Duch ognia (barwione brzegi)

Mastertona znają chyba wszyscy. Też znałam, dotąd tylko ze słyszenia ;) Postanowiłam w końcu sprawdzić, czy naprawdę straszy i czy się polubimy. No cóż... Nie przestraszył mnie, raczej zniesmaczył. Nie wiem czy się polubimy, na razie nie jestem zachwycona.
"Duch ognia" zapowiadał się nieźle. Mamy tu do czynienia z podpaleniem kilku osób i inspektorką pożarową, która próbuje dowiedzieć się, dlaczego podpalane są niewinne osoby.
Sam pomysł na historię niezły, wykonanie - mocno średnie, bohaterowie nijacy. Kupuję rozwiązanie tej historii i wyjaśnienie motywów sprawców, ale zakończenie wygląda, jakby zabrakło pomysłu. Szkoda, bo zapowiadało się całkiem nieźle.

duchem ognia się stałem 

piekielną głębiną 

z piekieł ich przywołałem 

póki nie zginą

to ciemności zastępy nadchodzą 

cierpiące dusze chcą nie czuć

one się w rytuale narodzą 

chcą w płomieniach się nie snuć 

te szepty, te głosy 

oni przybywają 

te jęki, odgłosy 

ogniem otaczają 

zaprzedał swą duszę 

by od bólu się ocalić 

cierpiał katusze 

by wnętrze ogniem rozpalić 

szaleństwem jest życie 

i śmiercią 

światła okryciem 

i złą wieścią 

To, co można poczuć. 

Co można doświadczyć. 

To dźwięk przerażającej historii. 

Tamte chwile, matka i chłopiec. 

Ogień strawił ciała i dusze. 

W tym ogniu wijące się z bólu już nieludzie. 

I szepcą, krzyczą. I głośno dyszą. 

Chcą przejść, wydostać się z piekielnej strawy. 

A szaleństwo ma się dobrze. 

Bo czymże jest? Życiem i śmiercią. 

Niezrozumianym bytem. 

Ona ich słyszy. Czuje i odczuwa. 

Dziewczynka z zespołem Williamsa. 

Zawsze czująca więcej. Inaczej. Bardziej. 

A oni idą. Szemrzą. Krzyczą. 

„Spod spodu” wracają, przybywają. 

Chcą wrócić. Chcą się wydostać. 

A ten Wstrętny Chłopak patrzy. 

Drogę im otwiera. By się wydobyli z czeluści. 

Ludzie palą się jak pochodnie. 

To rytuał, to musi być tak, jak kiedyś było. 

Tamte zdarzenia owiane ogniem, brzmią. 

A piekło to ogień. 

Katusze doczesne.

Życie to szaleństwo. 

A śmierć to nie koniec. 

Wyszłam ze strefy swojego komfortu. Było warto. Od zawsze grozę wolałam oglądać na ekranie niż ją czytać. Ale „Ducha ognia” poczułam. Niepokojem, napięciem, dreszczem. Bywało mocno i dosadnie. Dziwnie i przerażająco. Masterton stworzył historię, która mieli emocje. Dłubie w nich. Może to nie jest zachwyt, ale inne odczuwanie niż zawsze. Tego mi było trzeba. Czegoś innego. Liczyłam na dreszczyk i go poczułam. Polecam.