Rana
Wojciech Chmielarz

Bywają autorzy, których książki kupuję w ciemno – i Wojciech Chmielarz do nich należy. Czekałam na najnowszą powieść, wiele sobie po niej obiecując. Może zbyt wiele? Te oczekiwania podsycały przedpremierowe recenzje – pełne zachwytów i entuzjazmu. No i co? „Rana” Wojciecha Chmielarza trochę mnie rozczarowała. Nie, żeby mi się nie podobała – czytało się to błyskawicznie, powieść wciągała mocno i nie nudziła, ale wszystko wydało mi się jakieś nienaturalne i trochę… efekciarskie.

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę, bo z jednej strony jest szybko tocząca się akcja, zaskakujące odkrycia, że prawie nikt nie jest taki, jak się na początku wydawał, są zagadki z przeszłości, jest zbrodnia i jest śledztwo – ale postępowanie bohaterów wydało mi się obliczone bardziej na zrobienie wrażenia na czytelnikach, niż podyktowane psychologią czy logiką.

Zacznę zatem od tego, co mnie szczególnie zraziło.

Co mi się nie podobało? To, że każdy z bohaterów i bohaterek ma na sumieniu jakieś przewinienie, i to dużego kalibru. I to, że wszyscy pochodzą z patologicznych rodzin. Tu nie ma półcieni – wszystko jest powiązane z przemocą, piciem, przestępczością. Nagromadzenie tych negatywnych zjawisk wydało mi się sztucznym i celowym zabiegiem, obliczonym na to, żeby wywołać w czytelniku silne emocje. Nie podobało mi się także to, że nie było tutaj ciekawych postaci – bo niby każdy z jakimś grzechem, niby niejeden z tajemnicą z przeszłości – ale wszyscy jacyś tacy stereotypowi, schematyczni. A ci nieliczni pozytywni z kolei – bezbarwni i nieciekawi. Wychodzi z tego taki czarnobiały świat, w którym nie ma niczego pośrodku – nie ma normalnych rodzin, nie ma dbających o dzieci rodziców, wszystko przesiąknięte jest brudem, pijaństwem, przekleństwami, zepsuciem, biciem, agresją. Miałam duży niesmak po przeczytaniu tej książki – ale nie chodziło o to, co się tam działo, tylko o ogólne wrażenie. Za dużo zła, za dużo brudu - przez to przestaje ono być wyraziste, a robi się powszechne... 

Nie podobało mi się zakończenie – znów nastawione na zaskoczenie czytelnika, podczas gdy można się było domyślić, kto jest sprawcą i dlaczego. No i trochę zbyt naiwne, jak na mój gust…

No i mimo tych wszystkich zastrzeżeń, nie mogę powiedzieć, że to zła książka, bo przeczytałam ją w dwa dni i ani przez chwilę się nie nudziłam. Nie ma zbędnych opisów, niepotrzebnych wątków, odwracających uwagę dialogów. Dużo się dzieje i w zasadzie mamy tu wszystko, czego potrzeba, żeby stworzyć dobry kryminał: dwie zbrodnie, ciekawe, zamknięte środowisko, detektywów - amatorów, namiętność, zdradę małżeńską i sekrety, które tkwią w bohaterach. Mamy dość oczywistych podejrzanych i tych, których podejrzewać zaczynamy dopiero po bliższym poznaniu… Na plus dla autora liczę także bohaterkę – nauczycielkę matematyki Klementynę – to chyba najgłębiej opisana postać, a przy tym najciekawsza i najmniej oczywista. Choć zakończenie sprawia, że przestaje być taka ciekawa…

Komu „Rana” może się spodobać? Fani Chmielarza i serii z komisarzem Mortką mogą poczuć się rozczarowani (ja do nich należę), ale ktoś, kto chce mocnej lektury i nie boi się zanurzyć w mrocznym i brudnym świecie, w którym roi się od patologii – na pewno nie będzie się nudził. Z tym że miła rozrywka to z pewnością nie jest.

Podsumowując: na pewno nie jest to najlepsza z książek Chmielarza, ale mimo wszystko dobrze się czyta.

Informacje dodatkowe o Rana:

Wydawnictwo: Marginesy
Data wydania: 2019-08-14
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788366335042
Liczba stron: 380
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli

Tagi: bóg Literatura kryminalna i detektywistyczna