Świat Ojczysty: Rozdział I Część 7 OSTATNIA

        — Znam tych dwóch. Kariera, jako piratów średnio im szła. Myślałem, że ja
i Kowalsky zniechęciliśmy ich na dobre, ale widocznie się myliłem.

        — Zastanawiam się, czy może istnieje tu inny motyw?

        — Ma komandor na myśli zemstę? Bardzo możliwe. Nie zdziwiłbym się, gdyby to był prawdziwy powód. Ich chciwość i pragnienie odwetu równa się tylko ich głupocie.

        Człowiek dowodzący Pazurem krótko kaszlnął.

        — Przyznam ci się, że chciałbym żeby tak było.

        — Ja też. Zastanawia mnie jedna rzecz.

        Oficer polskiej marynarki prawdopodobnie domyślał się, o co chodziło Tarnowskiemu. Ze swojego miejsca zerkał na zielono-czerwoną mapę spoczywając przed obliczem dowódcy GROM-u.

        — Niech zgadnę. Chodzi ci o to, prawda? — powiedział wskazując na nią prawą dłonią.

        — Zgadza się. Zielony korytarz to strefa, po której możemy się poruszać. Czerwona z kolei to przestrzeń, w którą nie wolno nam wlatywać. W dokumentach nie ma więcej szczegółów. Miałem nadzieję, że może pan komandor mi to wyjaśni.

        — Nie wiem, o co tu chodzi. Naprawdę — Pledczyński wzruszył ramionami. — Dostałem tylko wyraźne polecenie od Rady, że nie wolno nam opuścić zielonego korytarza. Tylko tyle.

        — Żadnych uzasadnień?

        — Żadnych.

        Wyglądało na to, że obu panów czekała dłuższa narada. Komandos i oficer floty jeszcze przez długą godzinę układali plan akcji. Kiedy skończyli, na zewnątrz panowała już noc. Komandor odprowadził gościa do trapu.

        — Zobaczymy się jutro kapitanie.

        — Powiadomię moich ludzi. Szczegóły misji uzgodnię jeszcze w środku z porucznikiem.

        — Doskonale. Jutro czeka nas ciężki dzień. Życzę dobrej nocy.

        — Dziękuję komandorze. I nawzajem. Wszystkim nam się przyda.

        — Co racja to racja.

        Kapitan Stanisław Tarnowski zszedł po trapie. Na końcu czekał na niego jego najlepszy przyjaciel.

        — Już po burzy mózgów?

        — Zgadza się, poruczniku.

        Obaj szli wzdłuż nadbudówek amerykańskich okrętów. W całej bazie nie było już prawie nikogo oprócz strażników i pojedynczych wojskowych przechodzących pomiędzy poszczególnymi jednostkami. Dopiero rano poranne trąbki i gwizdki pobudzą marynarzy do porannych ćwiczeń. Dwaj przyjaciele szli pomału do swoich kwater. Dyskutowali na początku o powierzonym im zadaniu, ale Stanisław nie chciał za dużo mówić przebywając na otwartej przestrzeni. Władysław Kowalsky doskonale go rozumiał.