Opowiadania bizarne
Olga Tokarczuk

"Opowiadania bizarne" Olgi Tokarczuk - to zbiór dziwny i niezwykły - jak zapowiada sam tytuł... Zawiera dziesięć opowiadań (m.in.: Transfugium, Góra wszystkich świetych, Zielone dzieci), których akcja rozgrywas się w róznych miesjcach, przestrzeniach i płaszczyznach czasowych. 

Niektóre z tych opowiadań bardzo mi się podobały - np. "Zielone dzieci" (historia opowiadana przez medyka królewskiego, o odnalezieniu niezwykłych istot, które wydawały się połaczeniem ludzi i roślin), niektóre mnie nudziły. Jednak ogólnie tomik mi się podobał. Są tutaj nawiązania do mitów, dawnych wierzeń, związków ludzi z naturą, pradawnych obyczajów i mistycyzmu. Pełne są intrygujących postaci, niezwykłych zdarzeń, historii z pogranicza świata realnego i fantastycznego - czyli mają to wszystko, do czego przyzwyczaiła nas w swej twórczości Olga Tokarczuk. Jest też niezła dawka humoru, czasem nawet... czarnego (jak w przypadku przezabawnej i zakończonej zaskakującą puentą historii z marynatami w tle).

Myślę, że jest to świetna okazja dla tych, którzy nie znają twórczości pisarki - na przykładzie małych form można bardzo dobrze poznać jej styl i sposób opowiadania.

Trudno byłoby jednak powiedzieć, o czym są te opowiadania - bo ich treść często wymyka się konkretnym określeniom, przyporządkowaniom i opisom. Są po prostu... bizarne :) 

Opowiadania łączy temat śmierci i odchodzenia w bardzo różnym kontekście. Cudowność tego zbioru polega na tym że temat jest osadzony w bardzo różnych realiach od historycznych po futurystyczne, co potęguję wrażenie uniwersalności poruszanych prawd. Dla mnie najbardziej odkrywcze to opowiadanie Zielone dzieci. Wzbudza marzenia o tym, że gdzieś istnieje świat w którym człowiek nie jest ponad przyrodą ale jest jej częścią. To zresztą cudowny wątek wielu spośród książek Tokarczuk. Polecam!!!

Jak to z opowiadaniami bywa, jedne zapadają w pamięć, inne dość szybko z niej ulatują. Nie inaczej jest w tym przypadku. Olga Tokarczuk jest niezaprzeczalną mistrzynią słowa i nawet w dość banalnych opowiastkach, potrafi tak nazwać opisywaną rzeczywistość, że rekompensuje to ich fabularną przeciętność. Są jednak opowiadania, które niosą w sobie tak wiele przemyśleń i treści, że stanowią dzieło skończone. Dla mnie takimi są "Zielone dzieci" i "Kalendarz ludzkich świąt". Szczególnie to ostatnie jest bardzo trafnym obrazem manipulacji, jakiej władza dopuszcza się na całym społeczeństwie hołdując najniższym, wręcz sadystycznym instynktom, byle tylko skanalizować ewentualne niezadowolenie.  Oczywiście wszystko pod hasłem utrzymywania tradycji. Są też opowiadania, takie jak chociażby "Wizyta" czy "Transfugium", gdzie chciałabym pobyć dłużej w tym świecie, dowiedzieć się więcej. I po nich pozostało mi uczucie niedosytu. 

No to mam problem z noblistką. To moje trzecie podejście do jej twórczości. Pierwsze było w liceum, pamiętam tylko to, że mi się nie podobało. Wtedy czytałam Dom dzienny, dom nocny. Drugie, parę lat temu, jeszcze przed Noblem, czytałam Prowadź swój pług przez kości umarłych i nie doczytałam do końca, tak bardzo mi się nie podobało. Teraz, trzecie podejście, Opowiadania bizarne, i przyznaję, teraz jest najlepiej. Odczucia mam mieszane. Talent literacki autorki jest niebywały, tutaj nie ma co dyskutować. Jedne opowiadania podobały mi się bardziej, inne mniej. Wszystkie są świetnie napisane. Niektóre były jednak jak dla mnie nieco przegadane i niepotrzebnie wydłużone. Można by skrócić je nieco, i sądzę, że całość by nie ucierpiała. Bizarność opowiadań chwilami wydawała mi się ciekawa, a chwilami nużąca, mało odkrywcza. Miałam wrażenie również, że zamiast opisywań świat, momentami autorka za bardzo parła na swoje poglądy, które dość często są rozbieżne z moimi, i to też mnie raziło. Wolę trochę wolności w literaturze zamiast narzucania mi co mam myśleć, jak uważać. Trochę jestem zawiedziona, trochę mi się podobało, jedno jest pewne. Mimo, że to na pewno świetna literatura, fanką pani Tokarczuk nie zostanę. Ale szanuję. Bardzo.
 

Opowiadania dobrze napisane, jedne ciekawsze, inne mniej. Mimo, że Olga Tokarczuk ma wielki talent, to akurat te opowiadania mnie nie zachwyciły.

Tego nazwiska chyba nikomu nie muszę przedstawiać? Któż nie zna Olgi Tokarczuk - naszej laureatki Literackiej Nagrody Nobla. Jeszcze jesienią zaczęłam czytać „Podróż ludzi Księgi” i już wtedy byłam pod wrażeniem jej stylu i tego, jaką tworzy treść. Teraz sięgnęłam po „Opowiadania bizarne”, które z pewnością na długo zostaną w mojej pamięci.

Francuskie słowo bizarre znaczy: dziwny, ale też śmieszny i niezwykły. I taki właśnie jest zbiór dziesięciu opowiadań Olgi Tokarczuk. Są dziwne i niezwykłe, ale przy tym zachwycają swoją treścią i przesłaniem. Skłaniają do refleksji nad przemijaniem, nad swoim postępowaniem wobec otaczających nas istot. Niektóre z nich mają w sobie nieco elementów grozy czy fantazji. Każdy czytelnik zdaje się znaleźć tutaj coś dla siebie.

Raczej nie przepadam za krótką formą. Przynajmniej tak było, zanim sięgnęłam po „Opowiadania bizarne”. Każde z nich jest inne, ale każde wspaniałe. Zaskoczyło mnie, że czytało mi się je wyjątkowo lekko i przyjemnie. Spodziewałam się dość trudnej w odbiorze lektury.  Fakt, nie wszystko jest tu oczywiste, ale jeśli tylko przez chwilę zastanowimy się, co właśnie przeczytaliśmy, dojdziemy do bardzo ciekawych wniosków. 

Chociaż podobały mi się wszystkie opowiadania, najbardziej urzekły mnie: „Zielone Dzieci” i „Transfungium”. Urzekły mnie swoją fantazją i alternatywną rzeczywistością, która zdaje się być tutaj naturalna. Urzekły mnie swoim nawiązaniem do natury. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, w jaki sposób pani Olga Tokarczuk przeplotła tę fikcję z realnym, znanym nam światem.

„Opowiadania bizarne” polecam wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy do tej pory nie sięgnęli po twórczość naszej noblistki. Czytając choć jedno opowiadanie będziecie wiedzieć, czy twórczość pani Tokarczuk przypada do Waszego gustu, czy też nie. Osobiście zachęcam do tego, aby dać jej szansę. Opowiadania zachwycają zarówno treścią, jak i stylem. To literacka uczta, o której długo nie da się zapomnieć.