Miecz przeznaczenia
Andrzej Sapkowski

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W sadze o „Wiedźminie Geralcie z Rivii” każdy znajdzie coś dla siebie. Między innymi szaloną miłość, humor, przygodę. Wiedźmiński kodeks stawia tę sprawę w sposób jednoznaczny: wiedźminowi smoka zabijać się nie godzi, jest to gatunek zagrożony wymarciem. Aczkolwiek w powszechnej opinii to gad najbardziej wredny. Na oszluzgi, widłogony i latawce kodeks polować przyzwala, jednak na smoki nie.
Pomimo wszystko  wiedźmin Geralt przyłącza się do zorganizowanej przez króla Niedamira wyprawy na smoka, który skrył się w jaskiniach Gór Pustulskich. Na swej drodze spotyka trubadura Jaskra oraz czarodziejkę Yennefer. Wśród zaproszonych przez króla jest rycerz bez skazy ,Rębacze z Cinfrid i szóstka krasnoludów pod komendą Yarpena Zigrina. Łączy ich jeden cel, różnią natomiast motywacje.

„Miecz przeznaczenia” jest zbiorem opowiadań stanowiących kontynuację przygód Geralta ze zbioru „Ostatnie życzenie”, a zarazem poprzedza historie opisaną w sadze o Wiedźminie. Generalnie opowiadania zebrane w tym zbiorze nie różnią się od tych napisanych wcześniej. Wiedźmin Geralt z Rivii dzięki swej sile, odwadze i oczywiście inteligencji walczy z potworami lub w inny sposób pomaga ludziom.

Minęło sześć lat i czas spełnić obietnicę złożoną Geraltowi przez  Pavettę i Duny. Złożyli oni obietnicę wiedźminowi, że dziecko, które urodzi Pavetta Geralt będzie szkolił na wiedźmina. Czy spełnią obietnicę złożoną przed laty wiedźminowi? Czy babcia dziewczynki zgodzi się ją oddać? A może postanowi oszukać przeznaczenie, którego nie sposób zmienić? Przekonajcie się sami! Drogi wiedźmina i dziewczynki przetną się parę razy, ale czy dopełni się przeznaczenie?

Świat, w którym rozgrywa się akcja powieści został przedstawiony w sposób plastyczny, dzięki czemu łatwiej jest go sobie wyobrazić. Książka przesiąknięta jest mnóstwem emocji i wartości. W opowiadaniach widzimy przede wszystkim takie wartości, jak : miłość, poświęcenie, honor i determinacja.

Książka została napisana wspaniałym językiem i ogromnie działa na naszą wyobraźnię. „Miecz przeznaczenia” jest drugim tomem sagi o „Wiedźminie Geralcie z Rivii”. Zawiera sześć opowieści o przygodach Geralta.  Opowiadają całkowicie o czymś innym. Powieść należy do gatunku fantasy.

Powieść Andrzeja Sapkowskiego w opowiadaniu „Coś więcej” opowiada o przeznaczeniu. Pokazuje,  że nie ma możliwości od niego uciec, zawsze nas dopadnie. Nie wiadomo kiedy i gdzie, jedyne, co jest pewne to to, że nie uda się go oszukać.  Jest to siła której nie da się ominąć, ani oszukać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książkę przeczytałam z przyjemnością. Pomimo, że niektóre nazwy miast czy bohaterów są trudne bądź dziwne czyta ją się dość szybko. Jest to zbiór opowieści o Geraldzie z Rivii. Książka pozostawia pewien niedosyt, ponieważ czytając opowiadanie chcemy wiedzieć, jak dalej potoczą się losy bohatera. Opowiadanie się kończy, a następne jest już z innego okresu życia Wiedźmina.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Znów się nie zawiodłam! Wspaniałe opowiadania o Wiedźminie. Moje ulubione o syrence.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Recenzja trochę spóźniona, ale ważne, że jest :D ,,Miecz przeznaczenia" to drugi tom z opowiadaniami o losach Wiedźmina Geralta. Już na samym wstępie muszę powiedzieć, że pierwsza z nich podobała mi się bardziej niż ta. Jak zwykle mamy tutaj barwne historie głównego bohatera, w których uczestniczą jego przyjaciele - a także wrogowie. Oczywiście nie brakuje tutaj Yennefer, z którą spotkania można ocenić jednym zdaniem - raz na wozie, raz pod wozem. Z drugiej jednak strony, trochę brakowało mi spójności pomiędzy tym wszystkim. Jestem osobą, która lubi mieć wszystko dopięte, poukładane, tak jak się należy - od początku do końca. Natomiast tutaj nie wszystko takie jest i chwilami sprawiało mi trudności w odnalezieniu się w akcji. Mam nadzieję, że główna saga nie będzie już taka poplątana. Na koniec chciałabym zacytować: ,,Ballad nie pisze się po to, by w nie wierzono, ale po to, by się nimi wzruszano." - coś w tym rzeczywiście jest. Autor Wiedźmina doskonale opanował technikę manipulacji czytelnikiem. Wiedział doskonale, jak zagrać na naszych emocjach. Raz możemy się śmiać, a następne wzruszać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Drugi tom opowiadań o Geralcie - częśc fabuły trzeba sobie samemu dopisać bo niektóre wydarzenia są od siebie oddalone w czasie, ale to w niczym nie przeszkadza. Dynamiczne opisy walki, sugestywne opisy spotkań sam na sam i fabuła która ciągle zaskakuje (a robi to naturalnie zamiast dążyć na siłę do happy endu). Czasem odnalezienie swojego przeznaczenia trwa bardzo długo. Czasem wpada się na nie przypadkiem, kiedy goni je dziki gon :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Miecz przeznaczenia.. drugi tom z cyklu o Wiedźminie - krótkie opowiadania o Geralcie. Tym którzy lubią i znają zachwalać nie trzeba. Tym którzy tylko grają w najnowszą wersję gry o Wiedźminie polecam, by zapoznać się z początkami Wiedźmina. Poza tym ten tom stanowi preludium dla kolejnych pięciu tomów o Wiedźminie stanowiących już integralną całość. Czytałam po raz kolejny (sama nawet nie zliczę który) tym razem w mojej ulubionej, papierowej wersji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) To w jaki sposób książka zbliżała się do finału... Niebywałe. Końcówka wbiła mnie w fotel i długo nie mogłam się pozbierać. Lubię postać Ciri i cieszę się, że Przeznaczenie zadziałało jak mogło najlepiej. Losy Ciri i Wiedźmina wciąż się krzyżują, a ja nadal chcę o nich czytać. Szczególnie zwróciłam uwagę na Brokilon. Ciekawe miejsce z jeszcze ciekawszymi zasadami. Nie chcę zdradzać zbyt wiele. Z całym sercem polecam :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Po drugi tom wiedźmińskiej sagi sięgnęłam natychmiast po skończeniu pierwszego, do którego z kolei powróciłam po kilku latach. Coś mnie ciągnęło, żeby do "Wiedźmina" powrócić, żeby przypomnieć sobie te niesamowite historie, podelektować się humorem Sapkowskiego, pośmiać z Jaskra, powzdychać za Geraltem, pozłościć się na Yennefer... Po skończeniu książki stwierdzam, że nie mogłam trafić lepiej z wyborem lektury na ostatni czas, który był dla mnie czasem nostalgicznym, ale i pełnym ważnych decyzji o przyszłości. Chyba milion razy chciałam rzucać tą książką po pokoju albo wywalić przez okno (powstrzymywało mnie tylko to, że pożyczyłam od kolegi). Śmiałam się jak szalona, wzruszałam, płakałam. Naprawdę. Nie spodziewałam się sama, ile nowych rzeczy odkryję w "Wiedźminie" po tej kilkuletniej przerwie, ile z tej książki wyniosę dla siebie, ile podobieństw do prawdziwego, realnego życia odnajdę w bohaterach i w ich losach. Polecam każdemu. Nie trzeba być fanem fantasy - jeśli nie zainteresują Was historie o dziwnych stworzeniach, czarodziejach, nadprzyrodzonych zdarzeniach, może spodoba Wam się poczucie humoru Sapkowskiego, może odnajdziecie siebie albo swoich bliskich w realistycznie zbudowanych postaciach, może rozterki Geralta pomogą Wam rozeznać się we własnych dylematach, a beztroskie rady Jaskra okażą się przydatne przy szukaniu rozwiązań. Moją ulubioną opowieścią jest "Trochę poświęcenia", z której wyniosłam ważną, a niby oczywistą naukę - dlaczego tak łatwo jest przeoczyć, nie docenić tego, co już się posiada i porzucić to, dalej goniąc za ulotnym szczęściem?

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Niesamowita, jak każda z serii o Wiedźminie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejne 6 opowiadań o Geraldzie, które pochłonęły mnie bez reszty. Okazuje się, że wiedźmini jednak mają uczucia. A przeznaczenie jest silniejsze niż śmierć. Książka którą się czyta jednym tchem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejne przygody Geralta za mną. Było pouczająco, niekiedy śmiesznie a na końcu wręcz wzruszająco. Wiedźmin jest ponadczasowym bohaterem, który nigdy się nie znudzi. Poza tym kto by nie chciał żeby taki mężczyzna wyganiał wszelakie potwory spod łóżek? ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Wiedźmin i jego przygody. Wyprawa, aby zabić smoka. Ale wiedźmini nie tropią smoków, nie zabijają ich. Smoki, pomimo tego, że są bardzo groźne, są też bardzo rzadkie, a przez to bardzo szlachetne. Więc co robi tam Geralt ? Oczywiście w towarzystwie Jaskra, i niezastąpionej Yennefer. Towarzyszą wyprawie pod wodzą króla i jego podwładnego, a także innych rębaczy, i krasnoludów. Każdy z nich chce zdobyć skarb. Ale kim tak na prawdę jest Smok ?

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Wiedźmin nie zabija smoków Sześć opowiadań obrazujących życie i pracę najsłynniejszego wiedźmina polskiej literatury- Geralta z Rivii. Mamy tu zabijanie bazyliszków, walkę ramię w ramię ze smokiem, miłosne przygody z Yennefer, spotkania z przyjacielem Jaskrem, spotkanie z niziołkiem, dopplerem i syreną oraz odwiedziny u driad. I na koniec również spotkanie z pewną cintryjską księżniczką o białych włosach... Na fali imprezy halloweenowej i przebrania małżonka, postanowiłam przypomnieć sobie wiedźmińskie opowiadania jako wstęp do powtórki z całej sagi. Jak zawsze zapomniałam o bożym świecie czytają te historie. Pięknie napisane, pełne barwnych postaci i ciekawych zdarzeń, przypadną do gustu nawet nie wielbicielowi fantasy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejnych 6 wspaniałych opowiadań o Wiedźminie. Geralt będzie miał do czynienia z legendarnymi smokami, syrenami, driadami i nie tylko. Znów zmierzy się z okropnymi potworami ale także z własnymi uczuciami, odrębnością od innych i przeznaczeniem. Wszystkie opowiadania bardzo wciągające, chwilami zabawne, świetne jest nawiązywanie fragmentami do baśni. Ostatnie natomiast "Coś więcej" wzruszyło mnie do łez.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Zachęcam do zapoznania się z moją recenzją książki dostępną na moim blogu :) http://magicznyswiatksiazki.pl/miecz-przeznaczenia-andrzej-sapkowski/

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książka jest niesamowita. Pokazuje jak wielka przemiana następuje w Geralcie, który staje się opiekunem Ciri. Jako wiedźmin nie powinien on żywić żadnych uczuć a jednak widać jak bardzo przywiązuje się do dziewczynki. To samo jest z Yenefer. Książki Sapkowskiego na tą chwilę biją według mnie nawet Tolkiena. Są napisane prostym językiem z fajnym podziałem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) I tym razem A. Sapkowski pokazał klasę, seria książek o wiedźminie cóż można powiedzieć to klasyka, napisana językiem , który nie do każdego przemówi, specyficzne poczucie humoru, ale i tak czytam i powracam do tej serii z przyjemnością

(Kliknij aby rozwinąć opinię) choć w wersji audiobooka ale 6 zasłużone, ta część opowiadań o wiedźminie podobała mi się znacznie bardziej, wolałabym wersje książkową, ale nie mam pod ręką. podobała mi się bardziej prawdopodobnie dlatego że pełno tu namiętności, i opowiada również o moich ulubionych bohaterkach sagi czyli yenefer i Ciri mniej tu potworów oraz przy-nudnawych opisów

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Każdą przygodę Geralta czytam jednym tchem. Czające się niebezpieczeństwo, nowo poznani bohaterowie oraz powroty do przeszłości we wspomnieniach. Między wierszami, możemy jednak dostrzec "coś więcej". Druga część opowiadań o Białym Wilku pięknie pokazuje cały proces kształtowania się charakteru głównego bohatera. Widzimy jakie decyzje podejmuje, czujemy jakie ma rozterki i wątpliwości. Zastanawiamy się razem z nim, czy przeznaczenie istnieje i czy warto w nie wierzyć. To wszystko tworzy świetną całość, do której chce się wracać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejna genialna książka z genialnej serii. Sapkowski mój mistrz, jego poczucie humoru miejscami doprowadza mnie do łez. Nie ma drugiej takiej serii z tak wspaniałym klimatem. Żałuję, że tak późno wzięłam się za "Wiedźmina", ale cóż, lepiej później niż wcale c:

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiedźmiński los jest ciężki. Należy walczyć z potworami, najlepiej je od razu pokonywać. Należy przestrzegać kodeksu, którego tak naprawdę nie ma. Należy zachować spokój i rozwagę. Należy być odważnym i niewrażliwym. Należy pamiętać, że jest się mutantem. Należy... Czy nie za dużo tego należy? Geraltowi to właśnie przeszkadza. Powinien być mutantem, który nie ma ludzkich uczuć, który nie potrafi kochać. A tymczasem coś poszło nie tak, bo miłość pojawiła się w jego życiu. Jednak przeplata się z przeznaczeniem. Miłość z przeznaczeniem jest prawdziwą miłością? Białowłosy wiedźmin tego właśnie nie wie. On w ogóle nie wierzy w przeznaczenie. Czy ono istnieje? A jeśli tak, to czy da o sobie znać? Czy Geralt może nareszcie znaleźć cel w swoim życiu?

Z "Sagą o Wiedźminie" spotkałam się niedawno. Było to spotkanie zaplanowane, więc byłam na nie przygotowana. Mam bardzo miłe wspomnienia po nim, dlatego postanowiłam spotkać się również z następną częścią. Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać po niej. Choć wiedziałam, że będzie się trochę różnić od swojej poprzedniczki. Pełna entuzjazmu zaczęłam czytać "Miecz przeznaczenia". I wiecie co? Jestem szczęśliwa, że zrobiłam na przekór tym, co mi ją odradzali. Bez wątpienia seria o białowłosym wiedźminie zyskała u mnie bardzo wysokie miejsce wśród moich ulubionych cyklów.

Tak samo jak w "Ostatnim życzeniu" największą zaletą całej powieści jest główny bohater – Geralt. Podbił on moje serce. Cały czas ktoś podkreśla, że jest on mutantem pozbawionym uczuć. Ludzie, zresztą nie tylko ludzie, cały czas mu to powtarzają. Chcą sprawić, by on sam w to uwierzył. Jednak Geralt jest tak bardzo ludzki, że nie wiem, jak to możliwe, że jest wiedźminem. Jest wyjątkowy? Czy może plotki o wiedźminach nie są prawdziwe? Właśnie za tą ludzkość pokochałam go najbardziej. W żadnym stopniu nie jest wyidealizowany. Nie ma też tysiąca wad, które czyniłyby go potworem. Na swój niezwykły sposób jest człowiekiem, realnym człowiekiem. Jak każdy z nas denerwuje się, traci panowanie nad sobą, przywiązuje się do ludzi, ma dylematy, boi się, ale jest też odważny. Podziwiam Sapkowskiego, że stworzył takiego bohatera, który wchodząc w nasz prawdziwy świat nie wyróżniałby się niczym. Oczywiście, gdyby to odbywało się na realiach naszego i jego świata. W dodatku Sapkowski poświecił nie tylko czas białowłosemu wiedźminowi, ale również innym postaciom, nadając im niepowtarzalne charaktery. Yennefer, Jaskier, Ciri – cała gama najróżniejszych bohaterów, o których nie można zapomnieć. 

Kolejną rzeczą, którą autor w dalszym ciągu wykorzystywał, są legendy, bajki, czy wierzenia ludzi. Nie wymyślił on tego świata od podstaw. Wiele istot, czy opowieści wziął z różnego rodzaju wierzeń. Nie ściągnął on identycznie tych opowieści. To by była obraza. On wziął z nich inspirację, by później połączyć wiele takich inspiracji w jedną, niepowtarzalną opowieść. I wyszło mu to genialnie. Majstersztyk. 

Czytając pierwszą część, przewidziałam, że przywiążę się do bohaterów i powieści. Jednak nie byłam w stanie przewidzieć, że aż tak bardzo. Zwykle szybko przywiązuję się do książki, ale gdy ją już przeczytam, dzień i moje przywiązanie wyparowuje. Zostaje tylko dobre wspomnienie. Tutaj mija już kilka dni, odkąd ją przeczytałam, a ja nadal wyobrażam sobie wydarzenia, wymyślam własne wersje i przeżywam to wszystko, co się wydarzyło w "Mieczu przeznaczenia" od nowa. Ta książka bardzo wpłynęła na mnie emocjonalnie. Czasami musiałam ją odkładać, żeby ochłonąć, a gdy to robiłam, patrzyłam na nią i nie mogłam wytrzymać – rzucałam się na nią od nowa. Inaczej tego nie można nazwać. 

Moje recenzja w każdym aspekcie jest bardzo subiektywna. Nie znajduje się tu ani trochę obiektywizmu. Trudno jest mi ją polecić lub nie polecić. Moje serce zostało podbite i mam zamiar kontynuować serię. Tak naprawdę nie wyobrażam sobie, żebym mogła zrobić coś innego. To się rozumie samo przez siebie. Przywiązałam się emocjonalnie do tej książki i dlatego dałam jej najwyższą ocenę. Jednak zdaję sobie sprawę, że przygody wiedźmina nie każdemu muszą się spodobać. Po prostu powiem: spróbujcie, sami się przekonacie, czy to książka dla Was. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Genialna! Książka, która posiada niesamowity klimat! Stworzeni bohaterowie są niesamowici, intrygujący, ludzcy. Każdy z nich jest inny, oryginalny, zabarwiony na wiele kolorów - ciemnych i jaskrawych. Historia - arcydzieło! Tekst ubrany jest w nieprzeciętne, klimatyczne słownictwo. Jestem zachwycona opisami walk, więzią która połączyła Geralta i Ciri. Fenomenalna fabuła, wciągające opowiadania. Niby banalna opowieść a jednak daje do myślenia. Czy istnieje coś takiego jak przeznaczenie? Intryguje mnie co będzie dalej, z czym Wiedźmin będzie musiał się zmierzyć. Nie mogę się doczekać sięgnięcia po kolejną książkę Sapkowskiego. Uwielbiam Ciri. Taką córkę chciałabym mieć! Jaskier skradł moje serce już w Ostatnim Życzeniu. Z chęciom byłabym jedną z jego dziewek. Najbardziej poruszyła mnie historia Essi ,,Oczka" Daven. Do teraz rozmyślam o Złotym Smoku (nie mogę wyjść z zachwytu nad postacią Villentretenmertha) ,, Warto pędzić na koniec świata, by przeciwstawić się agresji i złu". ,,Stworzenia, które wy zwykliście nazywać potworami, od pewnego czasu czują się coraz bardziej zagrożone przez ludzi. Nie dają już sobie rady same. Potrzebują Obrońcy." Jedynie co mnie drażni to Yennefer, ale może jestem zazdrosna o Wiedźmina. Vá fáill

(Kliknij aby rozwinąć opinię) To druga część ,,wprowadzenia" do sagi o Wiedźminie. Według mnie trochę lepsza od części pierwszej, bo rozdziały są dłuższe i bardziej rozwinięte i tym samym bogatsze fabularnie. Utrzymuje pewną ciągłość z poprzednim tomem i nie ma wątku głównego tak jak to w tamtym mogliśmy zauważyć. Gorąco polecam, a sam lecę rozpocząć sagę właściwą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Z czystym serem mogę polecić tom 2 serii Wiedźmin. Mimo że pierwszą część uznałam za bardzo dobrą, to część druga mnie po prostu zachwyciła. Mam nadzieję, że pozostałe części mają również tendencję wzrostową. Na chwilę obecną jednak muszę zrobić sobie przerwę z tą serią, do czasu gdy upoluję następne części w bibliotece ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jednym duszkiem pochłonęłam tę i poprzednią część przygód Wiedźmina Geralta i muszę powiedzieć, że jak do tej pory Sapkowski trzyma bardzo wysoki poziom. Przyjemnie się to czyta, akcja jest wciągająca, klimat nie do podrobienia, a humor niebanalny. Jak poprzednio oceniam na 5 ze względu na nieuwielbianą przeze mnie formę opowiadań. Chwytam kolejny tom!

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejna powtórka i kolejne podniesienie ocen. O czym jest cykl o wiedźminie, każdy pewnie wie, więc przynudzać nie będę. Zaznaczę tylko, że z każdym spotkaniem dostrzegam w tych powieściach więcej szczegółów i coraz więcej wartości. Mimo znajomości fabuły, konsekwencji kolejnych wydarzeń i zakończenia, przygody Geralta, Yennefer i Ciri potrafią mnie pochłonąć, zagrać na emocjach, dostarczyć intelektualnej rozrywki, wywołać uśmiech czy nawet parsknięcie głośnym śmiechem tak skutecznie, że zapominam o otoczeniu, dając się wessać temu brutalnemu światu. Jego bogactwo, każdy przejaw życia opisany z wyczuciem dramatyzmu, urozmaicona geografia, logika zdarzeń, wielość krajów, ich ustroje, polityka i społeczeństwa, zróżnicowane i pełne, nie potrafią znudzić. Do tego szczypta, całkiem spora, magii, liczne rasy istot myślących i potworów, zamieszkujących wspólnie każdy zakątek wiedźminowego świata, ubarwiają odczytywanie zależności, oddziaływań i smaczków zawartych na niemal każdej stronie siedmioczęściowego cyklu. Przednia rozrywka, do której na pewno jeszcze nie raz wrócę. (Ocena: t. 1-7 - 6/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) B.dobra książka , zresztą jak każda z sagi o Wiedźminie ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Cóż mogę powiedzieć - uwielbiam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Dalsze przygody Geralta. Książka zawiera 6 opowiada. Spotyka on na swojej drodze różne stworzenia oraz ciekawe postaci. W jednym z opowiadań natrafia na legendarnego smoka, natomiast w innym dopplera z którym wiąże się jak dla mnie zabawna przygoda z podszywaniem się pod niziołka Dainty'ego. ( lekkie, zrozumiałe podobieństwo do hobbitów Tolkiena ). Najbardziej podobały mi się dwa ostatnie opowiadania: tytułowy Miecz Przeznaczenia i Coś więcej. Nawiązywały one do opowiadania z poprzedniego nomu pod tytułem: Kwestia ceny. Te opowiadania zachęcają do sięgnięcia po dalsze części i dowiedzenia się jakie przygody spotkały wiedźmina oraz jego przeznaczenie: dziewczynkę imieniem Ciri,

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Drugi tom opowiadań trzyma w napięciu, a końcówka jest świetną zapowiedzią dalszych losów wiedźmina i Ciri. Nic dodać, nic ująć. Pozycja obowiązkowa nie tylko dla fanów fantastyki, ale i dla wszystkich Polaków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Ten tom opowiadań o wiedźminie nie jest już tak dobry jak pierwszy. Pewnie dlatego mnóstwo razy czytałam pierwszy, a drugi i kolejne tomy sagi tylko raz. Tym razem jednak przebrnęłam (nie było znów tak źle!) i zabieram się za sagę - z tego, co pamiętam - równie świetną, co OSTATNIE ŻYCZENIE. Tak czy owak polecam! :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jedyna powieść fantastyczna, którą dotąd przeczytałam i bardzo mi się podobało.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak obiecałam, tak przeczytałam i mój poziom zachwytu trochę wzrósł!

W porównaniu do Ostatniego Życzenia "znałam" mniej historii, ale każda na swój sposób była ciekawa. W końcu miałam rozjaśnione dziury, które zauważyłam w serialu, a które zostały pięknie opisane i wyjaśnione w książce - jak na przykład bardzo zażyłe powitanie Ciri i Geralta na końcu książki, bo przecież oni już mieli ze sobą kilka razy do czynienia i zdążyli się ze sobą zżyć, a w serialu wyskoczyli z tymi uściskami jak królik z kapelusza, kompletnie od czapy, bez ładu i składu.

Ciekawe jak poradzę sobie z "pełnowymiarową" powieścią, bo forma opowiadanek mi odpowiadała, bo ciągle coś nowego, ciągle nowe wątki, a teraz zmierzę się z dłuższą formą (oby treścią mi podpasowała i obym mogła w opinni o Krwi Elfów również napsiać pochlebne słowa)