Upiór w ruderze

Andrzej Pilipiuk to autor, którego stylu nie da się pomylić z żadnym innym. Charakterystyczne połączenie absurdu, ironii i przygody sprawia, że każda jego książka to mieszanka wybuchowa humoru i fantastyki. „Upiór w ruderze” idealnie wpisuje się w ten klimat – to powieść, która balansuje między horrorem, groteską a komedią, nie tracąc przy tym lekkości ani tempa.

Fabuła opiera się na nietypowej i z założenia już komicznej sytuacji. Trzy niezbyt rozgarnięte dziewczyny – bohaterki o wdzięku i intelekcie przypominającym bardziej bohaterki slapstickowych komedii niż heroiny literatury grozy – wchodzą w posiadanie armaty, którą ochrzciły mianem „zdobycznej” i która, jak się okazuje, potrafi nie tylko zrobić sporo hałasu, ale też zapoczątkować łańcuch wydarzeń z pogranicza życia, śmierci i... nieumarłości.

Sercem powieści jest tytułowy „Straszny Dwór” w Liszkowie – miejsce, które mogłoby służyć za scenografię niejednego filmu grozy, gdyby nie fakt, że Pilipiuk obdarzył je niezwykłym poczuciem humoru i duszą pełną ironii. To właśnie w tej zrujnowanej posiadłości rozgrywa się właściwa część historii. Duchy, widma, pokutujące dusze, zjawiska nadprzyrodzone – to wszystko zostaje przepuszczone przez filtr groteski i absurdalnego humoru. Mimo upiornej otoczki, więcej tu śmiechu niż strachu.

Pilipiuk z wprawą tworzy bohaterów z krwi i kości – lub z ektoplazmy i mgły, w zależności od ich aktualnego stanu fizycznego. Postacie są przerysowane, ale celowo – to właśnie ich wady, dziwactwa i skłonności do idiotycznych decyzji sprawiają, że czytelnik z zaciekawieniem śledzi każdą kolejną scenę. Dialogi iskrzą humorem, a niektóre sytuacje są tak absurdalne, że trudno powstrzymać się od śmiechu. Jednocześnie autor nie zapomina o refleksji – pod płaszczykiem żartu przemyca myśli o winie, pokucie i tym, co zostaje z nas po śmierci.

„Upiór w ruderze” to książka lekka, zabawna, a przy tym zaskakująco spójna. Choć akcja momentami przypomina serię gagów rodem z kabaretu, całość tworzy przemyślaną konstrukcję fabularną. Pilipiuk nie bawi się w moralizowanie, ale między wierszami przemyca wartości – pokazuje, że nawet duchy mają swoje grzechy do odpracowania, a śmierć wcale nie kończy wszystkiego. Czasem bywa dopiero początkiem.

W skrócie – to idealna lektura dla tych, którzy szukają czegoś niewymagającego, ale z charakterem. Dla fanów autora będzie to kolejna przyjemna przygoda w dobrze znanym stylu, a dla nowych czytelników – świetne wprowadzenie w świat Pilipiuka. „Upiór w ruderze” udowadnia, że literatura rozrywkowa nie musi być głupia ani banalna – wystarczy dobry pomysł i dużo autoironii.

O rany, ale się ubawiłam :-) Główne bohaterki opowieści zginęły na samym początku. Dwie nastoletnie hrabianki i ich młoda służąca wysadziły sie w powietrze próbując odpalić szwedzką armatę. Dziewczeta mają odpokutować swe ziemskie przewiny pozostając w dworze. Nad posiadłością przetacza sie historia. Okupacja hitlerowska, pseudowyzwolenie bolszewockie, czasy komuny, współczesność, przyszłość... A one cały czas tam nawiedzają. Oprócz własciwej opowieści, autor prowokuje czytelnika do przemyśleń na temat "prawd historycznych", wpływu mediów, nieprzemyślanych przepisów prawnych i tego "dokąd zmierzamy..."

Książka wybrana dla czystej rozrywki, bynajmniej nie intelektualnej. I w zasadzie swoją funkcję spełniła. Lubię lekkość pióra autora i jego la wirowanie między motywamy z różnych czasów, wymiarów i światów. Dostaje się w książce urzędnikom słusznie minionej epoki, okupantom i zwykłym głupcom bez względu na pochodzenie, nację i płeć. Całość psuje jednak epilog, w którym wychodzą koszmarki spod znaku osobistych przekonań politycznych autora. 

ŚLINIENIE

Andrzej Pilipiuk, Wielki Grafoman polskiej literatury i jeden z najpoczytniejszych rodzimych pisarzy powraca z nową książką. „Upiór w ruderze”, bo o niej mowa, to historia pewnego nawiedzonego domostwa i tego, co dzieje się w nim na przestrzeni długich dziesięcioleci. Nie do końca powieść, nie do końca zbiór opowiadań, ale nie zmienia to faktu, że dzieło te jest całkiem udane. O wiele lepsze, niż można by się spodziewać po blurbie.

Liszków, sierpień 1812 roku. Były sobie trzy dziewoje, młode i nieszczególnie dobrze obdarzone przez naturę, jeśli chodzi o ich zdolności umysłowe. Chęć zabawy, armata pradziadunia, trochę gmerania i pa, pa. Dziewoje znikają z tego świata. Koniec? Dopiero początek. Oczywiście życia pozagrobowego, a na dodatek pokutnego, snutego w pałacu w Liszkowie, który staje się od teraz nawiedzonym dworem.
I tu na scenę wkraczają różni bohaterowie, którzy w różnych czasach trafiają w te okolice. A my wraz z nimi obserwujemy wydarzenia, jakie rozgrywały się tu od 1943 roku aż po rok 2047. A działo się tam dużo, w sposób szalony i przede wszystkim zabawny.

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/06/upior-w-ruderze-andrzej-pilipiuk_16.html