Piekło pocztowe
Terry Pratchett

Uwaga, to ważne - jest cykl lepszy od Straży Miejskiej, a jego bohaterem jest największy oszust Świata Dysku, który z jakiegoś niesamowitego powodu chcąc źle, zaczął robić dobrze.

Ta powieść była cudowna, taka odsłona Dysku podoba mi się najbardziej, a Moista wręcz uwielbiam. Wciąż jest zabawnie i na swój sposób magicznie, ale dużo łatwiej tę historię odnieść do absurdów, które znamy z rzeczywistości. Nie mogę się doczekać kolejnych części, chociaż mam przeczucie, że "Piekło pocztowe" i tak nie spadnie z pierwszego miejsca moich ulubieńców, bo cóż, podobne piekiełko mam na co dzień, jak idę do pracy.

Polecam każdemu miłośnikowi fantastyki. Przygotujcie się na wartką akcję, przeżycie własnej śmierci, liczne halucynacje i koszmary z listami w roli głównej, a nawet płomienny romans i pocałunki smakujące popielniczką. 

Dobra, a momentami bardzo dobra część serii. Tym razem toczy się walka pomiędzy właścicielami sekarów, a nowo otwartą (po wielu latach przerwy) pocztą. Oboma przedsiębiorstwami rządzą najwyższej klasy oszuści, którzy zawsze mają w zanadrzu jakiść pomysł. Z tym, że szef Wielkiego Pnia - firmy sekarowej nie ma problemu z pozbawieniem przeciwnika życia, a Moist Lipwig - poczmistrz nigdy nie byłby w stanie nikogo zabić czy choćby zlecić zabójstwa. Pojedynek obu panów jest emocjonujący i przesycony humorem Pratchetta. Mnie rozbawił najbardziej tekst o zapracowanych lekarzach. Polecam!