Recenzja książki: Miłość niczyja

Recenzuje: Danuta Awolusi

Anna Ziobro w książce Miłość niczyja przenosi czytelnika w realia Rumunii roku 1992. To od razu przykuło moją uwagę, bo autorka zdecydowała się na wybór odważny i wymagający. Poznajemy Joannę, kobietę po rozwodzie, która wyjeżdża z Nowego Targu do Bukaresztu, by pracować w szpitalu pediatrycznym. Jej życie bardzo się zmienia. Rumunia w tamtym okresie to kraj po przełomie politycznym, zrujnowany przez lata dyktatury Nicolae Ceaușescu. Bieda i chaos stają się codziennością, ale nie brakuje także nadziei na lepsze jutro.

Bukareszt, szpitale, sierocińce, zaniedbane ulice i twarze mieszkańców mocno poruszają. Czytelnik dostaje wgląd w codzienność społeczeństwa, które dopiero uczyło się funkcjonować po upadku reżimu, a jednocześnie zmagało się z konsekwencjami lat zaniedbań i krzywd. Za serce chwytają sieroty, które w tamtym czasie stały się symbolem kraju. Pozbawione domów, opieki i podstawowych środków do życia, stają się dla bohaterki ważne.

Joanna jest zraniona, zmęczona, próbuje odnaleźć siebie po rozwodzie. Decyzja o wyjeździe do Rumunii wydaje się ucieczką, ale szybko okazuje się punktem zwrotnym. Praca w szpitalu pediatrycznym wymaga od naszej bohaterki więcej, niż kiedykolwiek musiała dawać z siebie. Spotkanie z Andrejem – lekarzem, który po latach wrócił do ojczyzny – to kolejne wyzwanie. Czy uczucie w tak dramatycznym otoczeniu ma szansę się rozwinąć?

Jedną z ważniejszych postaci staje się także Elena, nastolatka w ciąży, która trafia do Joanny. To spotkanie uruchamia w bohaterce potrzebę działania i gotowość do ryzykownych decyzji. Elena uosabia dramat tysięcy młodych ludzi, którzy dorastali w cieniu systemu, pozbawiającego ich podstawowych szans. Joanna wykracza poza rolę pielęgniarki i kobiety na nowym etapie życia. Staje się kimś, kto daje nie tylko opiekę, ale też poczucie, że miłość i troska mogą zmienić rzeczywistość – nawet, jeśli jest ona brutalna i niesprawiedliwa.

Anna Ziobro dotyka tematów, które rzadko pojawiają się w polskich powieściach obyczajowych: politycznych konsekwencji dyktatury, problemów dziecięcych sierocińców, emigracji i powrotów, poczucia wykorzenienia. Autorka czyni to z wielką wrażliwością i wyczuciem.

Czytelnik zaś zadaje sobie pytanie: czym jest miłość? Tytułowa miłość niczyja nie odnosi się jedynie do relacji romantycznej, ale też do stanu, w którym ktoś pozostaje poza siecią więzi, pozbawiony troski i bliskości. Autorka pokazuje, że miłość może być obecnością, wsparciem, gestem opieki wobec drugiego człowieka. Przypominamy sobie o znaczeniu rzeczy podstawowych – o bliskości, o tym, że miłość może być ratunkiem nawet w najtrudniejszych warunkach.

Książka Anny Ziobro angażuje i wciąga, ale jednocześnie zmusza do konfrontacji z cierpieniem. Ale też nie jest przytłaczająca. Obok bólu i niesprawiedliwości autorka konsekwentnie pokazuje przebłyski nadziei i chwile, które nadają sens codzienności.

Gorąco polecam, jestem pod wrażeniem! Takich książek chcę czytać więcej.

Tagi: Proza literacka Literatura obyczajowo-rodzinna