Dokąd zaniesie nas wiatr
Anna Sosna

💚 „𝓓𝓸𝓴ą𝓭 𝔃𝓪𝓷𝓲𝓮𝓼𝓲𝓮 𝓷𝓪𝓼 𝔀𝓲𝓪𝓽𝓻” 𝓐𝓷𝓷𝓪 𝓐. 𝓢𝓸𝓼𝓷𝓪 💚

 „Dokąd zaniesie nas wiatr” to oda do przyjaźni, młodzieńczej radości i miłości. 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Hanka i Michał to główni bohaterowie powieści „Dokąd zaniesie nas wiatr”. Ich przyjaźń została poddana próbie i los rozdzielił ich na kilka lat. Gdy trafia się okazja, że mogą razem spędzić trochę czasu, Hanka nie waha się ani chwili. Oboje wyruszają w podróż kamperem, gdzie wspólnie doświadczać będą niezapomnianych przygód. Ciasny kamper sprawi, że Hanka i Michał odkryją nowe uczucia wobec siebie. Jednak przewrotny los zaraz przypomni im, że oboje tak naprawdę uciekając w tę podróż - uciekają przed swoimi demonami. Dlatego ta podróż jest dla nich taka ważna. Chcą jeszcze przez chwile poczuć smak beztroskiego życia nim ono się o nich upomni.

„Dokąd zaniesie nas wiatr” wręcz przepełniona jest skrajnymi emocjami, które odczuwamy wraz z bohaterami. To tak emocjonalnie napisana powieść, że nie sposób odłożyć jej na bok, dopóki nie pozna się zakończenia. Postaci wykreowane przez autorkę byli niezwykle, co się rzadko zdarza - realni, więc czytelnik z łatwością może się z nimi zaprzyjaźnić. Śledzimy całą ich ścieżkę, ich zmagania z trudnymi sytuacjami. Przez cały ten czas mocno im kibicowałam, a i zdarzały się takie momenty, że kompletnie nie potrafiłam zrozumieć ich zachowania. Często ich zachowanie było irracjonalne i bezmyślne, ale autorka chciała pokazać, że właśnie tacy jesteśmy i często działamy bez zastanowienia. 

Nie jest to słodka i przyjemna historia. Ta książka niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny i sprawia, że nasze serce,  rozdział po rozdziale będzie rozpadało się na milion małych kawałeczków, a po skończeniu czytania ciężko będzie go pozbierać w całość. Książka wzrusza i to dość porządnie. Bałam się tego co się wydarzy, ale jednocześnie nie mogłam się tego doczekać. Bardzo dawno nie płakałam, aż tak przy żadnej lekturze, dawno też nie miałam styczności z historią, która złamie mi serce. Niezwykle życiowa i emocjonują lektura, która długo nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Anna A. Sosna przepięknie opowiada o kruchości ludzkiego życia, o jego niesamowitej ulotności, a także o tym, aby przeżyć je w pełni, póki mamy ku temu możliwość.  💚

Myślę że każdy z nas ma lub miał taki moment w życiu, kiedy myślał, że nic go w życiu dobrego nie spotka, a najlepsze co mogło się wydarzyć, już się wydarzyło. Poznajemy Hanię właśnie w takim momencie jej życia. Jednak los szykuje dla niej niespodziankę. Spotyka dawnego przyjaciela. Michał proponuje jej podróż kamperem, co dla naszej bohaterki stanowi idealne wyjście z sytuacji, w której się znalazła. Ucieczka, odpoczynek od rutyny, problemów, czas na wzięcie oddechu, nabranie dystansu. Brzmi całkiem dobrze, prawda? Jednak brak prądu, bieżącej wody, niepogoda szybko weryfikuje ich wyobrażenie na temat wycieczki. Jednak nie jest to najistotniejsze. Zarówno Hania, jak i Michał muszą przyjrzeć się sobie, tajemnicom, ważąc odpowiednie słowa. Co im przyniesie ta podróż? Przyjaźń, oczyszczenie, miłość... Jednak nie wszystko można przewidzieć. Nawet dla rodzącego się uczucia życie nie jest zbyt łaskawe, zabierając najcenniejszy dar, nieubłagalnie odliczając czas....

Jakie to było piękne. Wzruszające, głębokie, takie "ludzkie"... Od pierwszych stron książka totalnie zawładnęła moim 💚... A to za sprawą bohaterów, tak autentycznych w swojej kreacji, że aż są namacalni dla czytelnika. Ich historia była przepiękna, namaszczona bólem, łzami, cierpieniem, a jednak autorce udało się ją stworzyć w taki sposób, że wywołuje ciepełko w sercu. Sam motyw podróży, z daleka od miasta, hałasu, technologii na łono natury, przekonuje mnie w 100% (sama mieszkam na wsi). Tam tak naprawdę człowiek może odpocząć, nabrać dystansu, odetchnąć i przyjrzeć się samemu sobie. W takiej sytuacji znaleźli się Michał i Hania. Wątek miłosny został cudownie przedstawiony i wpleciony w inne, równie ważne wątki.

I pomimo, że historia bohaterów nie kończy się tak, jakbym sobie tego życzyła, co wywołało u mnie łzy, to i tak czas spędzony wspólnie z nimi, pozostaną w pamięci. Bo o to chodzi w życiu, prawda? Żeby "łapać" te chwile, kolekcjonować wspomnienia, cieszyć się przyjaźnią, miłością...niby takie łatwe, a jednocześnie trudne do wykonania w natłoku codziennych spraw. Ta książka jest o tym, żeby celebrować życie, które jak wiadomo nie zawsze będzie piękne...będzie w nim dużo bólu, łez, strat, ostatnich pożegnań. Znajdziemy tu wiele historii, tych lżejszych i trudniejszych, spotkamy bohaterów, których różnorodność odzwierciedlać może nasze otoczenie - słowem: ta bardzo pouczająca , mądra, życiowa i z ważnym przesłaniem książka zostawi po sobie ślad. Kocham takie książki... autorce za pomocą lekkiego pióra udało się stworzyć niesamowity, wręcz sielski klimat w którym nie zabraknie trudnych tematów. Ogrom emocji, z którymi możemy się utożsamić, podobnie jak z bohaterami. Jestem zachwycona! 

Pierwsze co rzuca się w oczy sięgając po książkę „Dokąd zaniesie nas wiatr” to jej strona wizualna. Książka ma piękne barwione brzegi, a sama jej okładka wygląda nostalgicznie i pozytywnie. Osobiście bardzo doceniam takie detale w książkach, może być ona pięknym prezentem. Sama książka jest bardzo emocjonalna, opowiada o przyjaźni przeradzającej się w miłość i docenianiu każdej najdrobniejszej chwili dnia codziennego, gdyż życie nie jest wieczne. To książka która doprowadza do łez. Ma się poczucie, że razem z bohaterami przemierza się piękne polskie szlaki. Przywiązuje się do ich przyzwyczajeń i charakterów, poznaje nowych ludzi. Z drugiej strony wie się, że to wszystko nie potrwa wiecznie i że należy doceniać każdy zachód słońca. Zakończenie było do przewidzenia, jednak i tak trudno było się z nim pogodzić (szczególnie gdy woli się happy endy). Słodka okładka i młodzi bohaterowi to jednak nie jedynie rozrywka, ale własne dramaty głęboko ukrywane przed światem. To co najbardziej się wybija się w tej książce, to mimo cienia kładącego się na zdrowiu Michała potrafi on docenić drobiazgi. Aż ma się ochotę krzyknąć razem z bohaterami „kocham żyć” i docenić każdą małą rzecz.

Hania pochodzi z zamożnego domu, nigdy niczego jej nie brakowało. Do momentu, w którym straciła mamę, a ojciec z żalu zaczął coraz częściej sięgać po alko*ol. Dziewczyna od śmierci mamy czuje się samotna i bezradna. W końcu na jej drodze staje Michał, starszy o kilka lat przyjaciel z dzieciństwa, a przy okazji jej pierwsze zauroczenie. Chłopak proponuje Hance spędzenie wspólnych wakacji. Podróżowanie kamperem po Polsce wydaje się dziewczynie bardzo atrakcyjne. Chwilowa ucieczka od problemów i ojca, który nie zwraca na nią uwagi, pozwoli jej złapać oddech i spojrzeć na pewne sprawy z dystansem.

Michał oprócz tego, co niezbędne, zabiera w podróż ogromny bagaż doświadczeń, który najchętniej zostawiłby na pierwszym lepszym postoju. Niestety, stanowi on jego nierozerwalną część, jak noga, ręka, czy serce.

Dziecięca przyjaźń Hanki i Michała zaczyna przeradzać się w coś więcej. Ona stara się wybaczyć mu to, że ją zostawił, kiedy najbardziej go potrzebowała. On boi się wyznać jej prawdę na temat demonów, które w nim tkwią. Czy wspólna podróż będzie miała szczęśliwy finał? A może wszechświat napisał już inny, najgorszy scenariusz?

To już moje drugie spotkanie z twórczością Anny A. Sosny i było równie wzruszające. Autorka zderzyła ze sobą wakacyjny, beztroski klimat z brutalną rzeczywistością i ludzkimi tragediami. Ta książka jest nieodkładalna i do bólu wzruszająca. Skończyłam czytać ją tuż przed snem i emocje, które mi towarzyszyły podczas zakończenia tej historii, nadal we mnie siedzą.

Najpiękniejsze w tej książce, jest to, że mimo tego strachu i bólu, który nosił w sobie główny bohater, umiał on odnaleźć w najdrobniejszych rzeczach radość, a jego poczucie humoru było takim pozytywnym akcentem tej całej historii. Autorka wprowadziła humor w sposób subtelny, ale przede wszystkim naturalny. Tu wszystko tak bardzo ze sobą zagrało. Uwielbiałam fragmenty, w których pokazywał swój dystans do siebie, albo żartował z “umiejętności” kucharskich Hanki. No cudo!

Bez dwóch zdań zapałałam większą sympatią do Michała niż do Hanki. I współczucie nie ma tu nic do rzeczy. Dziewczyna zrobiła w pewnym momencie coś, co kompletne nie mieści się w mojej głowie. Postawiła na pierwszym planie swój żal i pretensje, robiąc z nich małe przedstawienie, a na drugi zepchnęła potrzebującego jej jak nigdy, chłopaka. Nie mogę Wam zdradzić, o co dokładnie chodzi, bo tak bardzo chciałabym, żebyście sami poznali tę historię i oceniły/li tę sytuację. Przygotujcie się, że ta książka ma jakąś magiczną moc przenoszenia emocji z papieru wprost do serca. 

Jeśli lubisz powieści po brzegi wypełnione najróżniejszymi emocjami i jesteś przygotowan* na każde zakończenie – bierz i czytaj tę książkę, nie zastanawiaj się. Jest ciężko, jest smutno, jest zaskakująco, jest emocjonalnie, jest tak, że chcesz krzyczeć, iż nie ma Twojej zgody na takie ludzkie tragedie. Ale to jest właśnie prawda. Ta książka jest do bólu prawdziwa. Trudno się po niej zebrać, ale uważam, że takie historie też są potrzebne. Dzięki nim możemy docenić to, co mamy, zamiast zastanawiać się nad tym, czego nam w życiu brakuje.

"Świat nie kończy się wielkim, spektakularnym wybuchem. Świat kończy się po cichu, w samotności, dla każdego z osobna."

???

Wywołująca całą gamę emocji i odmieniająca je przez wszystkie życiowe przypadki.
Poruszająca trudne, wyciskające łzy z oczu tematy.
Nazanaczona tajemnicami, których wyjawienie zadaje ogromny ból.
Udowadniająca, że miłość puka do serc w najmniej spodziewanym momencie  oraz to, ze niegdy nie jest za późno na naprawienie błędów.

"Dokąd zaniesie nas wiatr" to historia Hanki i Michała. Ta dwójka od zawsze dobrze się ze sobą dogadywała, jednak los na kilka lat ich rozdzielił.
Teraz mają możliwość spędzenia ze sobą czasu. Podróżując ciasnym kamperem odkrywają nie tylko ciekawe miejsca, ale także siebie nawzajem. Rosnące między nimi uczucie podsyca historię, jaką tworzą.

Oboje jednak walczą z własnymi demonami. I dla obojga z nich, wspólna podróż jest pewnego rodzaju ucieczką.
Ucieczką od trosk i problemów.
Ucieczką przed tym, co nieuniknione.
Dlatego pragną czerpać z tej podróży pełnymi garściami. Chcą chociaż na chwilę zapomnieć o tym, co ich smuci i boli. Pobyć z sobą samymi i ze sobą nawzajem. Śmiać się i kochać do utraty tchu. Oderwać się od trudnej rzeczywistości i pobyć w tej bańce, którą stworzyli.

Niestety ta rzeczywistość nie daje o sobie zapomnieć. Zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie, wywołując ból i rozrywając serca.
Przed bohaterami trudny czas.
Muszą zmierzyć się z wyzwaniami, które los nieustannie rzuca im pod nogi.
Czy sobie z nimi poradzą?
Czy jest im pisany happy end?

"Dokąd zaniesie nas wiatr" to powieść niezwykła. Delikatnie przewidywalna, ale to absolutnie nie ujmuje jej wartości. Piękna, ale też bolesna. Mimo to napawająca nadzieją.

Anna Sosna stworzyła historię, która chwyta za serca i wyciska z oczu łzy. Zarówno Hanka jak też Michał to osoby brutalnie doświadczone przez los. Każde z nich szuka ukojenia od trudnej rzeczywistości. Nawzajem stają się dla siebie wsparciem. Nawzajem stają się dla siebie lekarstwem na całe zło.
Jednak ich uczucie zostanie wystawione na próbę. Bardzo bolesną próbę...

Dziękuję Wydawnictwu Endorfina za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej powieści ?