranić i zmieniać losy wielu osób. To nie książka o spektakularnych pościgach – to spojrzenie na relacje międzyludzkie i niedopowiedziane emocje.

Autor pokazuje, że popełniona zbrodnia odbija się przez pokolenia – to, co ktoś ukrywa, może wrócić ze zdwojoną siłą i dokonać spustoszenia.

Postacie są bardzo ludzkie, ale też skomplikowane. Godai i Nakamachi nie są typowymi detektywami – maszynami do rozwiązywania zagadek. Są emocjonalni i powściągliwi – często kieruje nimi lojalność, wstyd albo odpowiedzialność wobec rodziny. Myślą, analizują, nie odrzucają żadnej hipotezy – dążą do prawdy. Ich śledztwo nie jest tylko logiczną łamigłówką. Każdy rodzic marzy, aby mieć takie dzieci jak K i M. Mają świadomość swoich racji i walczą o prawdę, jaka by ona nie była. Ich determinacja jest godna podziwu.

Narracja autora jest spokojna, wręcz medytacyjna. Nie ma tu efektownych zwrotów akcji – są subtelne wskazówki, które powoli budują obraz przeszłości i motywów bohaterów. Ta cisza, spokój i powaga sprawiają, że czytelnik czuje się, jakby sam odkrywał tajemnicę kawałek po kawałku.

Dla mnie największe przesłanie tej książki jest jasne: rodzinna historia, sekret i wina kształtują naszą teraźniejszość. Nie zawsze jesteśmy gotowi na prawdę, nawet jeśli bardzo jej pragniemy. Autor pokazuje, że konsekwencje jej poznania mogą być bolesne – czasem lepiej pozostawić pewne rzeczy nieodkryte.

To powolny, głęboki i refleksyjny kryminał o winie, odkupieniu, karze, milczeniu i rodzinie. Jeśli cenisz powieści, w których tajemnice prowadzą do emocjonalnego oczyszczenia, zdecydowanie warto dać tej książce szansę. Polecam.

[współpraca @WydawnictwoRelacja]