Publicystyka
Zaczęło się od poplamionej spódniczki różowego słonia. Skończyło na znalezieniu trupa. Gdy Daniela Nieszczęście opuściła krakowski akademik i udała się do domu krewnej, nie sądziła, że znajdzie tam swoje dwie kuzynki (żywe) oraz ciotkę (martwą). Na pewno nie spodziewała się też, że wszystkie trzy staną się głównymi podejrzanymi w sprawie o morderstwo. Kto zabił starszą panią w jej własnym salonie? Gdzie znikł cenny naszyjnik ze szmaragdami? I czy trzy Nieszczęścia zdołają dojść do porozumienia, zanim podzielą los ciotki…? O powieści „Nieszczęścia chodzą trójkami" rozmawiamy z autorką, Magdaleną Kubasiewicz. czytaj dalej
– Opowiadanie historii w fabularyzowany sposób jest atrakcyjniejsze, bardziej przystępne. Myślę, że takie książki mogą zainspirować do dalszych poszukiwań już w obszarze literatury naukowej. Nina Majewska-Brown, autorka poczytnych historii obyczajowych i bestsellerowych powieści o KL Auschwitz zapowiada kolejną sagę, o życiu w początkach XX wieku na ziemiach polskich. O prawach kobiet, o pierwszych prezerwatywach, o poszukiwaniu materiałów archiwalnych i fascynującej podróży w czasie rozmawiamy z autorką. czytaj dalej
Cywilizacja jest bronią i narzędziem. Bez wiedzy i techniki, jaką daje stajemy się jeszcze bardziej samotni i bezbronni, a do tego kompletnie zagubieni. Bez telefonu nie możemy się z nikim skontaktować. Bez drogowskazu, mapy, sprawnego pojazdu – nigdzie dotrzeć… Po obejrzeniu filmu Wzgórza mają oczy jakoś kojąco wpływa na mnie dobrze znany widok blokowisk, sklepów, budek telefonicznych i różnorakich punktów usługowych – ze śledzącymi każdy mój ruch oczami, ale… ludzkimi oczami. A na takich pustkowiach, paradoksalnie (właściwie skąd pewność, że miejsca te są puste?), nigdy nie wiadomo, co się kryje. A kryć się mogą bardzo, bardzo nieprzyjemne rzeczy. O tym przekonali się Carterowie. czytaj dalej
– Powieści zawsze przedstawiają sytuacje ekstremalne, inaczej byłyby nudne. Lubię, gdy bohaterowie dużo doświadczają i przeżywają – bo dokładnie to samo dzieje się z moimi czytelnikami, gdy zanurzają się w te historie – mówi Lena Kiefer, autorka powieści „Don't love me". czytaj dalej
– Miłość lubi zaskakiwać. [...] Kiedy rozglądamy się za miłością, wypatrujemy jej, ona się gdzieś chowa. Jakby obawiała się, że nie spełni naszych oczekiwań. Dopiero kiedy przestajemy jej szukać, albo wydaje się nam, że jej w ogóle nie potrzebujemy, ona przychodzi. Nagle – mówi Monika Michalik, autorka książki „Nie zapomnę o tobie”. czytaj dalej
– Tajemnica ma swój powab i urok, i pomimo zagrożeń, często za wszelką cenę dążymy do zaspokojenia ciekawości. Jesteśmy jak dzieci, które fascynuje płomień płonącej świecy i chcą go złapać. Dorośli ostrzegają, ale dziecko i tak usiłuje go pochwycić i… płaci za to cenę, jednak w taki sposób również bardzo skutecznie przyswaja sobie ważną lekcję, której nie będzie w stanie zapomnieć. Może dzięki temu doświadczeniu w przyszłości uniknie jakiegoś nieszczęścia. Ból wcale nie oznacza, że coś jest złe. Bolesne lekcje, wyniesione z porażek doświadczenia kształtują nasz charakter i tworzą naszą tożsamość. Czasem rodzinna historia sprawia, że zaczynamy inaczej patrzeć na świat. I to jest cenne – mówi Magdalena Wala, autorka powieści „Splątane losy. Zanim zrozumiem". czytaj dalej
– Kiedy człowiek odczuwa strach, zaczyna myśleć bardzo wąsko. Z reguły chodzi tylko o to, żeby odzyskać poczucie bezpieczeństwa. To daje duże pole do popisu manipulatorom – mówi Alicja Sinicka, autorka powieści „Będziesz tego żałować". czytaj dalej
Każdy chodzi po górach z własnych przyczyn. Każdy ze wspinaczy ma swoje własne powody, by wspinać się i wędrować. Żeby zrozumieć sens wędrówki, trzeba po prostu samemu jej spróbować – mówi Sławomir Matczak, autor książki "Bistari". czytaj dalej
– Zmuszanie i przekonywanie dziecka do jakiejś pasji sprawia, że przestaje ona być interesująca, a staje się przykrym obowiązkiem i męczarnią – mówi Nina Majewska-Brown, autorka i mama Kuby oraz Filipa, autorów książki „Kuba na tropie”. czytaj dalej
Tajemnicą dobrego horroru jest trzymanie w ryzach wyobraźni. Pewnych granic w tym gatunku po prostu nie można przekraczać, bo jeśli to zrobimy, staniemy się śmieszni, a horror, zamiast straszyć, stanie się karykaturą samego siebie – mówi Robert Ziębiński, autor powieści Wiła. czytaj dalej
